Πρώτα πρέπει να κάνη ο άνθρωπος εξομολόγηση στον Πνευματικό του, να συμφιλιωθή με τον Θεό και να τακτοποιηθή. Και την ώρα της προσευχής που κάνει μόνος του πρέπει να εξομολογηθή. Άλλη εξομολόγηση αυτή στον Θεό. Να ταπεινωθή στον Θεό, να πη, “Θεέ μου, είμαι αχάριστος, αμαρτωλός, υποκριτής, αυτό και κείνο”. Και μετά που θα μετανοιώσει και θα εξομολογηθή στον Θεό, ύστερα αρχίζει να τακτοποιή, να διορθώνη όλα τα πάθη και όλες τις αρρώστιες του τις πνευματικές. Κατόπιν θα πει: “Θεέ μου, εγώ τι θα γίνω; Άμα δεν βοηθήσης εσύ, δεν γίνεται τίποτε”· και τότε έρχεται η χάρι του Θεού. Θα νιώσει τέτοια χαρά μέσα του, τέτοια παρηγοριά, που δεν θα του κάνει καρδιά να σταματήση την προσευχή.

Ο διάβολος άπλωσε τρία πλοκάμια να πιάση όλον τον κόσμο. Τους πλουσίους να τους πιάση με την μασωνία, τους φτωχούς με τον κομμουνισμό και αυτούς που θρησκεύουν με τον οικουμενισμό.

Εμείς να ζούμε πνευματικά, ώστε να μην έχη καμμία εξουσία ο διάβολος επάνω μας.

Η πραγματική χαρά γεννιέται από τον πόνο. Με τις δοκιμασίες ενισχύεται η πίστη μας.

Εάν δεν αναγεννηθή πνευματικά ο άνθρωπος, είναι για την κόλαση.

Όταν μας κάνουν παρατήρηση, είτε σφάλλουμε είτε όχι, να ζητάμε συγχώρηση και έτσι ταπεινωνόμαστε και χαριτωνόμαστε.

Σήμερα το Ευαγγέλιο το βάζουν στην άκρη, την παρανομία την κάνουν νόμο, την αμαρτία την κάνουν μόδα. Πάει να διαλυθή το παν, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός.

Όταν έχη χάρι Θεού ο άνθρωπος, δεν φοβάται τίποτε, αφού ο ίδιος ο Χριστός μάς έδωσε εξουσία. Και φαρμάκι να πιη δεν τον βλάπτει, να πατήση πάνω σε φίδια και σκορπιούς, δεν θα τον βλάψουν.

Από την στιγμή που θα πιστέψει ο άνθρωπος ότι δεν έσφαλε, τότε έκανε ένα μεγάλο σφάλμα.

Όταν ο άνθρωπος πιστεύη ότι είναι απρόκοπος, βλέπει τα χάλια του, όμως αισθάνεται παρηγοριά, ελπίδα, σιγουριά, τότε υπάρχει πρόοδος και προκοπή πνευματική. Ενώ, όταν λέγη είναι απρόκοπος, έχη άγχος και απελπίζεται, τότε δεν πορεύεται σωστά. Όσο καθαρίζουν τα μάτια της ψυχής, τόσο βλέπει τον εαυτό του κανείς χειρότερο. Όταν δεν βλέπη κανείς καλά, τον εαυτό του τον βλέπη μία χαρά. Όμως, όταν βάλη φακό, πάντα θα βλέπει πνευματική δουλειά.

Για να φύγη η χλιαρότητα, πρέπει να έλθη η χάρις του Θεού. Γιατί όμως δεν με βοηθά ο Θεός, αφού ζητώ βοήθεια; Διότι δεν κάνω υπακοή, δεν ανοίγω την καρδιά, δεν καθαρίζω το δοχείο μου και ζητώ κρασί. Αν μου δώση, θα μολυνθή και το κρασί. Αν βοηθήση σ’ αυτή την κατάσταση ο Θεός, σίγουρα θα βλαφθώ.

Όταν κάποιος με βρίζη, μία κοσμική αντιμετώπιση είναι να του δώσω και εγώ μία σφαλιάρα. Άλλος πιο προχωρημένος θα συγκρατηθή να μην αντιδράση, και το τέλειο, ο απαθής χαίρεται, όταν τον βρίζουν.

Η μιζέρια κρύβει εγωισμό, διότι ο μίζερος είναι και αχάριστος. Ο κακομοίρης γκρινιάζει, θυμώνει, είναι φίλαυτος, έχει πείσματα. Ο άλλος όλα τα χαίρεται.

Το καλύτερο το προσφέρουμε πάντοτε στον Θεό.

Αυτός που σκέφτεται τον εαυτό του δεν τον σκέφτεται ο Χριστός.

Κατάνυξη είναι η εσωτερική πνευματική αλλοίωση κατά την ώρα της προσευχής. Πρέπει να ζη κανείς την παρουσία του Θεού. Τότε κατακλύζεται από ευγνωμοσύνη, διότι όλα τα βλέπει ευλογία του Θεού.

Πολλές φορές η δικαιολογία μάς τα χαλά όλα και φεύγει η χάρις του Θεού.

Για να βλέπης τον άλλο σαν άγγελο, πρέπει να γίνης και συ άγγελος.

Όποιος σφάλλει και δέχεται την παρατήρηση, ωφελείται και διορθώνεται. Όταν όμως δικαιολογήση τον εαυτό του, πλανάται.

Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση …

Νουθεσίες γέροντος Παϊσίου