Οι Χριστιανοί, ως υπήκοοι του Παμβασιλιά Χριστού, έχουμε πρότυπά μας τους αγίους. Πάλι και πάλι η Υμνολογία θεωρεί και «επιθεωρεί», ιδίως τους μάρτυρες, ως στρατιώτες αφοσιωμένους μέχρι τελευταίας ρανίδος στον Ιησού, και τους απονέμει έπαινο. Οι ουλές στο σώμα τους ήσαν τα παράσημα και αριστεία και διάσημά τους, ήσαν η απόδειξη της ατόφιας αγάπης τους.
Η παρομοίωση των αγίων σαν εύορκων μαχητών δεν είναι επινόηση ποιητική αδεία. Απηχεί τη συμβουλή του Παύλου στον προσφιλή μαθητή του Τιμόθεο. «Συ ουν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β΄ Τιμ. 2.3).
Έχουμε «ητοιμασμένην… βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ. 25.34). Στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού ο κόσμος δημιουργήθηκε για να δημιουργηθεί η Εκκλησία, το Βασίλειό Του. Είμαστε «οι υιοί της βασιλείας» (Ματθ. 13.38). «Ο δε μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών μείζων αυτού έστιν [του «εν γεννητοίς γυναικών» μείζονος]» (Ματθ.11.11). Τι ύψιστη εύνοια του Θεού, τι υπερβάλλουσα τιμή! Έχουμε την πίστη μας, την ελπίδα μας και την αναφορά μας κατευθείαν στον Παντοδύναμο Χριστό Θεό και όχι σε θνητούς που ήρθαν ν’ αποκαλύψουν τάχα τον Θεό, σαν τον Μωάμεθ ή τον Βούδδα.
Και είναι τόσο καλός αυτός ο Σαβαώθ, που ένα ληστρικό έστω και της τελευταίας στιγμής «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23.42), ανοίγει την πύλη του παραδεισίου ανακτόρου.
Η βασιλεία των ουρανών, ωστόσο, «βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11.12). Της αξίζει κάθε βία και σπουδή και θυσία, γιατί αληθινά το να εισέλθεις στις τάξεις του Παμβασιλιά δεν είναι κάτι που κάνεις πρόβα χλιαρά, για να περάσεις την ώρα σου. Όσο περισσότερο στρατολογείσαι, τόσο και προβιβάζεσαι σταδιακά στις επίλεκτες μονάδες. Η μόνιμη και γνήσια θητεία στις δυνάμεις του Παντοκράτορα εξυπονοεί συνεχή πόλεμο. Δεν είναι κάτι «το εφάπαξ», εντάχθηκες και «ξεμπέρδεψες». Είναι κάτι το τεράστιο, το πιο πολύτιμο, γι’ αυτό θέλει βία.
«Ας τρέξουμε πρόθυμα σαν καλεσμένοι από τον Θεό και βασιλιά, μήπως ολιγόβιοι όντας, την ημέρα του θανάτου βρεθούμε άκαρποι και πεθάνουμε από πείνα. Ας ευαρεστήσουμε στον Κύριο, σαν στρατιώτες σε βασιλιά, γιατί μετά από τη στρατολόγηση, τότε θα μας απαιτηθεί η ακριβής υπηρεσία», γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (1.26).
Μέγιστη λοιπόν προσβολή κατά του Χριστού και μεγίστη ανοησία του ανθρώπου αν λιποτακτεί από ένα τόσο πελώριο και τόσο αγαθό υπέρτατο άρχοντα, ολιγωρώντας μπροστά στους κόπους του αγώνα.
Αντίθετα, είμαστε άτρωτοι όταν απευθυνόμαστε στον Χριστό και του έχουμε εμπιστοσύνη και Τον ομολογούμε, όπως ο Θωμάς (Ιω. 20.28), ως τον μοναδικό κυρίαρχο και Θεό μας.
Να το ζούμε και να το χαιρόμαστε το ότι είμαστε κάτω από τη σημαία και το λάβαρο του Χριστού. Ποιό λάβαρο; Του το έχει κατασκευάσει με έμπνευση ουράνια ο Μέγας Κωσταντίνος. Του το κατασκεύασε μετά το όραμα και πριν από την κρίσιμη καθοριστική του νίκη: Είναι ο Σταυρός και γύρω του η προτροπή «Με τούτον νίκα».
Πάντοτε κοντά, όσο πιο κοντά, στον βασιλιά της δόξας. Αν δεν Τον κατάλαβε ακόμη κανείς και ρωτάει «Ποιος είναι αυτός ο βασιλιάς της δόξας; [Είναι] ο Κύριος ο κραταιός και δυνατός, ο Κύριος ο δυνατός στον πόλεμο… ο Κύριος των δυνάμεων, αυτός είναι ο βασιλιάς της δόξας» (Ψαλμ. 23.8-10).
Το διακηρύσσει στα τέσσαρα άκρα της οικουμένης η πινακίδα που βάζει η βυζαντινή αγιογραφία επάνω στον τετραμερή Σταυρό, διορθώνοντας την πινακίδα του Πιλάτου. Εκείνη έγραφε «ο βασιλεύς των Ιουδαίων» (Ιω. 19.19), αυτή γράφει «Ο Βασιλεύς της δόξης».
Πάντοτε επομένως να βρισκόμαστε μέσα στο στρατόπεδο τουλάχιστον του Ιησού, που είναι η θεία Χάρις, αν δεν έχουμε φθάσει ακόμη στο ανάκτορό Του, που είναι η υιοθεσία. Το παιδάκι έχει ασφάλεια, και την αισθάνεται, όταν βρίσκεται μαζί με τον πατέρα του. Μακριά του νιώθει, και είναι, απροστάτευτο. Κάποιος θα το προσβάλει, κάποιος θα το χτυπήσει. Κοντά άρα στον πανσθενή Κύριο. Μας τίμησε αφάνταστα και άφραστα με το να μας κάνει παιδιά Του (Μάρκ. 10.24) και φίλους Του (Ιω. 13.15) και αδελφούς Του (Ιω. 20.17), πρίγκιπες οικείους Του. Έτσι και η δύναμή Του μετοχετεύεται σε μας. Οι δυσκολίες ελαφρώνουν και μικραίνουν, ενώ οι επιτυχίες βαθαίνουν και μεγαλώνουν.
Αυτόν να αγαπάμε και να Τον λατρεύουμε ατομικά και στην κοινή λατρεία. Και να Τον προσκυνάμε συνυπηχώντας στην εκφώνηση του λειτουργού: Είσαι ο Βασιλιάς μας «διότι δικό Σου το κράτος και δική Σου η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα,… τώρα και εσαεί και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν»!
Ιερομόναχος Ιουστίνος
