Βλέπετε πώς σκεπτόμαστε εμείς και πώς εμείς τα παίρνουμε τα πράγματα; Μην πονέσουμε, μη στεναχωρηθούμε, μη ζοριστούμε, μη στερηθούμε, μην τυχόν ζημιωθούμε, μην τυχόν χάσουμε το ένα, μην τυχόν δεν απολαύσουμε εκείνο, μην τυχόν δεν είναι η ζωή μας όπως τη φαντασθήκαμε. Δεν είναι έτσι. Είναι λάθος αυτό. Αν τα πράγματα ήταν έτσι όπως τα νομίζουμε και τα κρίνουμε εμείς, τότε πρώτος ο Χριστός δεν ενήργησε σωστά. Ενώ μπορούσε όλα να τα αποφύγει, όμως άφησε τον εαυτό του να περάσει απ’ όλα αυτά ως άνθρωπος.
Αλλά έπειτα και οι Απόστολοι. Τι δεν λέει ο απόστολος Παύλος για τους Αποστόλους! Τι δεν λέει! Και παθαίνουμε έτσι και παθαίνουμε αλλιώς και μας συμβαίνει τούτο και μας συμβαίνει εκείνο κλπ. Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν κυβερνάει ο Θεός τον κόσμο; Δεν μπορεί ο Θεός να επέμβη; Θυμηθείτε μόνο αυτό που ο Κύριος είπε στον Πέτρο στον κήπο της Γεθσημανή: «Πέτρε, θα παρακαλούσα τον Πατέρα μου και θα έστελνε περισσότερες και από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων να έλθουν εδώ να με υποστηρίξουν, αν ήταν η αλήθεια έτσι όπως παίρνεις εσύ τα πράγματα, και βγάζεις τη μάχαιρά σου και κόβεις το αυτί του άλλου. (Ματθ. 26:51-54, Ιω. 18:10) Εδώ δεν είναι θέμα να προστατευθούμε. Όχι». Σαν να του λέει, παραδίδομαι εγώ από μόνος μου σ’ όλο αυτό το μακελειό, και θα ακολουθήσετε κι εσείς.
Και όταν ανέβαιναν από την Ιεριχώ στα Ιεροσόλυμα, τον πλησιάζουν τα δύο αδέλφια, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, και λένε: «Θέλουμε να καθίσουμε ο ένας από τα δεξιά και ο άλλος από τα αριστερά» (Ματθ. 20:21). Μαθηταί αυτοί του Χριστού, μαζί με τον Χριστό είναι, και όμως η όλη σκέψη τους δεν έχει καμία σχέση με τη σκέψη του Χριστού, και ούτε καταλαβαίνουν τίποτε. Το λέμε αυτό, για να δούμε ότι κι αυτοί που ήταν κοντά στον Χριστό, δεν είχαν καταλάβει ακόμη ποιό ήταν το πνεύμα του Χριστού. Και εμείς που είμαστε χριστιανοί βαπτισμένοι κλπ., είναι ενδεχόμενο ιδέα να μην έχουμε από την αλήθεια που πρέπει να ζούμε και να μην έχουμε καταλάβει καθόλου το πνεύμα του Χριστού, τη ζωή του Χριστού, την όλη πορεία του Χριστού.
Ένεκα τού ότι ο άνθρωπος έπεσε και έχει μέσα του την αμαρτία, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθεί, παρά μόνο αν τον σώσει ο Χριστός. Το θέμα όμως είναι να πάει ο άνθρωπος στον Χριστό. Δεν ήταν μέσα στον παράδεισο με τον Θεό; Και όμως τον έχασε τον Θεό. Τον έχασε, ακριβώς γιατί κάποια στιγμή υπερηφανεύθηκε. Και ο Θεός οικονομεί την όλη ζωή μας σ’ αυτό τον κόσμο να είναι τέτοια, που, αν είσαι του Χριστού, αν πιστεύεις στον Χριστό –αν δεν πιστεύεις, άλλο θέμα– και να θέλεις να υπερηφανευθείς, να μην μπορείς, και να θέλεις να χαλαρώσεις να μην μπορείς, και να θέλεις να ξεφύγεις από δω να μην μπορείς. Το να μην μπορείς εντός εισαγωγικών.
Εάν αρχίζεις να έχεις μια κάποια καλή σχέση με τον Κύριο, εάν ο Κύριος αρχίζει πλέον να σε υπολογίζει, με την έννοια ότι σε βρίσκει σοβαρό κι ότι θέλεις πραγματικά να σωθείς ό,τι κι αν σου στοιχίσει, διαπιστώνεις στην καθημερινή πραγματικότητα το εξής: την ώρα ακριβώς που υπάρχει κίνδυνος να επαρθείς, χωρίς να το καταλάβεις, κάτι επιτρέπει ο Θεός και σε φρενάρει. Την ώρα που από το άλλο μέρος, ως άνθρωπος αδύναμος, χωρίς να το καταλάβεις, πας να ξεφύγεις, κάτι επιτρέπει ο Θεός και σε φρενάρει, κάτι επιτρέπει ο Θεός και σε προλαβαίνει, κάτι επιτρέπει ο Θεός και ακόμη πιο πολύ ταπεινώνεσαι, ακόμη πιο πολύ συνειδητοποιείς την αμαρτία και όλα τα καταστροφικά στοιχεία που έχεις μέσα σου, και τα οποία επέτρεψε ο Θεός να έχεις, για να δουλεύουν με την έννοια αυτή: να σε βοηθούν να είσαι ταπεινός, να μετανοείς, να εμπιστεύεσαι στον Θεό, να μην παίρνεις θάρρος και θέλεις να απομακρυνθείς και θέλεις να ξεμακρύνεις και χαθείς.
Όχι ότι μας αναγκάζει ο Θεός. Και απόδειξη ότι, όσοι δεν θέλουν, δεν υποχρεώνονται. Παραδίνονται στον εαυτό τους, συμβουλεύονται τον εαυτό τους, ακολουθούν τον εαυτό τους, ακολουθούν τις αδυναμίες τους, ζουν σύμφωνα με τις αδυναμίες τους, άλλος έτσι, άλλος αλλιώς. Ναι, δεν υποχρεώνεται κανένας. Αλλά εκείνος όμως ο οποίος θα θελήσει να σωθεί, τα έχει όλα έτοιμα· όλα. Και όλα γύρω σου και τα πιο άσχημα πράγματα, για τα οποία εμείς μερικές φορές προβληματιζόμαστε τι θα γίνει, τα οικονομεί έτσι ο Θεός, ώστε καθένα με τον τρόπο του να συντελέσει για τη σωτηρία της ψυχής σου. Αλλά κι εκείνα που έχεις μέσα σου, και για τα οποία ίσως θα λες: «Γιατί να έχω αυτή την αδυναμία ή την άλλη αδυναμία, γιατί να έχω αυτό το πάθος ή το άλλο πάθος, ή γιατί να είναι τα δικά μου γονίδια έτσι, ενώ του άλλου είναι αλλιώς», κι εκείνα είναι ό,τι χρειάζεται.
Ο Θεός βέβαια τα ξέρει αυτά. Εμείς όμως μπορούμε άνετα να πούμε, πρώτα πιστεύοντας κι έπειτα καθώς το βλέπουμε στην πράξη, ότι ο Θεός τα έχει οικονομήσει και τα γύρω μας, αυτά που είναι έξω από μας, αλλά κι εκείνα που είναι μέσα μας, έτσι που δεν γινόταν καλύτερα, έτσι που να είμαστε όντως στον δρόμο αυτό της σωτηρίας, να είμαστε όντως στον δρόμο αυτό που είναι η μετάνοια, η ταπείνωση, η εμπιστοσύνη στον Θεό, η αγάπη στον Θεό, που είναι η ελπίδα σ’ Αυτόν, που είναι το να χαιρόμαστε να είμαστε με τον Θεό. Όλα αυτά μας βοηθούν να βρισκόμαστε στον δρόμο της σωτηρίας.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Το μυστήριο της σωτηρίας», Β’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2000, σελ. 141 (αποσπάσματα).
