Η γνωριμία μας με τον Άγιο Πορφύριο έγινε τον Σεπτέμβριο του 1985, όταν ένα πνευματικό του παιδί, η κυρία Ανθή (η οποία ήταν υπάλληλος στην υπηρεσία του συζύγου μου), μας πρότεινε να πάμε οικογενειακώς να γνωρίσουμε τον Γέροντά της. Μόλις φθάσαμε και χωρίς να πη τα ονόματά μας η Ανθή, του είπε «Γέροντα, σας έφερα τον προϊστάμενό μου, να ευλογήσετε τα παιδιά του».

Μας σταύρωσε λοιπόν και τελευταίος ο άνδρας μου του ζήτησε να προσευχηθή για τον γυιό μας τον Τάσο που ήταν ζωηρός. Ο Άγιος του απάντησε: «Καλά, για τον Τάσο μου λες, αλλά για την Ειρήνη γιατί δεν μου είπες, που την πονάει η κοιλιά της; Δεν έχει τίποτε· απλώς ζηλεύει».

Η Ειρήνη, όταν γεννήθηκε το τρίτο παιδί, παραπονιόταν για πόνους στην κοιλιά, πράγμα το οποίο είχα ελέγξει με πολλούς γιατρούς, αλλά προσωπικά δεν ανησυχούσα, ενώ ο πατέρας της νόμιζε ότι το παιδί είχε κάτι σοβαρό, για το οποίο εγώ αδιαφορούσα. Τελικά η Ειρήνη από τότε έγινε καλά και δεν ξαναπαραπονέθηκε.

Στην συνέχεια πηγαίναμε κατά καιρούς σαν βόλτα κι άλλες φορές παίρναμε την ευλογία του, ενώ άλλες απλώς καθόμασταν έξω. Ιδιαίτερη γνωριμία δεν είχαμε ποτέ ώστε να ξέρη ποιοι είμαστε, ούτε υπήρξαμε πνευματικά του παιδιά. Απλοί προσκυνητές, που μας έδινε την ευλογία του και συμβουλές για τα παιδιά μας.

Το μεγάλο θαύμα που αξιωθήκαμε από τη χάρη του συνετελέσθη το 1989. Τότε ο σύζυγός μου υπηρετούσε στις Φέρρες του Έβρου ως Αξιωματικός. Τον Ιούλιο πέρασε την ετησία (γενικές εξετάσεις) στην Αλεξανδρούπολη. Ήρθε ευχαριστημένος, γιατί οι γιατροί τον είδαν πολύ καλά στην υγεία του. Την άλλη μέρα όμως τον κάλεσαν να επαναλάβη την εξέταση αίματος, γιατί θεώρησαν ότι μπορεί να έκαναν λάθος. (Τα λευκά αιμοσφαίρια ήταν μόλις 700). Οι γιατροί και με την δεύτερη εξέταση θορυβήθηκαν πολύ και δεν ήξεραν σε ποιο νοσοκομείο να τον στείλουν. Αποφάσισαν να πάη στο 401 και τον έστειλαν επειγόντως στην Αθήνα με ειδικό σήμα. Μπήκε σε απομόνωση Παρασκευή 20 Ιουλίου 1985. Εγώ με τα παιδιά έφτασα στην Αθήνα την Δευτέρα και το πρώτο που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στον Γέροντα. Συγκεκριμένα του είπα:

– Γέροντα, σας παρακαλώ να κάνετε μια προσευχή για τον άνδρα μου που είναι πολύ σοβαρά στο νοσοκομείο. Τ’ όνομά του Δημήτριος.

– Εύχομαι, παιδί μου. Ο Χριστός κι η Παναγία θα τον κάνουν καλά, αλλά με τον ιό που έχεις εσύ στον λαιμό και τα λευκά που έχει αυτός, μην πας σήμερα στο νοσοκομείο, γιατί θα τον σκοτώσης και θα πεθάνη.

Σημειωτέον ότι με τσιμπούσε λίγο ο λαιμός μου και επιπλέον εγώ δεν είχα ενημερωθή από γιατρούς ότι εκείνος δεν είχε καμμιά άμυνα και κινδύνευε ακόμα κι από ένα φτάρνισμα κάποιου. Εκείνη την ημέρα τα λευκά του έγιναν 4.500 και το εξέλαβαν ως λάθος, ενώ ο Γέροντας πολύ αργότερα μου είπε ότι «αυτό έγινε για να καταδειχθή η δύναμις του Θεού».

Από τις 20 Ιουλίου μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου ο σύζυγος ήταν στην απομόνωση, διαβάζοντας θρησκευτικά βιβλία και ακούγοντας Πειραϊκή Εκκλησία. Στο διάστημα αυτό, επειδή οι γιατροί δεν ήξεραν τα περί της ασθενείας του, του έδωσαν δύο δόσεις χημειοθεραπείας, οι οποίες πέρασαν από πάνω του χωρίς καμμία παρενέργεια και χωρίς να του καλύψουν τα 700 λευκά που ήταν μόνιμα. Βέβαια για την χημειοθεραπεία είχα ζητήσει την γνώμη του Αγίου, ο οποίος μου είπε: «Υπόγραψε, παιδί μου, γιατί είτε πάρει είτε δεν πάρει το ίδιο κάνει».

Στην συνέχεια κατά θαυματουργικό τρόπο μας δόθηκε η ευκαιρία να πάμε στο Λονδίνο στον προφέσσορα Κατόφσκι. Πριν φύγουμε, επειδή εγώ πίστευα ότι θα πέθαινε στο Λονδίνο, πήγα στον Άγιο Νεκτάριο και προσευχήθηκα στον τάφο του. Εκεί άκουσα ένα σούρσιμο παντόφλας (βήματα) και αμέσως μετά τρεις φορές γκαπ-γκαπ-γκαπ. Πάλι όμως δεν πίστευα και μέσα μου υπήρχε πάντα ο φόβος, αφού και ο γιατρός του 401 μου είχε πη: «Κοπέλλα μου, πως θα τον πας στην Αγγλία; Με ιδιωτικό αεροπλάνο; ξέρεις ότι, αν βήξη κάποιος δίπλα του, δεν θα προλάβη να φτάση;».

Με την δύναμη του Θεού όχι μόνο έφτασε, αλλά και ούτε εισήχθη στο νοσοκομείο. Ήταν εξωτερικός ασθενής και μέναμε στο ξενοδοχείο. Με δύο ενέσεις που του έκανε ο γιατρός άρχισε η αποκατάσταση και με την τέταρτη έγινε εντελώς καλά. Η ασθένεια ήταν λευχαιμία τριχωτών κυττάρων.

Μετά από αυτά και αφού εγώ έλεγα σ’ όλους ότι ο Γέροντας μάς έκανε θαύμα, πήγαμε να τον ευχαριστήσουμε. Το πρώτο που μου είπε ο Άγιος ήταν: «Παιδί μου, εγώ δεν είμαι παρά ένας απλός παπάς. Η Παναγία και ο άγιος Νεκτάριος τον έκαναν καλά». Δεν του είχα πει ότι πήγα στην Αίγινα. Στην συνέχεια μας έκανε ένα οδοιπορικό λεπτομερές ως το χωριό του συζύγου μου. Σε μένα έλεγε ότι κοντά σ’ ένα Μοναστήρι υπάρχουν πολλά αρχαία, ασύλητοι τάφοι, τα οποία 28 χρόνια μετά, το 2014, τα έφεραν στο φως οι Αρχαιολόγοι κατά την διάνοιξη της Ιόνιας οδού. Επίσης μου είπε ότι κάποια μέρα θα έχω κάποιο πρόβλημα στο έντερο, και μετά από είκοσι χρόνια μου παρουσιάστηκαν εγκολπώματα, για τα οποία έφτασα δύο φορές προ του χειρουργείου, το οποίο απετράπη την τελευταία στιγμή με την Χάρη του.

Ένα δεύτερο θαύμα του Αγίου έγινε το 2014 τον Νοέμβριο στο ΝΙΜΙΤΣ, όπου νοσηλευόμουν για το έντερο και μίλησα για το θαύμα του Αγίου που έκανε στον άνδρα μου σε μια κυρία ηλικίας 80 ετών. Η κυρία αυτή νοσηλευόταν για χολή, αλλά είχε κάνει εγχείρηση ανοικτής καρδιάς πριν από 25 χρόνια. Το πρόβλημα της καρδιάς τής έκανε κολπική μαρμαρυγή το βράδυ 17 Νοεμβρίου και την μετέφεραν επειγόντως στην εντατική. Αυτή εκεί επικαλέστηκε τον άγιο Πορφύριο λέγοντάς του: «Άγιέ μου, εγώ δεν σε ξέρω, εσύ όμως με ξέρεις. Έλα και κάνε μου το θαύμα σου, όπως έκανες και σ’ αυτή την κυρία που μου μίλησε για σένα το απόγευμα». Σας πληροφορώ ότι το πρωί στις 9 η ώρα ήρθε στο δωμάτιό της κι ευχαριστούσε τον Θεό για το θαύμα, που της συνέβη πριν από λίγες ώρες.

Μαρτυρία κυρίας Ευσεβίας Τσερλέπη από το Μεσολόγγι

Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)».  Α’. Μαρτυρίες.  Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 128.

Άγιος Πορφύριος: Εγώ δεν είμαι παρά ένας απλός παπάς