Το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο τελειώνει με το θαύμα της αναλήψεως του Κυρίου, με το οποίο έκλεισε ο κύκλος της επί γης ζωής του. Ο ιερός Λουκάς διηγείται την ανάληψι και στο βιβλίο των Πράξεων, συμπληρώνοντας με πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες τη διήγησι του Ευαγγελίου. Ας μελετήσουμε λοιπόν κι εμείς το εκπληκτικό αυτό γεγονός συνδυάζοντας τις δύο διηγήσεις του ευαγγελιστού Λουκά.

Εξήγαγε δε αυτούς έξω έως εις Βηθανίαν, και επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς (24:50). Σαράντα ημέρες έμεινε ο Κύριος στη γη μετά την ανάστασί του, όπως διαβάζουμε στις Πράξεις. Κατά το διάστημα αυτό πολλές φορές εμφανίσθηκε στους αποστόλους και τους μίλησε για τη βασιλεία του Θεού (Πραξ. 1:3). Την τεσσαρακοστή ημέρα εμφανίσθηκε για τελευταία φορά και, αφού επανέλαβε τις οδηγίες του και τους συνέστησε πάλι «από Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι, αλλά περιμένειν την επαγγελίαν του πατρός» (Πραξ. 1:4), τους ωδήγησε προς τη Βηθανία. Και όταν έφθασαν στο όρος των ελαιών, ύψωσε τα χέρια του και τους ευλόγησε, όπως έκαμνε ο αρχιερεύς των Ισραηλιτών, όταν ευλογούσε τον λαό. Ευλογώντας δε τους μαθητάς ευλογούσε και όλους τους πιστούς, τους οποίους εκείνη την ώρα αντιπροσώπευαν οι μαθηταί.

Και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν (24:51). Δεν διέκοψε την ευλογία του ο Κύριος, αλλά ενώ τους ευλογούσε, χωρίσθηκε και απομακρύνθηκε από αυτούς και ανυψώθηκε προς τον ουρανό. Η ευλογία λοιπόν του Κυρίου συνεχίζεται και θα συνεχίζεται σύμφωνα με την υπόσχεσί του: «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20). Ευλογεί ο Κύριος το νήπιο, το παιδί, τον νέο, τον ώριμο άνθρωπο, τον γέροντα· ευλογεί τον οικογενειάρχη, τον επαγγελματία, τον εργάτη· ευλογεί τις βιοποριστικές εργασίες μας, τις επιστημονικές έρευνες, τις πνευματικές μας προσπάθειες· μας ευλογεί όλους παντού και πάντοτε, αρκεί εμείς να εργαζώμαστε τα έργα του φωτός και όχι του σκότους. Είναι χρήσιμο και ενισχυτικό να θυμώμαστε διαρκώς ότι έχουμε την ευλογία του Κυρίου, αλλά και να την επιδιώκουμε και να την οικειωνώμαστε με την ευσεβή και ενάρετη ζωή μας. Έχοντας την ευλογία του Θεού ας μη φοβώμαστε τίποτε. «Κύριος φωτισμός μου και σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου· από τίνος δειλιάσω;» λέει ο Δαβίδ (Ψαλμ. 26:1). Και ο απόστολος Παύλος: «Ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ’ ημών;» (Ρωμ. 8:31). Τίποτε δεν έχει να φοβηθή ο πιστός, όταν βρίσκεται υπό την ευλογία και την προστασία του Θεού.

«Διέστη» λοιπόν ο Κύριος «απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν». Δεν χρειάσθηκε άρμα πύρινο για ν’ ανεβή στον ουρανό, όπως ο προφήτης Ηλίας. Ο Κύριος ανελήφθη με τη δική του δύναμι, όπως αναστήθηκε με τη δική του δύναμι. Νικητής του θανάτου, δεν ήταν δυνατόν να πεθάνη πάλι, αλλά ζωντανός ανελήφθη στον ουρανό, κλείνοντας έτσι την επί γης πορεία του, και επέστρεψε κοντά στον Θεό. «Από Θεού εξήλθε και προς τον Θεόν υπάγει» (Ιω. 13:1). Ανελήφθη με το σώμα του, για να το τιμήση και να το θεώση. Ανελήφθη «εν δόξη», για να αντιληφθούμε εμείς τη δόξα και το μεγαλείο του, αλλά και για να πάρουμε μια ιδέα της δόξης που έχει ετοιμάσει και για μας. Γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι κι εμείς θα παρασταθούμε και θα ζήσουμε μαζί του εν δόξη, εφ’ όσον βέβαια θα τον ακολουθήσουμε στην αρετή στην παρούσα ζωή. «Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη», βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος (Κολ. 3:4).

Οι μαθηταί παρακολουθούσαν εκστατικοί τον Κύριο να αναλαμβάνεται στους ουρανούς, έως ότου νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών (Πραξ. 1:9). Ένα σύννεφο τον εκάλυψε και τον έκρυψε από τα μάτια τους. Εκείνοι εξακολούθησαν να κοιτάζουν προς τον ουρανό, εκεί που είδαν να χάνεται ο Κύριος. Και πώς ήταν δυνατόν να μην εκπλαγούν, άνθρωποι αυτοί, αφού, όπως ψάλλει η Εκκλησία, ακόμη και οι άγγελοι εξεπλάγησαν για την ανάληψι του Χριστού;

Ένα άλλο όμως εκπληκτικό γεγονός ήρθε να επαναφέρη τους μαθητάς στην πραγματικότητα. Και ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού, και ιδού άνδρες δύο παρειστήκεισαν αυτοίς εν εσθήτι λευκή (Πραξ. 1:10). Όπως ακριβώς δύο άνδρες «εν εσθήσεσιν αστραπτούσαις» (Λουκ. 24:4), δηλαδή δύο άγγελοι, ανήγγειλαν στις μυροφόρες την ανάστασι του Κυρίου, έτσι και τώρα στην ανάληψί του εμφανίζονται στους μαθητάς δύο άγγελοι, οι και είπον· άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε βλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν (Πραξ. 1:11). Οι άγγελοι βεβαιώνουν τους μαθητάς και όλους εμάς ότι ο Ιησούς, ο οποίος τώρα αναλαμβάνεται στους ουρανούς, θα επανέλθη όπως ακριβώς έφυγε. «Εν δόξη» ανελήφθη και «νεφέλη υπέλαβεν αυτόν». «Επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» (Ματθ. 24:30) θα επανέλθη. Εμείς δεν τον είδαμε να αναλαμβάνεται, όπως τον είδαν οι μαθηταί· όταν όμως θα επανέλθη, «όψεται αυτόν πας οφθαλμός» (Αποκ. 1:7)· όλοι θα τον ιδούμε και όλοι θα σταθούμε μπροστά του, άλλοι μεν με χαρά και αγαλλίασι, άλλοι δε με φόβο και τρόμο. Γιατί η παρουσία εκείνη του Κυρίου δεν θα είναι μόνο ένδοξη, αλλά και φοβερή. Θα είναι «ημέρα οργής και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού», κατά την οποία ο Κύριος «κρινεί τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιον» και «αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2:5,16,6). Ας μη λησμονούμε ποτέ τις σαφείς αυτές προειδοποιήσεις για τη μέλλουσα κρίσι και ας συμμορφώνουμε τη ζωή μας προς τον νόμο του Θεού, ώστε κατά την επίσημη και φοβερή εκείνη ημέρα να κριθούμε άξιοι να καταταγούμε στα δεξιά του Χριστού και να οδηγηθούμε «εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. 25:46).

Η παρουσία και οι λόγοι των αγγέλων συνέφεραν τους αποστόλους από την έκστασί τους. Και αυτοί προσκυνήσαντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης (Λουκ. 24:52). Αφού προσκύνησαν ταπεινά και ευλαβικά τον Κύριο, έστω κι αν δεν τον έβλεπαν πια, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ σύμφωνα με την εντολή του. Θα περίμενε κανείς να λυπηθούν για τον χωρισμό· και όμως χαίρονται. Χαίρονται, γιατί βλέπουν τη δόξα και τον θρίαμβο του Κυρίου· χαίρονται, γιατί διαπιστώνουν ότι ήταν ανάγκη να φύγη ο Χριστός, για να έλθη ο Παράκλητος, όπως τους είχε πη: «Συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω· εάν γαρ εγώ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς· εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς» (Ιω. 16:7). Επιστρέφουν λοιπόν «μετά χαράς μεγάλης» στην Ιερουσαλήμ και περιμένουν την εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Κυρίου. Εν τω μεταξύ όμως δεν ασχολούνται με μάταια πράγματα, αλλά περνούν τις ημέρες της αναμονής αγιοπρεπώς. Και ήσαν δια παντός εν τω ιερώ αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν (24:53). Συχνάζουν στον ναό ανελλιπώς κατά τις ώρες της προσευχής, γιατί ξέρουν καλά ότι η φοίτησις στον ναό του Θεού και η συμμετοχή στην κοινή προσευχή είναι αστείρευτη πηγή ευλογίας, δυνάμεως, φωτισμού και αγιασμού.

Ας ακολουθούμε κι εμείς το φωτεινό παράδειγμα των αποστόλων. Ας εκκλησιαζώμαστε, όχι πότε-πότε, αλλά «δια παντός», ανελλιπώς, για να αντλούμε αγιασμό και φωτισμό. Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που δόθηκαν στους αποστόλους με το έκτακτο γεγονός της Πεντηκοστής, προσφέρονται και σ’ εμάς με τα ιερά μυστήρια και τις άλλες ακολουθίες που τελούνται στον ναό. Εκεί λοιπόν ας τρέχουμε, για να τα απολαύσουμε. Και ας διανύουμε τη ζωή μας, όπως οι απόστολοι, «αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν». Ας τον αινούμε για το άπειρο μεγαλείο του, για την αιωνιότητα και την τελειότητά του, για την πανταχού παρουσία του, για την παντοδυναμία, την πανσοφία και την παγγνωσία του, για την αγιότητα και τη δικαιοσύνη του. Ας τον ευλογούμε για τις άπειρες ευεργεσίες του προς εμάς και προς όλη την ανθρωπότητα, ιδιαιτέρως δε για το έργο της σωτηρίας, το οποίο εσχεδίασε προαιωνίως και εξετέλεσε με την ενανθρώπησι και τη θυσία του μονογενούς Υιού του. Ας τον ευλογήσουμε και ας τον ευχαριστήσουμε και για τις ανεκτίμητες ευκαιρίες μελέτης του λόγου του που μας εχάρισε κατά την περίοδο αυτή. Και ας τον παρακαλέσουμε να μας φωτίζη και να μας ενισχύη, ώστε ο λόγος του να μη μένη για μας νεκρό γράμμα, αλλά να γίνεται πράξις και ζωή εδώ στη γη, για να αξιωθούμε να τον αινούμε και να τον ευλογούμε και στους ουρανούς «δια παντός» μαζί με τους αγγέλους και τους αγίους. Αμήν (24:53).

Από το βιβλίο: Πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Παπαγιάννη, ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 761.

Η ανάληψις