Εορτή μεγάλη η σημερινή και πανήγυρη. «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες». Η επαγγελία του Θεού, ότι «ουκ εάσει μόνους» τους μαθητές Του πραγματοποιήθηκε. Το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύτηκε από το Θεό Πατέρα, επεφοίτησε στους ιερούς Αποστόλους, εγκαταστάθηκε στον κόσμο. Ιδρύθηκε η Εκκλησία του Χριστού.

Από τότε μια νέα κοινωνία δημιουργείται. Ένας νέος κόσμος. Η «θεία χάρις» επενεργεί στις ψυχές των ανθρώπων. Δημιουργεί τους νέους ανθρώπους, τους πιστούς, τα μέλη της επί γης Εκκλησίας του Χριστού. Στρατολογεί πολίτες για τη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του. Ο ουρανός και η γη αποτελούν μέρη της μιας Εκκλησίας του Χριστού. Οι χριστιανοί, διαποτισμένοι από τη θεία χάρη παρουσιάζουν εκπληκτικές διαφορές στη ζωή τους. Το Άγιον Πνεύμα «ιερέας τελειοί, αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξε, αλιείς θεολόγους ανέδειξε». Γίνονται ιεραπόστολοι θερμοί, ομολογητές θαρραλέοι, μάρτυρες γενναίοι, ασκητές εκπληκτικοί, όσιοι κατά τη ζωή, στύλοι κραταιοί της πίστεως και της ηθικής, αστέρες πολύφωτοι, που ακτινοβολούν φως Χριστού στην οικουμένη.

Τούτο είναι της Εκκλησίας το έργο. Το Πνεύμα το Άγιον «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας». Και η Εκκλησία με τα μέσα που διαθέτει, ως ταμιούχος της θείας χάριτος, με τα αγιαστικά μέσα και τη μυστηριακή ζωή που εξασφαλίζει στα μέλη της, τα καθιστά ικανά να ζουν στη γη ως πολίτες του ουρανού.

Αλλά αυτό συμβαίνει με τα συνειδητά μέλη της Εκκλησίας. Χριστιανός και μέλος της Εκκλησίας δεν είναι απλώς εκείνος που προέρχεται από γονείς χριστιανούς. Ούτε η καταγωγή, ούτε η ξερή γνώση της χριστιανικής πίστης και αλήθειας είναι αρκετή, για να είναι κανένας πραγματικός χριστιανός. Ο χριστιανός έχει ενεργό και γερό δεσμό με το Χριστό και την Εκκλησία. Πιστεύει τις δογματικές αλήθειες, καθώς ο Κύριος τις κήρυξε και η Ιερά Παράδοση με τις Οικουμενικές Συνόδους διατύπωσε. Χωρίς προσθήκες ή αλλοιώσεις. Χωρίς προσωπικές «κατά το συμφέρον» ερμηνείες. Δίχως νεωτερισμούς ή συμβιβασμούς προς τις αντιλήψεις του ενός ή του άλλου.

Μετέχει ο χριστιανός στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας και στη μυστηριακή ζωή. Εξομολογείται, μεταλαμβάνει συνειδητά, όχι από συνήθεια. Ζει το ηθικό πρότυπο που διαγράφει το Ευαγγέλιο. Αγωνίζεται να μη συμβιβαστεί με το κακό και την αμαρτία. Κι αν στον αγώνα του πέσει, με συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του και με εμπιστοσύνη στου Θεού το έλεος και την αγάπη, με πόθο να μείνει «πιστός άχρι θανάτου» στον Κύριο και Θεό του, ξανασηκώνεται και προχωρεί. «Το Πνεύμα το Άγιον, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» σκηνώνει τότε στην ψυχή του, την καθαρίζει από κάθε κηλίδα, τη σώζει.

Αυτός είναι ο Χριστιανός, ζωντανό και συνειδητό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Καιρός σήμερα να το σκεφτούμε, αδελφοί μου. Είμαστε ή δεν είμαστε Χριστιανοί; Τι απόκριση θα δώσουμε;

Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα ο Χριστιανισμός και η Εκκλησία βάλλονται συνεχώς. Διώκονται. Πολλοί θέλησαν να θανατώσουν το Χριστό από τη στιγμή που ήλθε στον κόσμο. Οι ίδιοι άνθρωποι μέσα στους αιώνες θέλησαν να καταπνίξουν το Χριστιανισμό στη γέννηση ή στην άνδρωσή του. Προσπάθησαν να θανατώσουν τους Χριστιανούς και να εξαφανίσουν την Εκκλησία. Άλλοι την πολέμησαν φανερά, άλλοι βουλήθηκαν να την εκμεταλλευτούν, για να πετύχουν ιδιοτελείς σκοπούς. Άλλοι νόθευσαν την αλήθεια, για να πάρουν με το μέρος τους πιστούς και να γίνουν αυτοί οδηγοί και πατέρες τους.

Οι Χριστιανοί περνούν τη ζωή τους ανάμεσα σε διωγμούς, περιφρονήσεις, πλεκτάνες, παγίδες ηθικές, ειρωνείες. Πάντα όμως βρίσκονται –σε κάθε γενιά– οι εκλεκτοί. Λίγοι ίσως. Αλλά ο Κύριος έλεγε «μη φοβού, το μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. 12:32). Και «μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί» (Α’ Κορ. 5:6).

Σ’ αυτές τις λίγες εκλεκτές ψυχές, στις χαριτωμένες από το Άγιο Πνεύμα, στηρίχτηκε σε κάθε εποχή η Εκκλησία μας. Σ’ αυτούς που τον καιρό των διωγμών, στην τουρκοκρατία ή και στους σύγχρονους καιρούς δε δειλιάζουν με παρρησία να πουν και μπροστά στο δήμιο ακόμη «Χριστιανός ειμί». Σ’ αυτούς που παλιά ή τελευταία, με την πίστη και τη σταθερή ηθική τους ζωή δεν το φωνάζουν, αλλά η παρουσία τους μέσα στην κοινωνία, τα έργα τους, η αγάπη και η ανωτερότητά τους, η διαρκής μέχρι θυσίας προσφορά τους, η αγιότητά τους το διακηρύττουν: «Χριστιανός ειμί».

Μένει, αδελφέ μου, να ρωτήσουμε κι εγώ κι εσύ τον εαυτό μας. Να του ζητήσουμε να απαντήσει ειλικρινά και τίμια: Συ είσαι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας; Είσαι Χριστιανός;

Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Β’.

Μέλη Χριστού – Κυριακή της Πεντηκοστής