Και ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών
είπε τω παραλυτικώ· θάρσει τέκνον…
(Ματθ. 9:2)

Δεν είναι απροσγείωτος ο Χριστιανισμός. Είναι η Θρησκεία. Απευθύνεται προς τον άνθρωπο. Ενδιαφέρεται για όλες του τις ανάγκες και τα προβλήματα. Αυτόν τον άνθρωπο, σαν σύνολο, θέλει να τον οδηγήσει στα μονοπάτια της χάριτος και τη χαρά της ευτυχίας. Δεν περιφρονεί το σώμα. Προβλέπει και ασχολείται με την ικανοποίηση όλων του των αναγκών. Θέλει το χριστιανό να δοξάζει «εν τω σώματι αυτού και εν τω πνεύματι αυτού» το Θεό.

Είναι βέβαιο αυτό που λέγεται από πολλούς: δεν είναι αμαρτία να ασχολείται κανένας και να περιθάλπει το σώμα του, να το φροντίζει και να το περιποιείται. Η υγεία, η θρέψη, η σωματική αλκή είναι δώρα Θεού. Η άσκηση, η προφύλαξη από τούς κινδύνους, η καθαριότητα είναι καθήκοντα βασικά. Όταν το σώμα βρίσκεται σε κατάσταση υγείας και ευεξίας, και το πνεύμα, η ψυχή, επηρεάζεται. Αποκτά και αυτή ευεξία και δραστηριότητα. Γίνεται ικανή να αποκολληθεί από τα γήινα και τα φθαρτά. Να επικοινωνήσει με το Θεό.

Ο Κύριος με τα θαύματά Του το έδειξε καθαρά το ενδιαφέρον αυτό για το ανθρώπινο σώμα. Έδειξε όμως με τα άπειρα θαύματά Του και κάτι άλλο, που είναι ανάγκη να το δούμε και να το σκεφτούμε σοβαρά. Καθώς το ανθρώπινο σώμα επηρεάζει την ψυχική κατάσταση, όμοια και η ψυχή συντελεί στην κατάσταση του σώματος. Πολλές φορές εζήτησε πριν από την αντιμετώπιση της σωματικής ασθένειας ή αναπηρίας να έχει τακτοποιήσει ο θεραπευόμενος τη σχέση του με το Θεό και να ‘χει αποκαταστήσει την ψυχική του γαλήνη.

Σε κάθε θαύμα ήταν αναγκαία προϋπόθεση αυτό. Όταν ως παντογνώστης διέκρινε ότι δεν ήταν ομαλή αυτή η σχέση, ζητούσε την τακτοποίηση. Εφόσον η ασθένεια και κάθε δοκιμασία είναι συνέπεια της αθετήσεως των εντολών του Θεού, της αμαρτίας, η αποκατάσταση της υγείας θα έπρεπε να είχε ως προηγούμενο την επάνοδο του ανθρώπου στη θέση «του υιού του Θεού», που με εμπιστοσύνη υπακούει στις εντολές του Θεού-Πατέρα. Πρώτα η επιστροφή του ανθρώπου στο Θεό κι έπειτα οποιαδήποτε υλική ενέργεια.

Τοποθέτησε έτσι γενικότερα και πιο βαθιά το θέμα ο Κύριος. Αυτός είναι η πηγή κάθε αγαθού, κάθε δωρεάς. Αν κανείς αποκοπεί από την πηγή δεν μπορεί να λάβει τα δωρήματά της. Η εξάρτηση και η σύνδεση με την πηγή μόνο δίνει τη δυνατότητα να χαρεί κανείς ό,τι αυτή παρέχει.

Την αλήθεια αυτή την απλή δεν τη νιώθουν πάντοτε οι άνθρωποι. Επιθυμούν πάντοτε τα ευεργετήματα και τις δωρεές αλλά απομακρύνονται πολλές φορές από Εκείνον που τα δίνει. Θέλουμε και τις αρρώστιες να ξεπερνάμε και τις οικονομικές δυσκολίες να υπερνικούμε και η εργασία μας να είναι αποδοτική και τα εισοδήματά μας να είναι πλούσια και στενοχώριες να μην έχουμε. Κρατάμε όμως για τον εαυτό μας το δικαίωμα να απομακρυνόμαστε από το δωρεοδότη Κύριο και να απειθούμε στις εντολές Του. Κάνουμε εμείς τη ζωή που μας αρέσει, περιφρονώντας το Χριστό και παραβαίνοντας τον ηθικό Του Νόμο, αδιαφορώντας για την Εκκλησία και τα ιερά Της Μυστήρια. Νομίζουμε όμως πως δικαιούμαστε ν’ απαιτούμε κάθε υλική παροχή και την ικανοποίηση όλων των επιθυμιών μας, που η απόλαυσή τους εξαρτάται από Αυτόν.

Είναι ένας παραλογισμός που δε μας αφήνει η έλξη της αμαρτίας και ο σκοτισμός, που η απομάκρυνση από το Θεό φέρνει στο νου, να τον διακρίνουμε. Αλλά για ν’ αντιμετωπίσει κανείς σωστά τη ζωή και τα προβλήματά της πρέπει να έχει την αγνή διάθεση, την αποφασιστικότητα και την τόλμη να βλέπει την πραγματικότητα. Όποιος αγαπά τον εαυτό του πρέπει να ζητεί να βρει την αλήθεια. Και καθώς ο Ίδιος το διεκήρυξε, η αλήθεια είναι μόνον ο Χριστός. Ως Θεός δημιουργός και σωτήρας, με αγάπη απέραντη για το λογικό του πλάσμα, διατυπώνει με το λόγο και τη φιλάνθρωπη θαυματουργία Του την αναμφισβήτητη πραγματικότητα. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και πάντα ταύτα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6:33).

Συχνά, μετά από κάποιο θαύμα, λέγει στο θεραπευόμενο: «Η πίστις σου σέσωκέ σε» (Ματθ. 9:22). Αυτό που έχει αξία είναι η πίστη προς το Θεό, η εξάρτηση της ζωής από Εκείνον. Η ευθυγράμμιση λόγων και πράξεων προς το θέλημά Του. Η απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη Του. Μετά απ’ αυτό το πλησίασμα, φυσιολογική συνέπεια θα είναι των δωρεών Του η απόλαυση. Του Θεού η αγιότητα και η πατρική στοργή, η θυσία Του, η ανυπέρβλητη και ακατάλυτη σε έκταση και βάθος, θα χαριτώσει τον πιστό άνθρωπο και θα τον προικίσει και με τα υλικά αγαθά πλουσιοπάροχα. Τότε τα προβλήματα και τα αδιέξοδα θα βρίσκουν τη λύση τους τη σωστή. Η καθημερινή μας ζωή θα γίνει ευχάριστη και γεμάτη ικανοποιήσεις πραγματικές.

Ειδικότερα για τη θεραπεία κάθε κακού, όσο και αν παλεύουμε, δεν πρόκειται να τη βρούμε παρά μόνο με μια απαραίτητη προϋπόθεση: την αποκατάσταση των σχέσεών μας με το Θεό.

Αγωνιούμε για το πρόβλημα της αγωγής και του μέλλοντος των νέων μας. Ανησυχούν οι μεγαλύτεροι. Ανήσυχοι είναι και οι ίδιοι οι νέοι. Αν δε στραφούμε όλοι προς το Χριστό κι αν δεν προσανατολίσουμε τη σκέψη και τη ζωή μας προς τη θεϊκή του διδασκαλία, αν δε θελήσουμε να υποταγούμε στο θέλημά του και να γίνουμε πιο πιστά και συνειδητά της αγίας Εκκλησίας Του μέλη, το άγχος θα συνεχίζεται και θα αυξάνει. Το πρόβλημα θα μένει άλυτο. Οι μεγαλύτεροι θ’ ανησυχούν και οι νεότεροι θα παραπαίουν μη βρίσκοντας πουθενά ανάπαυση.

Το ίδιο θα συμβαίνει και με κάθε άλλο πρόβλημα οικογενειακό ή κοινωνικό. Είτε πρόκειται για τούς κλονιζόμενους γάμους και τη γενίκευση αυτής της «ασυμφωνίας χαρακτήρων» που εφευρέθηκε σαν πρόσχημα δικαιολογήσεως του εγωισμού ή της επιπολαιότητας και των ατασθαλιών των συζύγων, για να δημιουργεί μια στρατιά νευρωτικών και αποτυχημένων ανθρώπων και μια τάξη τραυματισμένων και μειονεκτικών παιδιών και νέων. Είτε πρόκειται για το οξύ κοινωνικό πρόβλημα της χαλαρώσεως των ηθών και των κοινωνικών θεσμών, ακόμη και των παντός είδους αξιών. Είτε πρόκειται για το φλέγον πρόβλημα των οικονομικών δυσκολιών και της φτώχειας, εκεί μάλιστα που δε λείπουν τα υλικά αγαθά και η δυνατότητα διεξόδου με περιστολή περιττών και πολυτελών δαπανών.

Θα μένουν άλυτα τα προβλήματα και θα βασανίζονται άτομα και κοινωνία, αν δε στραφούν προς το Χριστό. Δεν αρκούν νόμοι και μέτρα αυστηρά. Είναι αναγκαίο ο ψυχικός κόσμος του καθενός να υποταγεί στο πνεύμα του Θεού, να προσαρμοστεί στο θέλημά Του. Θα γαληνέψει τότε και θα βρεθούν λύσεις για όλα τα ακανθώδη προβλήματα. Και για τα διεθνή ακόμη. Όπως το μέγα και αγχώδες θέμα της ειρήνης του κόσμου, της συνεννοήσεως και του αλληλοσεβασμού των εθνών. Και για τα πιο προσωπικά, σαν το θέμα της αντιμετωπίσεως της ασθένειας, και μάλιστα των ποικίλης φύσεως νευρώσεων και άλλων νοσηρών καταστάσεων που προέρχονται από το συμπαθητικό σύστημα.

Αδερφοί μου. Ας είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας. Καιρός να δείξουμε περισσότερο ενδιαφέρον για την προσωπική και κοινωνική μας επιτυχία και ευτυχία. Να δημιουργήσουμε όμορφη και ευχάριστη ζωή. Μια διαπίστωση προέχει: αποστατήσαμε από το Θεό και παρακούσαμε στο θέλημά Του. Τον πόθο για την ευτυχία και την ικανοποίησή μας στη ζωή ένας είναι ο τρόπος να τον απολαύσουμε. Η μετάνοια και η επιστροφή στο Χριστό. Η υλοποίηση της διδασκαλίας Του στην καθημερινή μας ζωή. Το βίωμα της αλήθειας Του από τον καθένα μας με συνέπεια. Όλα τα άλλα, όσα καλά επιθυμούμε, θ’ ακολουθήσουν τότε αναπόφευκτα.

Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.

H απαραίτητη προϋπόθεση – Κυριακή στ ματθαίου