Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου8 Αυγούστου
Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ
Τω αυτώ μηνί Η’, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Αιμιλιανού Επισκόπου Κυζίκου του ομολογητού.
Ψυχής πολύν θεις Αιμιλιανός λόγον,
Της σαρκός ηλόγησεν άχρι του τέλους.
Ογδόη Αιμιλιανού οστέα δέξατ’ άρουρα.
Ούτος ο Άγιος υπέμεινε πολλάς κακοπαθείας και εξορίας και θλίψεις δια την προσκύνησιν των αγίων εικόνων, από τον θηριώνυμον Λέοντα (ίσως τον Αρμένιον) εν έτει ωιγ’ [813]. Τελειώσας δε την ζωήν του εις τας κακοπαθείας ταύτας, έλαβε παρά Κυρίου τον της ομολογίας άφθαρτον στέφανον.
*
Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μύρωνος Επισκόπου Κρήτης του Θαυματουργού.
Μύρων ο θείος αρετής μύρου πνέων,
Ευωδίας πρόσεισιν οσμή Κυρίω.
Ούτος εγεννήθη εις μίαν πόλιν της Κρήτης Αυρακίαν ονομαζομένην, και ευρισκομένην κοντά εις την Κνωσσόν, ο οποίος εστόλιζε το γένος του με την κατά Θεόν ευσέβειαν. Όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν, συνεζεύχθη με γυναίκα νόμιμον, και εργάζετο την γην, από δε την καρποφορίαν και εσοδείαν των γεννημάτων του, ελεούσε τους πτωχούς. Όσον δε αυτός ελεούσε, τόσον και οι καρποί των χωραφίων του αύξανον. Η συμπάθεια δε και ευσπλαγχνία, οπού ο Άγιος ούτος είχεν εις τους πτωχούς, ήτον υπέρ άνθρωπον. Λέγουσι γαρ, ότι μίαν φοράν επίασεν ο Άγιος εις το αλώνι του δέκα ανθρώπους κλέπτοντας το σιτάρι, οι οποίοι εγέμωσαν τα σακκία των εκ του σιταρίου, από το πολύ δε γέμωσμα και βάρος των σακκίων, και από την πλεονεξίαν οπού είχον δια να πάρουν περισσότερον, δεν εδύνοντο πλέον, ούτε να σηκώσουν τα σακκία, αλλ’ ούτε πάλιν ήθελον να τα αδειάσουν ολίγον. Τούτους λοιπόν πιάσας ο Άγιος, αντί να τους δείρη και να τους παιδεύη δια την κλεψίαν, αυτός μάλλον τους εσυμπόνεσεν ο αοίδιμος, και με τας ιδίας του χείρας εβοήθησε τον καθ’ ένα, και εφορτώθησαν τα σακκία εις τους ώμους των. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και παρήγγειλεν εις αυτούς να μη φανερώσουν το πράγμα εις κανένα, δια να μη χάση τον μισθόν της ελεημοσύνης και ανεξικακίας του.
Δια τας αρετάς του λοιπόν ταύτας, εχειροτονήθη Ιερεύς εις την Εκκλησίαν του Θεού. Αφ’ ου δε έπαυσεν ο κατά των Χριστιανών διωγμός, ανέβη εις τον θρόνον της Επισκοπής, και έγινε της Κρήτης Αρχιερεύς. Όθεν πολλάς δυνάμεις και θαύματα εποίησεν. Εδίωξε γαρ ένα δράκοντα, ο οποίος έβλαπτε την χώραν εκείνην, εις την οποίαν εφώλευεν. Εμπόδισε το τρέξιμον ενός ποταμού, ο οποίος ωνομάζετο Τρίτων, επειδή και όταν έμελλεν ο Άγιος να περάση από αυτόν, επλημμύρισεν. Ο ποταμός δε αυτός εμποδισθείς από το να τρέχη με την προσταγήν του Αγίου, δεν έτρεξε πλέον εις το έμπροσθεν, καθώς πρότερον έτρεχεν, αλλά εστάθη έτζι εμποδισμένος, έως οπού εγύρισε πάλιν ο Άγιος και επέρασεν από αυτόν. Αφ’ ου δε ο Άγιος επήγεν εις τον οίκον του, έστειλε το ραβδί του με ανθρώπους τινάς, οι οποίοι ταράξαντες το νερόν του ποταμού με το ραβδί του Αγίου, έκαμαν τον ποταμόν να τρέξη πάλιν εις την φυσικήν του στράταν. Ταύτα και άλλα περισσότερα θαύματα ποιήσας ο μακάριος Μύρων, και το επίλοιπον διάστημα της ζωής του διαπεράσας θεοφιλώς και οσίως, και πανηγυρίσας λαμπρώς εις τας εορτάς των Αγίων Μαρτύρων, προς Κύριον εξεδήμησεν, εκατόν χρόνων ήδη υπάρχων γέρωντας.
*
Μνήμη του Οσίου πατρός ημών Θεοδοσίου Ηγουμένου Ορόβων.
Θεού δόσις δέδειξαι μάκαρ τω βίω,
Την κλήσιν ευρών τοις τρόποις συνήγορον.
Ούτος ο Άγιος εκ νεαράς ηλικίας εσήκωσεν εις τους ώμους του τον Σταυρόν του Κυρίου, και εκατοίκει μέσα εις τα όρη και σπήλαια και λαγκάδια. Δια τούτο τελειωθείς εν ειρήνη, επροσφέρθη εις τον Θεόν ως πολύτιμον μύρον, και ως θυμίαμα δεκτόν και ευωδέστατον.
*
Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ελευθερίου, Λεωνίδος, και των Αγίων Νηπίων, των δια πυρός τελειωθέντων. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω οίκω της Αγίας Ειρήνης πέραν εν Ιουστινιαναίς.
Αμφοίν αθλητών ου θυόντων τη πλάνη,
Ποινήν κατακρίνουσιν οι πλάνοι φλόγα.
*
Οι Άγιοι δέκα Όσιοι και ασκηταί οι εξ Αιγύπτου, εν ειρήνη τελειούνται.
Βλαστήματα θνήσκουσιν Αιγύπτου δέκα,
Πληγαίς εκείνης ισάριθμοι ταις δέκα.
*
Οι Άγιοι δύω Μάρτυρες οι εκ Τύρου, κατά γης συρόμενοι, τελειούνται.
Ζεύγος τρίβει γην, ου ρυμός (1) Θεού φόβος,
Ζεύγλη δε πίστις, και τροχοί προθυμία.
(1) Ρυμός είναι το εν τω μέσω της καρούτας κείμενον κατά μήκος ξύλον, ήτοι το κρεμασμένον από τον ζυγόν ορθόν ξύλον, και εις οξύ λήγον. Εν άλλοις δε γράφεται ρυθμός ουκ ορθώς.
*
Ο Άγιος Μάρτυς Στυράκιος ξίφει τελειούται.
Ανήκε τμηθείς ο Στυράκιος ξίφει,
Οσμήν νοητήν ως νοητός τις στύραξ.
*
Τα εγκαίνια των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, εν τω περιτειχίω του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, ένδον του σεπτού οίκου της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Μαρνακίου. Και του Οσίου Κασιανού. Και η ανάμνησις ότε εγένετο η του ηλίου έκλειψις από έκτης ώρας έως ενάτης, ώστε και τους αστέρας φανήναι, εν έτει από κτίσεως κόσμου εξακισχιλιοστώ τριακοσιοστώ εννενηκοστώ ενάτω, ηλίου έχοντος κύκλους πεντεκαίδεκα, και σελήνης κύκλους τους αυτούς, Ινδικτιώνος ενάτης, επί της βασιλείας Λέοντος του Σοφού, και Αλεξάνδρου του αδελφού αυτού των ευσεβών και φιλοχρίστων βασιλέων.
*
Ο Άγιος Νεομάρτυς Αναστάσιος ο Βούλγαρις, ο εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσας εν έτει ͵αψϞδ’ [1794], βασάνους υποστάς, τελειούται (2).
Αναστάσιος σώμα δους ταις βασάνοις,
Εφεύρε λήξιν την ανώδυνον πάνυ.
(2) Το Μαρτύριον αυτού όρα εις το Νέον Μαρτυρολόγιον.
*
Ο Άγιος Νεομάρτυς Τριαντάφυλλος ο εκ Ζαγοράς, εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά έτος ͵αχπ’ [1680], τελειούται (3).
Τριαντάφυλλος ωράθη ρόδον νέον,
Ερυθροβαφέν τη ροή των αιμάτων.
(3) Το Μαρτύριον αυτού όρα εις το Νέον Μαρτυρολόγιον.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
Τῷ αὐτῷ μηνὶ Η΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Αἱμιλιανοῦ Ἐπισκόπου Κυζίκου τοῦ ὁμολογητοῦ.
Ψυχῆς πολὺν θεὶς Αἰμιλιανὸς λόγον,
Τῆς σαρκὸς ἠλόγησεν ἄχρι τοῦ τέλους.
Ὀγδόῃ Αἰμιλιανοῦ ὀστέα δέξατ’ ἄρουρα.
Οὗτος ὁ Ἅγιος ὑπέμεινε πολλὰς κακοπαθείας καὶ ἐξορίας καὶ θλίψεις διὰ τὴν προσκύνησιν τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἀπὸ τὸν θηριώνυμον Λέοντα (ἴσως τὸν Ἁρμένιον) ἐν ἔτει ωιγ΄ [813]. Τελειώσας δὲ τὴν ζωήν του εἰς τὰς κακοπαθείας ταύτας, ἔλαβε παρὰ Κυρίου τὸν τῆς ὁμολογίας ἄφθαρτον στέφανον.
*
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μύρωνος Ἐπισκόπου Κρήτης τοῦ Θαυματουργοῦ.
Μύρων ὁ θεῖος ἀρετῆς μύρου πνέων,
Εὐωδίας πρόσεισιν ὀσμὴ Κυρίῳ.
Οὗτος ἐγεννήθη εἰς μίαν πόλιν τῆς Κρήτης Αὐρακίαν ὀνομαζομένην, καὶ εὑρισκομένην κοντὰ εἰς τὴν Κνωσσόν, ὁ ὁποῖος ἐστόλιζε τὸ γένος του μὲ τὴν κατὰ Θεὸν εὐσέβειαν. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν, συνεζεύχθη μὲ γυναῖκα νόμιμον, καὶ ἐργάζετο τὴν γῆν, ἀπὸ δὲ τὴν καρποφορίαν καὶ ἐσοδείαν τῶν γεννημάτων του, ἐλεοῦσε τοὺς πτωχούς. Ὅσον δὲ αὐτὸς ἐλεοῦσε, τόσον καὶ οἱ καρποὶ τῶν χωραφίων του αὔξανον. Ἡ συμπάθεια δὲ καὶ εὐσπλαγχνία, ὁποῦ ὁ Ἅγιος οὗτος εἶχεν εἰς τοὺς πτωχούς, ἦτον ὑπὲρ ἄνθρωπον. Λέγουσι γάρ, ὅτι μίαν φορὰν ἐπίασεν ὁ Ἅγιος εἰς τὸ ἁλῶνί του δέκα ἀνθρώπους κλέπτοντας τὸ σιτάρι, οἱ ὁποῖοι ἐγέμωσαν τὰ σακκία των ἐκ τοῦ σιταρίου, ἀπὸ τὸ πολὺ δὲ γέμωσμα καὶ βάρος τῶν σακκίων, καὶ ἀπὸ τὴν πλεονεξίαν ὁποῦ εἶχον διὰ νὰ πάρουν περισσότερον, δὲν ἐδύνοντο πλέον, οὔτε νὰ σηκώσουν τὰ σακκία, ἀλλ’ οὔτε πάλιν ἤθελον νὰ τὰ ἀδειάσουν ὀλίγον. Τούτους λοιπὸν πιάσας ὁ Ἅγιος, ἀντὶ νὰ τοὺς δείρῃ καὶ νὰ τοὺς παιδεύῃ διὰ τὴν κλεψίαν, αὐτὸς μᾶλλον τοὺς ἐσυμπόνεσεν ὁ ἀοίδιμος, καὶ μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας ἐβοήθησε τὸν καθ’ ἕνα, καὶ ἐφορτώθησαν τὰ σακκία εἰς τοὺς ὤμους των. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ παρήγγειλεν εἰς αὐτοὺς νὰ μὴ φανερώσουν τὸ πρᾶγμα εἰς κᾀνένα, διὰ νὰ μὴ χάσῃ τὸν μισθὸν τῆς ἐλεημοσύνης καὶ ἀνεξικακίας του.
Διὰ τὰς ἀρετάς του λοιπὸν ταύτας, ἐχειροτονήθη Ἱερεὺς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔπαυσεν ὁ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμός, ἀνέβη εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἐπισκοπῆς, καὶ ἔγινε τῆς Κρήτης Ἀρχιερεύς. Ὅθεν πολλὰς δυνάμεις καὶ θαύματα ἐποίησεν. Ἐδίωξε γὰρ ἕνα δράκοντα, ὁ ὁποῖος ἔβλαπτε τὴν χώραν ἐκείνην, εἰς τὴν ὁποίαν ἐφώλευεν. Ἐμπόδισε τὸ τρέξιμον ἑνὸς ποταμοῦ, ὁ ὁποῖος ὠνομάζετο Τρίτων, ἐπειδὴ καὶ ὅταν ἔμελλεν ὁ Ἅγιος νὰ περάσῃ ἀπὸ αὐτόν, ἐπλημμύρισεν. Ὁ ποταμὸς δὲ αὐτὸς ἐμποδισθεὶς ἀπὸ τὸ νὰ τρέχῃ μὲ τὴν προσταγὴν τοῦ Ἁγίου, δὲν ἔτρεξε πλέον εἰς τὸ ἔμπροσθεν, καθὼς πρότερον ἔτρεχεν, ἀλλὰ ἐστάθη ἔτζι ἐμποδισμένος, ἕως ὁποῦ ἐγύρισε πάλιν ὁ Ἅγιος καὶ ἐπέρασεν ἀπὸ αὐτόν. Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ Ἅγιος ἐπῆγεν εἰς τὸν οἶκόν του, ἔστειλε τὸ ῥαβδί του μὲ ἀνθρώπους τινάς, οἱ ὁποῖοι ταράξαντες τὸ νερὸν τοῦ ποταμοῦ μὲ τὸ ῥαβδὶ τοῦ Ἁγίου, ἔκαμαν τὸν ποταμὸν νὰ τρέξῃ πάλιν εἰς τὴν φυσικήν του στράταν. Ταῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα θαύματα ποιήσας ὁ μακάριος Μύρων, καὶ τὸ ἐπίλοιπον διάστημα τῆς ζωῆς του διαπεράσας θεοφιλῶς καὶ ὁσίως, καὶ πανηγυρίσας λαμπρῶς εἰς τὰς ἑορτὰς τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν, ἑκατὸν χρόνων ἤδη ὑπάρχων γέρωντας.
*
Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου Ἡγουμένου Ὀρόβων.
Θεοῦ δόσις δέδειξαι μάκαρ τῷ βίῳ,
Τὴν κλῆσιν εὑρὼν τοῖς τρόποις συνήγορον.
Οὗτος ὁ Ἅγιος ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἐσήκωσεν εἰς τοὺς ὤμους του τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, καὶ ἐκατοίκει μέσα εἰς τὰ ὄρη καὶ σπήλαια καὶ λαγκάδια. Διὰ τοῦτο τελειωθεὶς ἐν εἰρήνῃ, ἐπροσφέρθη εἰς τὸν Θεὸν ὡς πολύτιμον μῦρον, καὶ ὡς θυμίαμα δεκτὸν καὶ εὐωδέστατον.
*
Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἐλευθερίου, Λεωνίδος, καὶ τῶν Ἁγίων Νηπίων, τῶν διὰ πυρὸς τελειωθέντων. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις ἐν τῷ οἴκῳ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης πέραν ἐν Ἰουστινιαναῖς.
Ἀμφοῖν ἀθλητῶν οὐ θυόντων τῇ πλάνῃ,
Ποινὴν κατακρίνουσιν οἱ πλάνοι φλόγα.
*
Οἱ Ἅγιοι δέκα Ὅσιοι καὶ ἀσκηταὶ οἱ ἐξ Αἰγύπτου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.
Βλαστήματα θνήσκουσιν Αἰγύπτου δέκα,
Πληγαῖς ἐκείνης ἰσάριθμοι ταῖς δέκα.
*
Οἱ Ἅγιοι δύω Μάρτυρες οἱ ἐκ Τύρου, κατὰ γῆς συρόμενοι, τελειοῦνται.
Ζεῦγος τρίβει γῆν, οὗ ῥυμὸς (1) Θεοῦ φόβος,
Ζεύγλη δὲ πίστις, καὶ τροχοὶ προθυμία.
(1) Ῥυμὸς εἶναι τὸ ἐν τῷ μέσῳ τῆς καρούτας κείμενον κατὰ μῆκος ξύλον, ἤτοι τὸ κρεμασμένον ἀπὸ τὸν ζυγὸν ὀρθὸν ξύλον, καὶ εἰς ὀξὺ λῆγον. Ἐν ἄλλοις δὲ γράφεται ῥυθμὸς οὐκ ὀρθῶς.
*
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Στυράκιος ξίφει τελειοῦται.
Ἀνῆκε τμηθεὶς ὁ Στυράκιος ξίφει,
Ὀσμὴν νοητὴν ὡς νοητός τις στύραξ.
*
Τὰ ἐγκαίνια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ἐν τῷ περιτειχίῳ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἔνδον τοῦ σεπτοῦ οἴκου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Μαρνακίου. Καὶ τοῦ Ὁσίου Κασιανοῦ. Καὶ ἡ ἀνάμνησις ὅτε ἐγένετο ἡ τοῦ ἡλίου ἔκλειψις ἀπὸ ἕκτης ὥρας ἕως ἐνάτης, ὥστε καὶ τοὺς ἀστέρας φανῆναι, ἐν ἔτει ἀπὸ κτίσεως κόσμου ἑξακισχιλιοστῷ τριακοσιοστῷ ἐννενηκοστῷ ἐνάτῳ, ἡλίου ἔχοντος κύκλους πεντεκαίδεκα, καὶ σελήνης κύκλους τοὺς αὐτούς, Ἰνδικτιῶνος ἐνάτης, ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, καὶ Ἀλεξάνδρου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ τῶν εὐσεβῶν καὶ φιλοχρίστων βασιλέων.
*
Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀναστάσιος ὁ Βούλγαρις, ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αψϞδ΄ [1794], βασάνους ὑποστάς, τελειοῦται (2).
Ἀναστάσιος σῶμα δοὺς ταῖς βασάνοις,
Ἐφεῦρε λῆξιν τὴν ἀνώδυνον πάνυ.
(2) Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Μαρτυρολόγιον.
*
Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Τριαντάφυλλος ὁ ἐκ Ζαγορᾶς, ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ ἔτος ͵αχπ΄ [1680], τελειοῦται (3).
Τριαντάφυλλος ὡράθη ῥόδον νέον,
Ἐρυθροβαφὲν τῇ ῥοῇ τῶν αἱμάτων.
(3) Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Μαρτυρολόγιον.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
