Το 1942 ένας κάτοικος της Σίψας ήταν βαρειά άρρωστος. Κάλεσαν τον όσιο Γεώργιο να τον μεταλάβει. Πήγε με τον ψάλτη του, τον Χατζηανέστη. Σε κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει. Δεν μετάλαβε τον άρρωστο. Νόμιζαν πως κλαίει επειδή θα πέθαινε ο άρρωστος. Ονομαζόταν Νεόφυτος. Σε λίγο έφυγαν.
Στο μοναστήρι ο ψάλτης τον ρώτησε: «Γέροντα, γιατί δεν μετάλαβες τον Νεόφυτο;» Του απάντησε με δάκρυα: «Ε, σε δεκαπέντε μέρες χάνουμε την Αφροδίτη». Ήταν η αδελφή του Νεόφυτου.
Πράγματι σε λίγες ημέρες η Αφροδίτη αρρώστησε ξαφνικά. Την πήγανε στον ιατρό στη Δράμα, όμως η υγεία της χειροτέρεψε και πέθανε από κοιλιακό τύφο. Ήταν μόλις 18 ετών. Ο αδελφός της μετά από λίγο έγινε εντελώς καλά.
Μία φορά ο όσιος έστειλε τον ψάλτη του, τον Χατζηανέστη, στον φράχτη της μονής, λέγοντας: «Πήγαινε, γιατί έρχονται δύο γυναίκες τώρα. Να τις γυρίσεις πίσω, να μη μπουν στο μοναστήρι». «Μα πώς να το κάνω αυτό;», διαμαρτυρήθηκε στενοχωρημένος εκείνος. «Πρέπει να τις διώξεις», επέμενε ο όσιος.
Όταν έφυγαν, του είπε: «Ερχόταν η μία, να την πω ποιος έκαψε τον αχυρώνα της. Να την πω και ύστερα να πάνε να σκοτωθούν στο χωριό, γι’ αυτό τις έδιωξα». Οι γυναίκες αυτές φεύγοντας σταμάτησαν στο καφενείο και είπαν ακριβώς την αιτία για την οποία είχαν πάει στον όσιο, και ήταν αυτή, όπως την είχε αποκαλύψει ο διορατικός όσιος.
Μία φορά μία θεία του Χατζηανέστη είχε επιθυμία να έχει μία φωτογραφία του οσίου Γέροντος. Ήταν όμως αρκετά διστακτική, ντρεπόταν και δεν ήξερε πώς να του τη ζητήσει, δίχως να το πει ποτέ σε κανένα. Κάποια στιγμή ο όσιος τη φώναξε: «Βαρβάρα, έλα, θέλεις μία φωτογραφία μου; Έλα, εγώ θα σε δώσω». Και πράγματι της έδωσε και χάρηκε και θαύμασε.
Από το Φωτολίβος ήταν μία μητέρα που είχε ένα παιδί τετραπληγικό και βουβό. Ήταν μία εξαιρετική ψυχή, που ποτέ δεν γελούσε από τη στενοχώρια της για το παιδί της. Όταν το παιδί ήταν δέκα ετών, ένα πανέμορφο αγόρι, ψηλό κι εύσωμο, το πήρε στην αγκαλιά της να το πάει μετά δακρύων στον όσιο Γεώργιο για να την βοηθήσει. Ο όσιος αρκέσθηκε να πει: «Παιδί μου, καλά τώρα το κουβαλάς αγκαλιά, όταν θα γίνει 22 χρονών πώς θα το σηκώνεις;». Η πονεμένη μητέρα έφυγε ευχαριστημένη, ελπίζοντας ότι τότε θα γίνει καλά το παιδί της. Όταν όμως ο νέος έφθασε στην ηλικία εκείνη απεβίωσε. Αυτό ακριβώς εννοούσε ο όσιος Γέροντας.
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 167, 174, 287 (αποσπάσματα).
