Ο πρώτος κάτοικος της γης ήταν ο Αδάμ. Το ωραιότερο και τελειότερο άγαλμα του Πραξιτέλη δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αρμονία και την ομορφιά των μελών του σώματος του Αδάμ. Τα μάτια του έλαμπαν σαν δυό γαλάζιες λίμνες. Κατοικούσε στον ωραιότερο τόπο που μπορεί ο νους μας να φαντασθεί. Ήταν υγιής, υγιέστατος.
Η φύση ήταν υποταγμένη σ’ αυτόν. Τα μεγαλοπρεπή και ωραιότατα ζώα, τα πουλιά τα μικρά και τα μεγάλα με τα πολύχρωμα φτερά τους, ο άπειρος αριθμός των δένδρων με τα χρώματα, τα αρώματα και τους καρπούς, οι θάλασσες, οι πεδιάδες, τα βουνά, οι ωκεανοί, οι λίμνες, τα ποτάμια, όλα ήταν στην διάθεσή του και στην κυριαρχία του.
Περισσότερο απ’ όλα ο πρώτος αυτός άνθρωπος είχε ζωντανή σχέση, προσωπική σχέση με τον παντοδύναμο Θεό, Πατέρα του και Δημιουργό, από τις μεγάλες δημιουργικές παλάμες τού οποίου πήδησε στη γη ως απεριόριστος βασιλιάς.
Το σώμα του Αδάμ το διαπερνούσε και το διεπότιζε η χάρις του Αγίου Πνεύματος, η οποία του δημιουργούσε ένα σταθερό αίσθημα ευτυχίας. Διότι το Άγιο Πνεύμα είναι η πηγή, η αρχή, ο δημιουργός της ζωής και της ευτυχίας. Αλλά ο άνθρωπος αυτός δεν έμεινε πιστός στον Θεό. Δεν ετήρησε την εντολή του. Την παρέβη και δεν μετενόησε, ούτε ζήτησε συγχώρηση γι’ αυτό.
Ο Αδάμ είπε: «Η γυνή ην έδωκας μετ’ εμού αύτη με ηπάτησεν». Αυτή είναι η δικαιολογία των πρωτοπλάστων. Αυτή η εμμονή τους στην πράξη τους, αυτή τους η αμετανοησία, που προέρχεται από την ίδια τους την προσωπικότητα, από την ελευθέρα θέλησή τους, είναι βαρυτέρα από το αμάρτημά τους, το ότι δηλαδή έφαγαν από τον απηγορευμένο καρπό, από τον καρπό από τον οποίο και μόνο μέσα στον άπειρο αριθμό των καρπών ο Θεός τους απαγόρευσε να φάγουν.
Η αμετανοησία τους ζυγίζει περισσότερο από την παρακοή. Η αμετανοησία του ανθρώπου ζυγίζει βαρύτερα απ’ όλα του τα αμαρτήματα. Και έπειτα ο Θεός ως δίκαιος, ακριβοδίκαιος, επιβάλλει τις ποινές στους τρεις ενόχους.
Πρώτος τιμωρείται ο διάβολος, με την εσχάτη των ποινών, την κατάρα. «Ότι εποίησας τούτο επικατάρατος ει». Εν συνεχεία η Εύα και τελευταίος ο Αδάμ.
Τι κάμει τέλος ο Θεός; Εξέβαλε τον Αδάμ του παραδείσου και έταξε τα Χερουβείμ και την φλογίνη ρομφαία την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής. Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου γίνεται τώρα ο πιο δυστυχισμένος. Αξιοδάκρυτος και αξιοθρήνητος. Εξόριστος του παραδείσου, ομοιάζει με έκπτωτο βασιλιά, με εξόριστο μονάρχη.
Ο Αδάμ έζησε εννιακόσια τριάντα (930) χρόνια. Μετεκινείτο από τόπο σε τόπο, από χώρα σε χώρα. Έχτιζε πολιτείες, άλλαζε επαγγέλματα, γεννοβολούσε ανθρώπους, δημιουργούσε, αλλά ήταν δυστυχής. Παντού τον παρακολουθούσε η αμαρτία του, παντού έφερνε μαζί του τον πόνο, την θλίψη, τα ερείπια της ναυαγημένης του ζωής. Γέρος πια, ερείπιο, έφτασε στην Παλαιστίνη και απέθανε εκεί και ετάφη στην κορυφή του λόφου του Γολγοθά.
Εκεί έμεινε θαμμένος χιλιάδες χρόνια. Εκεί έμεινε θαμμένος περιμένοντας. Ποιον περιμένοντας; Ποιον αναμένοντας; Ποιον προσδοκώντας; Ανέμενε την μεγάλη υπόσχεση, την μεγάλη ελπίδα, την μεγάλη προσδοκία που φύτεψε ο Θεός ως παρηγοριά στα σπλάχνα του. Ότι δηλαδή κάποτε ο Θεός θα στείλει τον άγγελο της μεγάλης Του βουλής, θα στείλει τον Υιό Του, θα στείλει τον Σωτήρα.
Και αυτός ο Σωτήρας ήλθε. Φορτώθηκε τα αμαρτήματα των πρώτων μας γονέων και ακριβώς επάνω στον τάφο τού Αδάμ υψώθηκε ο ζωοποιός του σταυρός. Το αίμα του Κυρίου έτρεξε από το πληγωμένο του σώμα και ξέπλυνε και καθάρισε και ελεύκανε και καθαγίασε τα οστά του Αδάμ, τον ίδιο τον Αδάμ, και δια του Αδάμ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, όλα τα παιδιά, όλους τους γόνους του Αδάμ, μέχρι της συντελείας των αιώνων.
Από το βιβλίο: †Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015.
Ο παλαιός και ο νέος Αδάμ
