Η αγία Συγκλητική, πέρα από τις άλλες αρετές που είχε, δεν αμελούσε και το σωτήριο φάρμακο του σώματος, τη νηστεία. Τόσο την αγαπούσε, ώστε θεωρούσε πως τίποτε δεν είναι ισάξιό της και ότι αυτή είναι ο φύλακας και το θεμέλιο των άλλων αρετών. Αν τύχαινε ποτέ από ανάγκη να φάει περισσότερο από το συνηθισμένο, πάθαινε το αντίθετο από εκείνους που τρώνε· χλώμιαζε δηλαδή το πρόσωπό της και αδυνάτιζε το σώμα της. Όπως λοιπόν από τα φουντωμένα δέντρα κόβουν τα άκαρπα κλαδιά, έτσι και αυτή πάντοτε, κάθε αγκάθι που φύτρωνε στον νου της, το έκοβε με τη νηστεία και την προσευχή. Και αν κάποιο από αυτά μεγάλωνε λίγο, το καταπολεμούσε με διάφορους τρόπους, ταλαιπωρώντας με κάθε λογής κόπους το σώμα. Όποτε δηλαδή ο εχθρός άρχιζε να την πολεμά, αυτή καλούσε πρώτα με την προσευχή τον Κύριο της βοηθό στη μάχη, και έπειτα χρησιμοποιούσε ως όπλο εναντίον του εχθρού τη σκληρή άσκηση: έτρωγε ψωμί από πίτυρα, και αυτό με εγκράτεια και με μέτρο· πολλές φορές δεν έπινε καθόλου νερό, και αντιστεκόταν με δύναμη στον ύπνο, πλαγιάζοντας καταγής.

Όταν με τα μέσα αυτά νικιόταν ο εχθρός, τότε και αυτή χαλάρωνε λίγο την τόσο σκληρή άσκηση. Αυτό το έκανε για να μη φτάσουν τα μέλη του σώματός της σε πλήρη εξάντληση και κινδυνέψει, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει ήττα. Αν δηλαδή τα όπλα πέσουν, ποιά ελπίδα έχει πλέον στον πόλεμο ο στρατιώτης;

Ορισμένοι εξαντλούνται με την υπερβολική και χωρίς διάκριση ασιτία, δίνοντας έτσι στον εαυτό τους καίριο χτύπημα και, παρατώντας τον αντίπαλο, εξοντώνουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Η αγία όμως δεν ενεργούσε έτσι, αλλά όλα τα έκανε με διάκριση: τον εχθρό τον πολεμούσε σφοδρά με την προσευχή και την άσκηση, για τη γαλήνη ωστόσο της ψυχής της φρόντιζε το σώμα.

Κάτι ανάλογο κάνουν και οι ναυτικοί. Αυτοί, όσο διαρκεί η κακοκαιρία και η τρικυμία, μένουν νηστικοί και με όλη τους την τέχνη αντιπαλεύουν τον κίνδυνο που έχουν μπροστά τους. Όταν πλέον πάψει η θαλασσοταραχή, τότε ξεκουράζονται κάπως από τους κόπους και φροντίζουν και για τις άλλες ανάγκες. Ωστόσο ούτε τότε μένουν εντελώς αμέριμνοι, ούτε βέβαια πέφτουν σε βαθύ ύπνο, καθώς έχουν πείρα των περασμένων κινδύνων και προετοιμάζονται για νέους. Γιατί και αν ακόμη κόπασε η κακοκαιρία, όμως η θάλασσα παραμένει ίδια· και αν πέρασε το δυσάρεστο γεγονός, όμως άλλο τους περιμένει. Επειδή λοιπόν στη θάλασσα δεν υπάρχει σιγουριά, πρέπει να προσέχουν αδιάκοπα και να παίρνουν τα μέτρα τους.

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση ΙΕ’ (15), σελ. 134. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2003.

Από τον βίο της αγίας Συγκλητικής