Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου3 Αυγούστου
Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ
Τω αυτώ μηνί Γ’, μνήμη των Οσίων πατέρων ημών Δαλμάτου, Φαύστου, και Ισακίου, ή Ισαακίου.
Κυκλούσιν άνδρες εις δύω τρεις σον θρόνον,
Ύψιστε Φαύστος Ισάκιος Δαλμάτος.
Δαλμάτος Ισάκιος τριτάτη θάνον ηδέ τε Φαύστος.
Από τούτους τους τρεις Αγίους, ο μεν Δαλμάτος (1) ήτον στρατιώτης εις το δεύτερον στρατιωτικόν σχολείον, κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου, εν έτει τξη’ [368], ζων ευσεβώς και θεαρέστως. Ύστερον δε αφήσας γυναίκα, τέκνα, και τα του κόσμου πράγματα, επήρε μαζί του μόνον τον υιόν του Φαύστον, και επήγεν εις τον Άγιον Ισάκιον, και εκεί γενόμενος Μοναχός, έφθασεν εις μεγαλώτατον ύψος αρετών. Ο δε θαυμαστός ούτος Ισάκιος εκατοίκησεν εις την έρημον και ησυχίαν, από αυτήν την νεαράν του ηλικίαν, μεταχειριζόμενος κάθε είδος αρετής, δια τούτο και ο λόγος του ήτον λαμπρότατος, επειδή ήτον στολισμένος με την ενάρετον ζωήν. Όταν δε ευγήκεν ο βασιλεύς Ουάλης ο Αρειανός, να υπάγη να πολεμήση τους Σκύθας και Γότθους, επήγεν εις αυτόν ο Ισάκιος και είπεν. Άνοιξον ω βασιλεύ τας Εκκλησίας εις τους Ορθοδόξους, και θέλεις νικήσεις εις τον πόλεμον. Ο δε βασιλεύς δεν επείθετο, αλλά θυμωθείς είπεν εις τον Όσιον, όταν γυρίσω από τον πόλεμον, τότε θέλεις παιδευθής δια τα λόγιά σου ταύτα. Ο δε Όσιος, εάν, είπεν, εσύ γυρίσης από τον πόλεμον, δεν ελάλησεν εις εμένα Κύριος ο Θεός. Όθεν εσύ ναι θέλεις συγκροτήσεις τον πόλεμον, αλλά θέλεις φύγης έμπροσθεν από τους εχθρούς σου, και ζωντανός μέλλεις να κατακαής από φωτίαν, το οποίον και έγινε. Διατί αυτός κλεισθείς μέσα εις ένα αχυρώνα, εκεί κατεκάη. Ούτος ο Όσιος μέλλωντας να απέλθη προς Κύριον, εκατάστησεν ηγούμενον του Μοναστηρίου τον Δαλμάτον, όταν ήτον Πατριάρχης εις την Κωνσταντινούπολιν ο Άγιος Αττικός. Ο δε Όσιος Δαλμάτος διαπρέψας εν τη ασκήσει, έμεινε νηστικός τεσσαράκοντα ημέρας, και εις άλλας τόσας ήλθεν εις έκστασιν. Όθεν έγινεν αιδέσιμος και σεβάσμιος, τόσον εις τους βασιλείς και εις την Σύγκλητον, όσον και εις τους Αγίους Πατέρας τους εν Εφέσω συναχθέντας κατά την Τρίτην Σύνοδον εν έτει υλα’ [431]. Οι οποίοι και εψήφισαν αυτόν Αρχιμανδρίτην, και τους μεταγενεστέρους δε από αυτόν, εδιώρισαν να είναι εξουσιασταί παντοτινοί του Μοναστηρίου αυτού. Όθεν εν τούτοις διαπρέψας ο αοίδιμος, προς Κύριον εξεδήμησε, και κατετέθη εις το εδικόν του Μοναστήριον. (Σημείωσαι ότι ο ελληνικός των Οσίων Πατέρων τούτων Βίος σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Ο μέγας ούτος και θαυμαστός Ισαάκιος».)
(1) Φαίνεται δε ότι από τον Όσιον τούτον Δαλμάτον ωνομάσθη και το Μοναστήριον εκείνο, των Δαλμάτων. Καθώς ονομάζεται εν τη τριακοστή του Μαΐου, ότε και ο Όσιος Ισάκιος ιδιαιτέρως εορτάζεται.
*
Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Στεφάνου Πάπα Ρώμης και των συν αυτώ.
Τμηθείς Στέφανος θείον ήρπασε στέφος,
Πάπας μεν ων πριν, νυν δε και Μάρτυς μέγας.
Ούτος ήτον κατά τους χρόνους Δεκίου, Ουαλλερίου (2) και Γαληΐνου των βασιλέων, εν έτει σν’ [250]. Δια δε τον κατά των Χριστιανών διωγμόν εκρύπτετο εις την Ρώμην. Τους δε προς αυτόν ερχομένους Έλληνας εδίδασκε και εκατήχει την εις Χριστόν πίστιν, και εβάπτιζεν αυτούς, από τους οποίους εχειροτόνησε Πρεσβυτέρους, Διακόνους, και Αναγνώστας. Μερικοί δε από αυτούς πιασθέντες, ωμολόγησαν τον Χριστόν, και έλαβον τον στέφανον του μαρτυρίου δια παρακινήσεώς του. Όθεν δια ταύτα εφανέρωσεν ο μακάριος τον εαυτόν του εις τον ηγεμόνα, και φερθείς εις τον ναόν του Άρεως, επροσευχήθη και έσεισεν όλον τον ναόν, και εκρήμνισεν ένα μέρος αυτού, οι δε στρατιώται φοβηθέντες, έφυγον. Ο δε Άγιος ανεχώρησε και επήγεν εις τον τάφον Λουκίας της Μάρτυρος, τον εν Καμπανία της Ιταλίας ευρισκόμενον (3), και εκεί ετέλει την αναίμακτον Ιερουργίαν. Ύστερον δε εζήτησαν αυτόν οι στρατιώται και εύρον, και ευρόντες τον ετιμώρησαν πολλά, τελευταίον δε τον απεκεφάλισαν. Και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος διπλούν τον ομώνυμον στέφανον, και ως Αρχιερεύς, και ως αθλητής του Κυρίου. (Σημείωσαι ότι το ελληνικόν Μαρτύριον του Αγίου τούτου Στεφάνου σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Κατά τους χρόνους Ουαλλεριανού και Γαληΐνου».)
(2) Παρ’ άλλοις δε γράφεται, Ουαλλεριανού.
(3) Η Αγία αύτη Λούκια εορτάζεται κατά την έκτην του Ιουλίου.
*
Μνήμη του Οσίου πατρός ημών και Ομολογητού Ιωάννου, ηγουμένου Μονής της Παταλαραίας.
Θείας χάριτος ω Ιωάννη μάκαρ,
Κλήσιν κατά σην, οίκος ώφθης άξιος.
*
Η Αγία Σαλώμη η μυροφόρος εν ειρήνη τελειούται.
Της σαρκός οίον εκκυλισθείσης λίθου,
Ορά Σαλώμη Χριστόν, ου Χριστού τάφον (4).
(4) Περιττώς εδώ γράφεται παρά τοις Μηναίοις η μνήμη του Αγίου Αποστόλου Κουάρτου. Ούτος γαρ εορτάζεται κατά την δεκάτην του Νοεμβρίου μετά Ολυμπά, Ροδίωνος, Εράστου, και Σωσιπάτρου.
*
Η Οσία Θεοκλητώ η θαυματουργός εν ειρήνη τελειούται.
Θεοκλητώ την κλήσιν έργω δεικνύει,
Κλητή Θεώ φανείσα σαρκός εκδύσει.
Η Αγία αύτη Θεοκλητώ ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του μισοχρίστου και εικονομάχου, εν έτει ωκθ’ [829]. Εκατάγετο δε από την τοποθεσίαν την λεγομένην των οπτημάτων. Οι δε γονείς της ωνομάζοντο Κωνσταντίνος και Αναστασία. Αύτη λοιπόν εκ νεαράς ηλικίας ανατραφείσα θεαρέστως, επρόσεχεν εις τον εαυτόν της. Έπειτα από βίαν των γονέων της, συνεζεύχθη με άνδρα όμοιον με αυτήν κατά την αγαθήν προαίρεσιν, Ζαχαρίαν ονομαζόμενον. Αφ’ ου δε υπανδρεύθη, πολλάς και αμετρήτους ελεημοσύνας εποίει η μακαρία. Μάλιστα δε έδωκε τον εαυτόν της εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών, και όχι μόνον ανεγίνωσκεν αυτάς, αλλά και ετελείωνε δια των έργων τα αναγινωσκόμενα, κάθε καλόν και αρετήν μεταχειριζομένη. Εδούλευε δε εργόχειρον όλην την ημέραν, και υπηρέτει εις τας χρείας των πτωχών εκείνων, οπού ήρχοντο εις τον οίκον της, ομοίως υπηρέτει και τους ανθρώπους του οσπητίου της δια την πολλήν της ταπείνωσιν. Όταν δε ήλθε καιρός να απέλθη η αοίδιμος προς τον Κύριον, τότε επροσκάλεσεν όλους τους φίλους και γνωστούς, και προείπεν εις αυτούς, ότι την δείνα ημέραν έχει να αποθάνη, και τη αληθεία έτζι ηκολούθησε, καθώς η Αγία προείπεν. Όσα δε θαύματα έγιναν μετά την κοίμησίν της δια μέσου του αγίου λειψάνου της, δεν δυνάμεθα να τα περιγράφωμεν, φυλάττοντες την συντομίαν. Ένα δε θαύμα είναι αναγκαίον να διηγηθώμεν, το οποίον, και εάν θέλωμεν, δεν ημπορούμεν να το σιωπήσωμεν, επειδή και το μέγεθος αυτού δεν μας αφίνει να το παραδράμωμεν. Οι συγγενείς της Οσίας ταύτης, έχουσι συνήθειαν, και κάθε χρόνον σηκόνουσι το τρισόσιον εκείνο και πάντιμον αυτής λείψανον, το οποίον είναι σώον και ολόκληρον, και αλλάσσουσι τα ρούχα οπού φορεί, και βάλλουσιν άλλα. Ισάζουσι δε και τας τρίχας της κεφαλής της, η οποίαις είναι άσπραις. Έπειτα κόπτουσιν τα ονύχια των χειρών και των ποδών της, ωσάν να ήτον ζωντανή (5). Μετά ταύτα λέγουσι το τρισάγιον, και έτζι αποθέτουσι πάλιν το σώμα της εις την θήκην.
(5) Εκ τούτου ημπορεί να συμπεράνη τινάς, ότι επειδή έκοπτον κάθε χρόνον τα ονύχια του νεκρού λειψάνου της Αγίας, ακόλουθον είναι, ότι και να αύξανον αυτά.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
Τῷ αὐτῷ μηνὶ Γ΄, μνήμη τῶν Ὁσίων πατέρων ἡμῶν Δαλμάτου, Φαύστου, καὶ Ἰσακίου, ἢ Ἰσαακίου.
Κυκλοῦσιν ἄνδρες εἷς δύω τρεῖς σὸν θρόνον,
Ὕψιστε Φαῦστος Ἰσάκιος Δαλμάτος.
Δαλμάτος Ἰσάκιος τριτάτῃ θάνον ἠδέ τε Φαῦστος.
Ἀπὸ τούτους τοὺς τρεῖς Ἁγίους, ὁ μὲν Δαλμάτος (1) ἦτον στρατιώτης εἰς τὸ δεύτερον στρατιωτικὸν σχολεῖον, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου, ἐν ἔτει τξη΄ [368], ζῶν εὐσεβῶς καὶ θεαρέστως. Ὕστερον δὲ ἀφήσας γυναῖκα, τέκνα, καὶ τὰ τοῦ κόσμου πράγματα, ἐπῆρε μαζί του μόνον τὸν υἱόν του Φαῦστον, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν Ἅγιον Ἰσάκιον, καὶ ἐκεῖ γενόμενος Μοναχός, ἔφθασεν εἰς μεγαλώτατον ὕψος ἀρετῶν. Ὁ δὲ θαυμαστὸς οὗτος Ἰσάκιος ἐκατοίκησεν εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἡσυχίαν, ἀπὸ αὐτὴν τὴν νεαράν του ἡλικίαν, μεταχειριζόμενος κάθε εἶδος ἀρετῆς, διὰ τοῦτο καὶ ὁ λόγος του ἦτον λαμπρότατος, ἐπειδὴ ἦτον στολισμένος μὲ τὴν ἐνάρετον ζωήν. Ὅταν δὲ εὐγῆκεν ὁ βασιλεὺς Οὐάλης ὁ Ἀρειανός, νὰ ὑπάγῃ νὰ πολεμήσῃ τοὺς Σκύθας καὶ Γότθους, ἐπῆγεν εἰς αὐτὸν ὁ Ἰσάκιος καὶ εἶπεν. Ἄνοιξον ὦ βασιλεῦ τὰς Ἐκκλησίας εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ θέλεις νικήσεις εἰς τὸν πόλεμον. Ὁ δὲ βασιλεὺς δὲν ἐπείθετο, ἀλλὰ θυμωθεὶς εἶπεν εἰς τὸν Ὅσιον, ὅταν γυρίσω ἀπὸ τὸν πόλεμον, τότε θέλεις παιδευθῇς διὰ τὰ λόγιά σου ταῦτα. Ὁ δὲ Ὅσιος, ἐάν, εἶπεν, ἐσὺ γυρίσῃς ἀπὸ τὸν πόλεμον, δὲν ἐλάλησεν εἰς ἐμένα Κύριος ὁ Θεός. Ὅθεν ἐσὺ ναὶ θέλεις συγκροτήσεις τὸν πόλεμον, ἀλλὰ θέλεις φύγῃς ἔμπροσθεν ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς σου, καὶ ζωντανὸς μέλλεις νὰ κατακαῇς ἀπὸ φωτίαν, τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινε. Διατὶ αὐτὸς κλεισθεὶς μέσα εἰς ἕνα ἀχυρῶνα, ἐκεῖ κατεκάη. Οὗτος ὁ Ὅσιος μέλλωντας νὰ ἀπέλθῃ πρὸς Κύριον, ἐκατάστησεν ἡγούμενον τοῦ Μοναστηρίου τὸν Δαλμάτον, ὅταν ἦτον Πατριάρχης εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ὁ Ἅγιος Ἀττικός. Ὁ δὲ Ὅσιος Δαλμάτος διαπρέψας ἐν τῇ ἀσκήσει, ἔμεινε νηστικὸς τεσσαράκοντα ἡμέρας, καὶ εἰς ἄλλας τόσας ἦλθεν εἰς ἔκστασιν. Ὅθεν ἔγινεν αἰδέσιμος καὶ σεβάσμιος, τόσον εἰς τοὺς βασιλεῖς καὶ εἰς τὴν Σύγκλητον, ὅσον καὶ εἰς τοὺς Ἁγίους Πατέρας τοὺς ἐν Ἐφέσῳ συναχθέντας κατὰ τὴν Τρίτην Σύνοδον ἐν ἔτει υλα΄ [431]. Οἱ ὁποῖοι καὶ ἐψήφισαν αὐτὸν Ἀρχιμανδρίτην, καὶ τοὺς μεταγενεστέρους δὲ ἀπὸ αὐτόν, ἐδιώρισαν νὰ εἶναι ἐξουσιασταὶ παντοτινοὶ τοῦ Μοναστηρίου αὐτοῦ. Ὅθεν ἐν τούτοις διαπρέψας ὁ ἀοίδιμος, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε, καὶ κατετέθη εἰς τὸ ἐδικόν του Μοναστήριον. (Σημείωσαι ὅτι ὁ ἑλληνικὸς τῶν Ὁσίων Πατέρων τούτων Βίος σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὁ μέγας οὗτος καὶ θαυμαστὸς Ἰσαάκιος».)
(1) Φαίνεται δὲ ὅτι ἀπὸ τὸν Ὅσιον τοῦτον Δαλμάτον ὠνομάσθη καὶ τὸ Μοναστήριον ἐκεῖνο, τῶν Δαλμάτων. Καθὼς ὀνομάζεται ἐν τῇ τριακοστῇ τοῦ Μαΐου, ὅτε καὶ ὁ Ὅσιος Ἰσάκιος ἰδιαιτέρως ἑορτάζεται.
*
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Στεφάνου Πάπα Ῥώμης καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.
Τμηθεὶς Στέφανος θεῖον ἥρπασε στέφος,
Πάπας μὲν ὧν πρίν, νῦν δὲ καὶ Μάρτυς μέγας.
Οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Δεκίου, Οὐαλλερίου (2) καὶ Γαληΐνου τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σν΄ [250]. Διὰ δὲ τὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμὸν ἐκρύπτετο εἰς τὴν Ῥώμην. Τοὺς δὲ πρὸς αὐτὸν ἐρχομένους Ἕλληνας ἐδίδασκε καὶ ἐκατήχει τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, καὶ ἐβάπτιζεν αὐτούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐχειροτόνησε Πρεσβυτέρους, Διακόνους, καὶ Ἀναγνώστας. Μερικοὶ δὲ ἀπὸ αὐτοὺς πιασθέντες, ὡμολόγησαν τὸν Χριστόν, καὶ ἔλαβον τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου διὰ παρακινήσεώς του. Ὅθεν διὰ ταῦτα ἐφανέρωσεν ὁ μακάριος τὸν ἑαυτόν του εἰς τὸν ἡγεμόνα, καὶ φερθεὶς εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἄρεως, ἐπροσευχήθη καὶ ἔσεισεν ὅλον τὸν ναόν, καὶ ἐκρήμνισεν ἕνα μέρος αὐτοῦ, οἱ δὲ στρατιῶται φοβηθέντες, ἔφυγον. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀνεχώρησε καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν τάφον Λουκίας τῆς Μάρτυρος, τὸν ἐν Καμπανίᾳ τῆς Ἰταλίας εὑρισκόμενον (3), καὶ ἐκεῖ ἐτέλει τὴν ἀναίμακτον Ἱερουργίαν. Ὕστερον δὲ ἐζήτησαν αὐτὸν οἱ στρατιῶται καὶ εὗρον, καὶ εὑρόντες τὸν ἐτιμώρησαν πολλά, τελευταῖον δὲ τὸν ἀπεκεφάλισαν. Καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος διπλοῦν τὸν ὁμώνυμον στέφανον, καὶ ὡς Ἀρχιερεύς, καὶ ὡς ἀθλητὴς τοῦ Κυρίου. (Σημείωσαι ὅτι τὸ ἑλληνικὸν Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου τούτου Στεφάνου σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, οὗ ἡ ἀρχή· «Κατὰ τοὺς χρόνους Οὐαλλεριανοῦ καὶ Γαληΐνου».)
(2) Παρ’ ἄλλοις δὲ γράφεται, Οὐαλλεριανοῦ.
(3) Ἡ Ἁγία αὕτη Λούκια ἑορτάζεται κατὰ τὴν ἕκτην τοῦ Ἰουλίου.
*
Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Ἰωάννου, ἡγουμένου Μονῆς τῆς Παταλαραίας.
Θείας χάριτος ὦ Ἰωάννη μάκαρ,
Κλῆσιν κατὰ σήν, οἶκος ὤφθης ἄξιος.
*
Ἡ Ἁγία Σαλώμη ἡ μυροφόρος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῆς σαρκὸς οἷον ἐκκυλισθείσης λίθου,
Ὁρᾷ Σαλώμη Χριστόν, οὐ Χριστοῦ τάφον (4).
(4) Περιττῶς ἐδῶ γράφεται παρὰ τοῖς Μηναίοις ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Κουάρτου. Οὗτος γὰρ ἑορτάζεται κατὰ τὴν δεκάτην τοῦ Νοεμβρίου μετὰ Ὀλυμπᾶ, Ῥοδίωνος, Ἐράστου, καὶ Σωσιπάτρου.
*
Ἡ Ὁσία Θεοκλητὼ ἡ θαυματουργὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Θεοκλητὼ τὴν κλῆσιν ἔργῳ δεικνύει,
Κλητὴ Θεῷ φανεῖσα σαρκὸς ἐκδύσει.
Ἡ Ἁγία αὕτη Θεοκλητὼ ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ μισοχρίστου καὶ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ωκθ΄ [829]. Ἐκατάγετο δὲ ἀπὸ τὴν τοποθεσίαν τὴν λεγομένην τῶν ὀπτημάτων. Οἱ δὲ γονεῖς της ὠνομάζοντο Κωνσταντῖνος καὶ Ἀναστασία. Αὕτη λοιπὸν ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀνατραφεῖσα θεαρέστως, ἐπρόσεχεν εἰς τὸν ἑαυτόν της. Ἔπειτα ἀπὸ βίαν τῶν γονέων της, συνεζεύχθη μὲ ἄνδρα ὅμοιον μὲ αὐτὴν κατὰ τὴν ἀγαθὴν προαίρεσιν, Ζαχαρίαν ὀνομαζόμενον. Ἀφ’ οὗ δὲ ὑπανδρεύθη, πολλὰς καὶ ἀμετρήτους ἐλεημοσύνας ἐποίει ἡ μακαρία. Μάλιστα δὲ ἔδωκε τὸν ἑαυτόν της εἰς τὴν ἀνάγνωσιν καὶ μελέτην τῶν θείων Γραφῶν, καὶ ὄχι μόνον ἀνεγίνωσκεν αὐτάς, ἀλλὰ καὶ ἐτελείωνε διὰ τῶν ἔργων τὰ ἀναγινωσκόμενα, κάθε καλὸν καὶ ἀρετὴν μεταχειριζομένη. Ἐδούλευε δὲ ἐργόχειρον ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ὑπηρέτει εἰς τὰς χρείας τῶν πτωχῶν ἐκείνων, ὁποῦ ἤρχοντο εἰς τὸν οἶκόν της, ὁμοίως ὑπηρέτει καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ὁσπητίου της διὰ τὴν πολλήν της ταπείνωσιν. Ὅταν δὲ ἦλθε καιρὸς νὰ ἀπέλθῃ ἡ ἀοίδιμος πρὸς τὸν Κύριον, τότε ἐπροσκάλεσεν ὅλους τοὺς φίλους καὶ γνωστούς, καὶ προεῖπεν εἰς αὐτούς, ὅτι τὴν δεῖνα ἡμέραν ἔχει νὰ ἀποθάνῃ, καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἔτζι ἠκολούθησε, καθὼς ἡ Ἁγία προεῖπεν. Ὅσα δὲ θαύματα ἔγιναν μετὰ τὴν κοίμησίν της διὰ μέσου τοῦ ἁγίου λειψάνου της, δὲν δυνάμεθα νὰ τὰ περιγράφωμεν, φυλάττοντες τὴν συντομίαν. Ἕνα δὲ θαῦμα εἶναι ἀναγκαῖον νὰ διηγηθῶμεν, τὸ ὁποῖον, καὶ ἐὰν θέλωμεν, δὲν ἠμποροῦμεν νὰ τὸ σιωπήσωμεν, ἐπειδὴ καὶ τὸ μέγεθος αὐτοῦ δὲν μᾶς ἀφίνει νὰ τὸ παραδράμωμεν. Οἱ συγγενεῖς τῆς Ὁσίας ταύτης, ἔχουσι συνήθειαν, καὶ κάθε χρόνον σηκόνουσι τὸ τρισόσιον ἐκεῖνο καὶ πάντιμον αὐτῆς λείψανον, τὸ ὁποῖον εἶναι σῷον καὶ ὁλόκληρον, καὶ ἀλλάσσουσι τὰ ῥοῦχα ὁποῦ φορεῖ, καὶ βάλλουσιν ἄλλα. Ἰσάζουσι δὲ καὶ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της, ᾑ ὁποίαις εἶναι ἄσπραις. Ἔπειτα κόπτουσιν τὰ ὀνύχια τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν της, ὡσὰν νὰ ἦτον ζωντανή (5). Μετὰ ταῦτα λέγουσι τὸ τρισάγιον, καὶ ἔτζι ἀποθέτουσι πάλιν τὸ σῶμά της εἰς τὴν θήκην.
(5) Ἐκ τούτου ἠμπορεῖ νὰ συμπεράνῃ τινας, ὅτι ἐπειδὴ ἔκοπτον κάθε χρόνον τὰ ὀνύχια τοῦ νεκροῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας, ἀκόλουθον εἶναι, ὅτι καὶ νὰ αὔξανον αὐτά.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
