Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΗ’, των Αγίων Αποστόλων και Διακόνων Προχόρου, Νικάνορος, Τίμωνος, και Παρμενά.

Εις τον Πρόχορον.

Μίμημα ο Πρόχορος επιστηθίου,
Ώφθη αληθώς. Εύγε της προθυμίας!

Εις τον Νικάνορα.

Το δίκτυόν σου Νικάνωρ Θεού Λόγω,
Πολλούς αγρεύσαν ερρύη τέλει βίου.

Εις τον Τίμωνα.

Τιμώ σε Τίμων ως Αποστόλων ένα,
Ως Μαρτύρων τε των κεκαυμένων ένα.

Εις τον Παρμενάν.

Έχει σε τύμβος, αλλά μέχρι σαρκίου,
Ψυχή γαρ η ση Παρμενά μετ’ Αγγέλων.

Εις τους τέσσαρας ομού.

Τετράς μαθητών του θεανθρώπου Λόγου,
Τριάδα σεπτήν πάσι κηρύττει λόγω.

Εικάδι ογδοάτη μυστών συνελήλυθε τετράς.

Ούτοι οι Άγιοι Απόστολοι εστάθησαν μαθηταί των Δώδεκα Αποστόλων, και εσυναριθμούντο με τους Εβδομήκοντα (1), όντες συνδιάκονοι μαζί με τον Πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονον Στέφανον, περί των οποίων γράφει ο ιερός Λουκάς εις τας Πράξεις των Αποστόλων, λέγων· «Και εξελέξαντο (οι Δώδεκα Απόστολοι δηλαδή) Στέφανον άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον, και Πρόχορον, και Νικάνορα, και Τίμωνα, και Παρμενάν» (Πραξ. ς’, 5). Αφ’ ου δε έπαυσαν από το να διακονούν θεαρέστως και με τρόπον ακατηγόρητον εις τας τραπέζας των χηρών και των πτωχών εν Ιερουσαλήμ, τότε, ο μεν Πρόχορος, επεριπάτει εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου μαζί με τον επιστήθιον και Θεολόγον Ιωάννην, συγκοπιάζων με αυτόν εις την συγγραφήν του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, και συγκοινωνός γενόμενος των πειρασμών και θλίψεων του διδασκάλου του. Αφ’ ου δε μετεστάθη ο μέγας Ιωάννης, τότε έγινεν Επίσκοπος Νικομηδείας. Όθεν έφερεν εις καλλιτέραν κατάστασιν όλους τους εκείσε ευρισκομένους ανθρώπους με τον λόγον του, διδάσκωντας αυτούς, να μη υποδουλόνουσι το κρείττον εις το χείρον, ήτοι την ψυχήν εις το σώμα και εις τα πάθη του σώματος. Αλλά όλον το εναντίον, να υποτάσσουν το σώμα και τα τούτου πάθη, εις την ψυχήν και εις τον ορθόν λόγον και την διάκρισιν. Και έτζι νομοθετών, ετελείωσεν ο αοίδιμος την ζωήν του.

Ο δε Άγιος Νικάνωρ παρέδωκε την ψυχήν του εις τον Θεόν, κατ’ εκείνην την ιδίαν ημέραν, κατά την οποίαν ελιθοβολήθη ο Άγιος Πρωτομάρτυς Στέφανος. Έπρεπε γαρ ο συνδιάκονος Νικάνωρ, να αποθάνη μαζί με τον αρχιδιάκονον Στέφανον. Και ούτοι οι δύω, οπού είχον όμοια τα φρονήματα, έπρεπε να λάβουν ακολούθως και τα τέλη κατά την αυτήν ημέραν. Ο δε Άγιος Παρμενάς διακονών και υπηρετών θεοφιλώς εις τας χρείας των Αγίων, εστάθη ευάρεστος και εις τον Χριστόν, και εις τους Δώδεκα μαθητάς του Χριστού. Ασθενήσας δε έπειτα, έμπροσθεν των Αγίων Αποστόλων παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Εκηδεύθη δε από αυτούς τους Αποστόλους, και εθρηνήθη συμμέτρως από αυτούς. Ο δε Άγιος Απόστολος Τίμων εδιακονούσε και αυτός εις τας χρείας των Αγίων μαζί με τον Πρωτόαθλον και αρχιδιάκονον Στέφανον. Έπειτα εχειροτονήθη από τους Αγίους Αποστόλους Επίσκοπος εις την Βόστραν, την ευρισκομένην εις την Αραβίαν. Εκεί δε πηγαίνωντας, ηγωνίσθη υπερβολικά ο μακάριος, και πολλούς απίστους έφερεν εις την πίστιν, και με τον Χριστόν αυτούς οικειοποίησεν. Όθεν πρώτον μεν, εδάρθη πολλά από τους εκεί απίστους και Έλληνας. Έπειτα δε, με φωτίαν κατακαείς, απήλθε προς Κύριον.

(1) Διατί ούτοι εσυναριθμούντο και ελέγοντο Εβδομήκοντα, όρα εις την υποσημείωσιν της Συνάξεως των Εβδομήκοντα Αποστόλων κατά την τετάρτην του Ιαννουαρίου.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ευσταθίου του εν Αγκύρα.

Ρυσθείς ποταμού παμμάκαρ παρ’ Αγγέλου,
Ταις χερσί του σώσαντος εκπνείς Αγγέλου.

Ούτος ήτον στρατιώτης, φερθείς δε έμπροσθεν του ηγεμόνος της Αγκύρας Κορνηλίου ονομαζομένου, ερωτήθη από αυτόν, και ομολογήσας παρρησία την ένδοξον οικονομίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εδάρθη δυνατά. Έπειτα ετρύπησαν τους αστραγάλους του, και δέσαντες αυτούς με σχοινία, ετράβιζαν αυτόν από την πόλιν της Αγκύρας, έως εις τον ποταμόν Σάγαριν. Ηκολούθει δε οπίσω ο ηγεμών και έβλεπεν. Εκεί δε έβαλον τον Άγιον μέσα εις ένα σεντούκι, και έρριψαν αυτόν εις τον ποταμόν. Άγγελος δε Κυρίου επιστάς, εύγαλε το σεντούκι εις την στερεάν. Όθεν ευρέθη ο Άγιος εις αυτό αβλαβής, ψάλλων το «Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν σκέπη του Θεού του Ουρανού αυλισθήσεται». Τούτο δε μανθάνωντας ο ηγεμών εντροπιάσθη. Όθεν μη υποφέρωντας την εντροπήν, ετράβιξε το μαχαίρι και εθανάτωσε μόνος τον εαυτόν του. Ο δε Μάρτυς προσευχηθείς, εκοινώνησε τα θεία Μυστήρια δια μέσου μιας περιστεράς, η οποία επέμφθη εις αυτόν από τους ουρανούς. Όθεν ευχαριστήσας τω Θεώ, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας του Αγγέλου, οπού τον ελύτρωσεν από τον ποταμόν, και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον αμάραντον στέφανον της αθλήσεως. Το δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη μέσα εις την πόλιν της Αγκύρας.

*

Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ακακίου του νέου.

Τράχηλον Ακάκιος εκτμηθείς ξίφει,
Ψυχής το λευκόν μηνύων, βλύζει γάλα.

Ούτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου εν έτει τιη’ [318], νέος εις την ηλικίαν, όστις επειδή ωμολόγησε τον εαυτόν του Χριστιανόν, εκρεμάσθη και εξεσχίσθη. Έπειτα επαραδόθη εις τον ηγεμόνα Τερέντιον, ο οποίος έβαλε τον Άγιον μέσα εις ένα καζάνι πεπυρωμένον, γεμάτον από πίσσαν, λάδι, και οξύγγι. Ο δε Άγιος υπό της θείας χάριτος φυλαττόμενος, έμεινεν αβλαβής. Μετά ταύτα αναγκάζεται ο του Χριστού αθλητής να τρέχη οπίσω από τον ηγεμόνα, ο οποίος έμελλε να υπάγη εις την Απάμειαν και Απολλωνίαν. Εκεί δε πηγαίνωντας, εφέρθη μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, και δια προσευχής του εσύντριψε τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα. Ύστερον επαραστάθη εις τον τριβούνον Ζηλικίνθιον, ο οποίος βλέπων τον Μάρτυρα επιμένοντα εις την του Χριστού πίστιν, έδειρεν αυτόν δυνατά. Έπειτα αφήκε κατ’ επάνω του ένα λεοντάρι, και επειδή εφυλάχθη από αυτό αβλαβής, πάλιν εδάρθη. Είτα εβάλθη μέσα εις καζάνι, γεμάτον από πίσσαν και άσφαλτον, ήτοι από ένα υγρόν όμοιον ωσάν το τιάφι. Επειδή δε ο Άγιος έμενεν άκαυστος, νομίσας ο Ζηλικίνθιος, ότι είναι το καζάνι ψυχρόν, επλησίασε κοντά, και ευθύς κατεκάη, και έγινεν ωσάν κονιορτός.

Μετά τούτον δε, εδόθη η του Αγίου εξέτασις εις τον Ποσειδώνιον. Ούτος λοιπόν βλέπωντας τον Μάρτυρα μένοντα εις την του Χριστού πίστιν, έδεσεν αυτόν με βαρείαν αλυσίδα και τον έστειλεν εις την Μίλητον της Ιωνίας. Εκεί δε εμβαίνωντας εις τον ναόν των ειδώλων, επρόσταξεν αυτά να πέσουν κάτω εις την γην. Όθεν ευθύς πεσόντα, εσυντρίφθησαν. Φερθείς δε εις άλλον ειδωλικόν ναόν, έκαμε και εκεί το ίδιον. Δια τούτο απέκοψαν την αγίαν του κεφαλήν, και αντί να εύγη αίμα από τον λαιμόν του, ω του θαύματος! ευγήκε γάλα, και ούτως έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον. Το δε άγιον αυτού λείψανον επήρεν ο Πρεσβύτερος Λεόντιος, και ήλειψεν αυτό με μύρα, και έτζι το απεθησαύρισεν εις την πόλιν των Συννάδων, ομού με το Συναξάριον του μαρτυρίου του, εις ένα τόπον κατάσκιον, ο οποίος ήτον κτήμα ενός πολιτικού άρχοντος, Δορυμέδοντος ονομαζομένου, όστις εμαρτύρησεν ύστερον μαζί με τον Άγιον Τρόφιμον (2).

(2) Ούτοι εορτάζονται κατά την δεκάτην ενάτην του Σεπτεμβρίου.

*

Η Αγία Μάρτυς Δροσίς, εν χώνη χρυσή βληθείσα, τελειούται.

Χρυσού Δροσίς βληθείσα χωνευτηρίω,
Ουχ’ ευρέθη κίβδηλος, ή μικτή ρύπω.

*

Μνήμη της Οσίας μητρός ημών Ειρήνης, της εκ Καππαδοκίας μεν ορμωμένης, κειμένης δε εν τη Μονή του Χρυσοβαλάντου (3).

Ειρηνικώς έζησας Ειρήνη πάλαι,
Και νυν κατοικείς ένθα ειρήνη βρύει.

(3) Τον Βίον αυτής όρα εις την Καλοκαιρινήν.

*

Τα εγκαίνια του Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν τοις Διακονίσσης (4).

(4) Σημείωσαι, ότι περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Μηναίοις η μνήμη Κυντιλλιανού, Δάδα, και Μαξίμου. Αύτη γαρ προεγράφη κατά την δεκάτην τρίτην του Απριλλίου, όπου και το Συναξάριον αυτών γράφεται.

*

Ο Όσιος Παύλος ο Ξηροποταμινός, ο κτίσας τας δύω Μονάς, την του Ξηροποτάμου και την του Αγίου Παύλου, ήτοι την του Αγίου Γεωργίου, ο ζήσας εν έτει ωκ’ [820], εν ειρήνη τελειούται.

Μονάς ο Παύλος ιδρύσας κάτω δύω,
Μονάς κατοικεί τας άνω μετ’ Αγγέλων (5).

(5) Τον Βίον αυτού όρα εις το Νέον Εκλόγιον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΗ΄, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Διακόνων Προχόρου, Νικάνορος, Τίμωνος, καὶ Παρμενᾶ.

Εἰς τὸν Πρόχορον.

Μίμημα ὁ Πρόχορος ἐπιστηθίου,
Ὤφθη ἀληθῶς. Εὖγε τῆς προθυμίας!

Εἰς τὸν Νικάνορα.

Τὸ δίκτυόν σου Νικάνωρ Θεοῦ Λόγῳ,
Πολλοὺς ἀγρεύσαν ἐρρύη τέλει βίου.

Εἰς τὸν Τίμωνα.

Τιμῶ σε Τίμων ὡς Ἀποστόλων ἕνα,
Ὡς Μαρτύρων τε τῶν κεκαυμένων ἕνα.

Εἰς τὸν Παρμενᾶν.

Ἔχει σε τύμβος, ἀλλὰ μέχρι σαρκίου,
Ψυχὴ γὰρ ἡ σὴ Παρμενᾶ μετ’ Ἀγγέλων.

Εἰς τοὺς τέσσαρας ὁμοῦ.

Τετρὰς μαθητῶν τοῦ θεανθρώπου Λόγου,
Τριάδα σεπτὴν πᾶσι κηρύττει λόγῳ.

Εἰκάδι ὀγδοάτῃ μυστῶν συνελήλυθε τετράς.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐστάθησαν μαθηταὶ τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων, καὶ ἐσυναριθμοῦντο μὲ τοὺς Ἑβδομήκοντα (1), ὄντες συνδιάκονοι μαζὶ μὲ τὸν Πρωτομάρτυρα καὶ ἀρχιδιάκονον Στέφανον, περὶ τῶν ὁποίων γράφει ὁ ἱερὸς Λουκᾶς εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, λέγων· «Καὶ ἐξελέξαντο (οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι δηλαδή) Στέφανον ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον, καὶ Πρόχορον, καὶ Νικάνορα, καὶ Τίμωνα, καὶ Παρμενᾶν» (Πράξ. ς΄, 5). Ἀφ’ οὗ δὲ ἔπαυσαν ἀπὸ τὸ νὰ διακονοῦν θεαρέστως καὶ μὲ τρόπον ἀκατηγόρητον εἰς τὰς τραπέζας τῶν χηρῶν καὶ τῶν πτωχῶν ἐν Ἱερουσαλήμ, τότε, ὁ μὲν Πρόχορος, ἐπεριπάτει εἰς τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου μαζὶ μὲ τὸν ἐπιστήθιον καὶ Θεολόγον Ἰωάννην, συγκοπιάζων μὲ αὐτὸν εἰς τὴν συγγραφὴν τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου, καὶ συγκοινωνὸς γενόμενος τῶν πειρασμῶν καὶ θλίψεων τοῦ διδασκάλου του. Ἀφ’ οὗ δὲ μετεστάθη ὁ μέγας Ἰωάννης, τότε ἔγινεν Ἐπίσκοπος Νικομηδείας. Ὅθεν ἔφερεν εἰς καλλιτέραν κατάστασιν ὅλους τοὺς ἐκεῖσε εὑρισκομένους ἀνθρώπους μὲ τὸν λόγον του, διδάσκωντας αὐτούς, νὰ μὴ ὑποδουλόνουσι τὸ κρεῖττον εἰς τὸ χεῖρον, ἤτοι τὴν ψυχὴν εἰς τὸ σῶμα καὶ εἰς τὰ πάθη τοῦ σώματος. Ἀλλὰ ὅλον τὸ ἐναντίον, νὰ ὑποτάσσουν τὸ σῶμα καὶ τὰ τούτου πάθη, εἰς τὴν ψυχὴν καὶ εἰς τὸν ὀρθὸν λόγον καὶ τὴν διάκρισιν. Καὶ ἔτζι νομοθετῶν, ἐτελείωσεν ὁ ἀοίδιμος τὴν ζωήν του.

Ὁ δὲ Ἅγιος Νικάνωρ παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς τὸν Θεόν, κατ’ ἐκείνην τὴν ἰδίαν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐλιθοβολήθη ὁ Ἅγιος Πρωτομάρτυς Στέφανος. Ἔπρεπε γὰρ ὁ συνδιάκονος Νικάνωρ, νὰ ἀποθάνῃ μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιδιάκονον Στέφανον. Καὶ οὗτοι οἱ δύω, ὁποῦ εἶχον ὅμοια τὰ φρονήματα, ἔπρεπε νὰ λάβουν ἀκολούθως καὶ τὰ τέλη κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμέραν. Ὁ δὲ Ἅγιος Παρμενᾶς διακονῶν καὶ ὑπηρετῶν θεοφιλῶς εἰς τὰς χρείας τῶν Ἁγίων, ἐστάθη εὐάρεστος καὶ εἰς τὸν Χριστόν, καὶ εἰς τοὺς Δώδεκα μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ. Ἀσθενήσας δὲ ἔπειτα, ἔμπροσθεν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Ἐκηδεύθη δὲ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς Ἀποστόλους, καὶ ἐθρηνήθη συμμέτρως ἀπὸ αὐτούς. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἀπόστολος Τίμων ἐδιακονοῦσε καὶ αὐτὸς εἰς τὰς χρείας τῶν Ἁγίων μαζὶ μὲ τὸν Πρωτόαθλον καὶ ἀρχιδιάκονον Στέφανον. Ἔπειτα ἐχειροτονήθη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους Ἐπίσκοπος εἰς τὴν Βόστραν, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὴν Ἀραβίαν. Ἐκεῖ δὲ πηγαίνωντας, ἠγωνίσθη ὑπερβολικὰ ὁ μακάριος, καὶ πολλοὺς ἀπίστους ἔφερεν εἰς τὴν πίστιν, καὶ μὲ τὸν Χριστὸν αὐτοὺς οἰκειοποίησεν. Ὅθεν πρῶτον μέν, ἐδάρθη πολλὰ ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ ἀπίστους καὶ Ἕλληνας. Ἔπειτα δέ, μὲ φωτίαν κατακαείς, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.

(1) Διατί οὗτοι ἐσυναριθμοῦντο καὶ ἐλέγοντο Ἑβδομήκοντα, ὅρα εἰς τὴν ὑποσημείωσιν τῆς Συνάξεως τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων κατὰ τὴν τετάρτην τοῦ Ἰαννουαρίου.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Εὐσταθίου τοῦ ἐν Ἀγκύρᾳ.

Ῥυσθεὶς ποταμοῦ παμμάκαρ παρ’ Ἀγγέλου,
Ταῖς χερσὶ τοῦ σώσαντος ἐκπνεῖς Ἀγγέλου.

Οὗτος ἦτον στρατιώτης, φερθεὶς δὲ ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος τῆς Ἀγκύρας Κορνηλίου ὀνομαζομένου, ἐρωτήθη ἀπὸ αὐτόν, καὶ ὁμολογήσας παρρησίᾳ τὴν ἔνδοξον οἰκονομίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐδάρθη δυνατά. Ἔπειτα ἐτρύπησαν τοὺς ἀστραγάλους του, καὶ δέσαντες αὐτοὺς μὲ σχοινία, ἐτράβιζαν αὐτὸν ἀπὸ τὴν πόλιν τῆς Ἀγκύρας, ἕως εἰς τὸν ποταμὸν Σάγαριν. Ἠκολούθει δὲ ὀπίσω ὁ ἡγεμὼν καὶ ἔβλεπεν. Ἐκεῖ δὲ ἔβαλον τὸν Ἅγιον μέσα εἰς ἕνα σεντοῦκι, καὶ ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὸν ποταμόν. Ἄγγελος δὲ Κυρίου ἐπιστάς, εὔγαλε τὸ σεντοῦκι εἰς τὴν στερεάν. Ὅθεν εὑρέθη ὁ Ἅγιος εἰς αὐτὸ ἀβλαβής, ψάλλων τὸ «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ Οὐρανοῦ αὐλισθήσεται». Τοῦτο δὲ μανθάνωντας ὁ ἡγεμὼν ἐντροπιάσθη. Ὅθεν μὴ ὑποφέρωντας τὴν ἐντροπήν, ἐτράβιξε τὸ μαχαῖρι καὶ ἐθανάτωσε μόνος τὸν ἑαυτόν του. Ὁ δὲ Μάρτυς προσευχηθείς, ἐκοινώνησε τὰ θεῖα Μυστήρια διὰ μέσου μιᾶς περιστερᾶς, ἡ ὁποία ἐπέμφθη εἰς αὐτὸν ἀπὸ τοὺς οὐρανούς. Ὅθεν εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας τοῦ Ἀγγέλου, ὁποῦ τὸν ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὸν ποταμόν, καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς ἀθλήσεως. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐνταφιάσθη μέσα εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἀγκύρας.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀκακίου τοῦ νέου.

Τράχηλον Ἀκάκιος ἐκτμηθεὶς ξίφει,
Ψυχῆς τὸ λευκὸν μηνύων, βλύζει γάλα.

Οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λικινίου ἐν ἔτει τιη΄ [318], νέος εἰς τὴν ἡλικίαν, ὅστις ἐπειδὴ ὡμολόγησε τὸν ἑαυτόν του Χριστιανόν, ἐκρεμάσθη καὶ ἐξεσχίσθη. Ἔπειτα ἐπαραδόθη εἰς τὸν ἡγεμόνα Τερέντιον, ὁ ὁποῖος ἔβαλε τὸν Ἅγιον μέσα εἰς ἕνα καζάνι πεπυρωμένον, γεμάτον ἀπὸ πίσσαν, λάδι, καὶ ὀξύγγι. Ὁ δὲ Ἅγιος ὑπὸ τῆς θείας χάριτος φυλαττόμενος, ἔμεινεν ἀβλαβής. Μετὰ ταῦτα ἀναγκάζεται ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀθλητὴς νὰ τρέχῃ ὀπίσω ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος ἔμελλε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἀπάμειαν καὶ Ἀπολλωνίαν. Ἐκεῖ δὲ πηγαίνωντας, ἐφέρθη μέσα εἰς τὸν ναὸν τῶν εἰδώλων, καὶ διὰ προσευχῆς του ἐσύντριψε τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα εἴδωλα. Ὕστερον ἐπαραστάθη εἰς τὸν τριβοῦνον Ζηλικίνθιον, ὁ ὁποῖος βλέπων τὸν Μάρτυρα ἐπιμένοντα εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἔδειρεν αὐτὸν δυνατά. Ἔπειτα ἀφῆκε κατ’ ἐπάνω του ἕνα λεοντάρι, καὶ ἐπειδὴ ἐφυλάχθη ἀπὸ αὐτὸ ἀβλαβής, πάλιν ἐδάρθη. Εἶτα ἐβάλθη μέσα εἰς καζάνι, γεμάτον ἀπὸ πίσσαν καὶ ἄσφαλτον, ἤτοι ἀπὸ ἕνα ὑγρὸν ὅμοιον ὡσὰν τὸ τιάφι. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος ἔμενεν ἄκαυστος, νομίσας ὁ Ζηλικίνθιος, ὅτι εἶναι τὸ καζάνι ψυχρόν, ἐπλησίασε κοντά, καὶ εὐθὺς κατεκάη, καὶ ἔγινεν ὡσὰν κονιορτός.

Μετὰ τοῦτον δέ, ἐδόθη ἡ τοῦ Ἁγίου ἐξέτασις εἰς τὸν Ποσειδώνιον. Οὗτος λοιπὸν βλέπωντας τὸν Μάρτυρα μένοντα εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἔδεσεν αὐτὸν μὲ βαρεῖαν ἁλυσίδα καὶ τὸν ἔστειλεν εἰς τὴν Μίλητον τῆς Ἰωνίας. Ἐκεῖ δὲ ἐμβαίνωντας εἰς τὸν ναὸν τῶν εἰδώλων, ἐπρόσταξεν αὐτὰ νὰ πέσουν κάτω εἰς τὴν γῆν. Ὅθεν εὐθὺς πεσόντα, ἐσυντρίφθησαν. Φερθεὶς δὲ εἰς ἄλλον εἰδωλικὸν ναόν, ἔκαμε καὶ ἐκεῖ τὸ ἴδιον. Διὰ τοῦτο ἀπέκοψαν τὴν ἁγίαν του κεφαλήν, καὶ ἀντὶ νὰ εὔγῃ αἷμα ἀπὸ τὸν λαιμόν του, ὢ τοῦ θαύματος! εὐγῆκε γάλα, καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐπῆρεν ὁ Πρεσβύτερος Λεόντιος, καὶ ἤλειψεν αὐτὸ μὲ μῦρα, καὶ ἔτζι τὸ ἀπεθησαύρισεν εἰς τὴν πόλιν τῶν Συννάδων, ὁμοῦ μὲ τὸ Συναξάριον τοῦ μαρτυρίου του, εἰς ἕνα τόπον κατάσκιον, ὁ ὁποῖος ἦτον κτῆμα ἑνὸς πολιτικοῦ ἄρχοντος, Δορυμέδοντος ὀνομαζομένου, ὅστις ἐμαρτύρησεν ὕστερον μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιον Τρόφιμον (2).

(2) Οὗτοι ἑορτάζονται κατὰ τὴν δεκάτην ἐνάτην τοῦ Σεπτεμβρίου.

*

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Δροσίς, ἐν χώνῃ χρυσῇ βληθεῖσα, τελειοῦται.

Χρυσοῦ Δροσὶς βληθεῖσα χωνευτηρίῳ,
Οὐχ’ εὑρέθη κίβδηλος, ἢ μικτὴ ῥύπῳ.

*

Μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Εἰρήνης, τῆς ἐκ Καππαδοκίας μὲν ὁρμωμένης, κειμένης δὲ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Χρυσοβαλάντου (3).

Εἰρηνικῶς ἔζησας Εἰρήνη πάλαι,
Καὶ νῦν κατοικεῖς ἔνθα εἰρήνη βρύει.

(3) Τὸν Βίον αὐτῆς ὅρα εἰς τὴν Καλοκαιρινήν.

*

Τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου ἐν τοῖς Διακονίσσης (4).

(4) Σημείωσαι, ὅτι περιττῶς γράφεται ἐδῶ παρὰ τοῖς Μηναίοις ἡ μνήμη Κυντιλλιανοῦ, Δάδα, καὶ Μαξίμου. Αὕτη γὰρ προεγράφη κατὰ τὴν δεκάτην τρίτην τοῦ Ἀπριλλίου, ὅπου καὶ τὸ Συναξάριον αὐτῶν γράφεται.

*

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Ξηροποταμινός, ὁ κτίσας τὰς δύω Μονάς, τὴν τοῦ Ξηροποτάμου καὶ τὴν τοῦ Ἁγίου Παύλου, ἤτοι τὴν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ ζήσας ἐν ἔτει ωκ΄ [820], ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Μονὰς ὁ Παῦλος ἱδρύσας κάτω δύω,
Μονὰς κατοικεῖ τὰς ἄνω μετ’ Ἀγγέλων (5).

(5) Τὸν Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Ἐκλόγιον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 Των Αγίων Αποστόλων Προχόρου, Νικάνορος, Τίμωνος και Παρμενά, Ακακίου, Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, Παύλου Ξηροποταμινού κ.ά.