Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΖ’, μνήμη της Αγίας και καλλινίκου Μάρτυρος Μαρίνης.

Επιπρέπει σοι, πώς αν είποις, Μαρίνα,
Σων αιμάτων έρευθος, α ξίφει χέεις.

Εβδομάτη δεκάτη Μαρίναν κτάνε φάσγανον οξύ.

Αύτη εκατάγετο μεν από ένα χωρίον της Πισσιδείας, ήτον δε θυγάτηρ μονογενής Αιδεσίου τινός ιερέως των ειδώλων, κατά τους χρόνους Κλαυδίου Καίσαρος εν έτει σο’ [270]. Όταν δε έγινε δώδεκα χρόνων, απέθανεν η μήτηρ της. Όθεν παρεδόθη η Αγία από τον πατέρα της εις μίαν γυναίκα, και επαρακάλει τον Θεόν να την αξιώση της των Χριστιανών πίστεως, την οποίαν εδιδάσκετο από μερικούς Χριστιανούς, οπού ευρίσκοντο εις το ειρημένον χωρίον. Όταν δε έγινε δεκαπέντε χρόνων, τότε επόθησεν η Αγία να μαρτυρήση δια την του Χριστού αγάπην. Όθεν μαθών δι’ αυτήν ο ηγεμών Ολύμβριος, έστειλε και την επίασε, και την έβαλεν εις φυλακήν. Αφ’ ου δε επέρασαν μερικαί ημέραι, εύγαλεν αυτήν από την φυλακήν, και επαράστησεν εις το κριτήριόν του. Βλέπωντας δε αυτήν, όλος έμεινεν εκστατικός δια την ωραιότητά της. Ερωτηθείσα δε από αυτόν, πώς ονομάζεται, και ποίαν τύχην και κατάστασιν έχει, απεκρίθη η Αγία. Μαρίνα ονομάζομαι, της Πισσιδείας είμαι γέννημα και θρέμμα, και το του Κυρίου μου Ιησού Χριστού επικαλούμαι όνομα. Όθεν επειδή δεν έστερξε να αρνηθή τον Χριστόν, επρόσταξεν ο ηγεμών να εξαπλωθή κατά γης, και να καταξεσχισθή άσπλαγχνα με ραβδία. Όθεν τούτου γενομένου, η γη εκοκκίνισεν από το πολύ αίμα οπού έτρεξεν. Έπειτα επρόσταξε να κρεμασθή η Αγία, και να ξεσχίζεται το σώμα της εις πολλήν ώραν, και μετά ταύτα έβαλεν αυτήν εις την φυλακήν. Έγινε δε εκεί σεισμός μεγάλος, ώστε οπού εσαλεύθη η φυλακή, και ιδού ευγήκεν από ένα μέρος της φυλακής ένας δράκων, ο οποίος συρόμενος κατά γης, έκαμνεν ένα φοβερόν συρισμόν, και εφάνη ότι έχυσε φωτίαν τριγύρω εις την Αγίαν. Επειδή δε η Αγία εφοβήθη πολλά, και έγινε σύντρομος δια την θεωρίαν ταύτην, προσηύχετο εις τον Θεόν. Όθεν ο φοβερός εκείνος δράκων μεταβληθείς, εφαίνετο ωσάν ένας μαύρος σκύλος. Η δε Μάρτυς αρπάσασα τούτον από τας τρίχας, και ευρούσα εκεί ένα σφυρί ερριμμένον, έδειρεν αυτόν εις την κεφαλήν και εις την ράχιν, και τελείως αυτόν εταπείνωσε (1). Μετά ταύτα εφέρθη η Αγία εις δευτέραν εξέτασιν, και μένουσα στερεά εις την του Χριστού πίστιν, καίεται με αναμμένας λαμπάδας, και βάλλεται κατακέφαλα μέσα εις ένα αγγείον γεμάτον από νερόν. Αβλαβής δε φυλαχθείσα, ετράβιξεν εις την πίστιν του Χριστού πολλούς απίστους, οι οποίοι απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως. Όθεν θυμωθείς ο ηγεμών, απέκοψε την Αγίαν αυτής κεφαλήν. Τελείται δε η αυτής Σύναξις μέσα εις τον Άγιον Μηνάν. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτής όρα εις την Καλοκαιρινήν (2).)

(1) Επειδή δε μερικοί εναντιόνονται λέγοντες, ότι τα πνεύματα και οι δαίμονες, δεν είναι δυνατόν να πάθουν κανένα σωματικόν πάθος, ως άϋλα και ασώματα, τούτου χάριν υποσημειώ ενταύθα ελληνιστί, εκείνα οπού ευρίσκονται γεγραμμένα εις τον κατά πλάτος ελληνικόν Βίον της Αγίας, άπερ έχουσιν ούτω· «Και θαυμαστόν ουδέν, ει πνεύμα ων (ο δαίμων δηλαδή) κρατείται, και τάλλα πάσχει ως ανδράποδον. Την μεν γαρ, (Αγίαν Μαρίναν) τω του κρείττονος έρωτι και τη αποστάσει των γηΐνων, εις άϋλον τάξιν μεταβεβηκυίαν, εικός δώρον ειληφέναι παρά Θεού τοσούτον δύνασθαι. Εκείνον δε, (τον δαίμονα) πεφυκέναι πάσχειν δεόντως, και των αλγεινών έχειν αίσθησιν, εις ύλην άνωθεν ρεύσαντα, και σωματικής παχύτητος ερασθέντα και αναπλησθέντα. Ον γαρ σωμάτων αιρούσιν ηδοναί, και πάθη σωμάτων αιρούσι. Και αδύνατόν τινα πεφυκέναι θατέρου των εναντίων αίσθησιν έχειν, θατέρου δε μη. Άπας γαρ τις προς τα τοιαύτα επίσης έχων οράται. Και ουκ έστιν, όπου διαπίπτων ο λόγος ευρίσκεται. Όθεν κακείνος (ο δαίμων δηλαδή) υλαίος γενόμενος, πάσχει πριν, η τι δράσαι κακόν. Και απαγορεύει του λοιπού δι’ αυτού προσιέναι, έργω διδαχθείς, όσην μεν παρά Χριστού περιβέβληνται δύναμιν, οι γνησίως ηκολουθηκότες αυτώ. Όσην δε πάλιν εκείνος την ασθένειαν έχει, τραχηλιάσας κατά του πεποιηκότος, και αποστάτης γενόμενος».

Έφη δε και ο Σιναΐτης Γρηγόριος περί των δαιμόνων· «Νόες όντες ποτέ και αυτοί, και της αϋλίας εκείνης και λεπτότητος εκπεσόντες, υλικήν τινα παχύτητα έκαστος κέκτηται, κατά την έξιν ή ενέργειαν σωματούμενος, ην ενεργών πεποίωται» (κεφ. ρκγ’, εν τη Φιλοκαλία).

(2) Σημείωσαι, ότι εις την Αγίαν Μαρίναν λόγον ελληνικόν έχει Γρηγόριος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Κύπριος, ου η αρχή· «Και την Εκκλησίαν άρα, ης ο Χριστός κεφαλή», σωζόμενον εν τη Μεγίστη Λαύρα και εν τη Ιερά Μονή του Παντοκράτορος. Εν δε τη Μεγίστη Λαύρα και εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων σώζεται ο ελληνικός Βίος αυτής, ου η αρχή· «Ουδέν ούτως ηδύνει και καθιλαρύνει ψυχήν». Εν δε τη ρηθείση Λαύρα και άλλο Μαρτύριον αυτής σώζεται, ου η αρχή· «Η της αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού χάρις».

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Σπεράτου και Βηρονίκης.

Συν αίμασι Σπεράτε τοις εξ αυχένος,
Αίμα τραχήλου μιγνύει Βηρονίκη.

*

Ο Άγιος Ευφράσιος Επίσκοπος Ιωνοπόλεως, εν ειρήνη τελειούται.

Ευφράνας Ευφράσιε τοις έργοις Λόγον,
Χαίρων πορεύου την προς ουρανόν τρίβον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΖ΄, μνήμη τῆς Ἁγίας καὶ καλλινίκου Μάρτυρος Μαρίνης.

Ἐπιπρέπει σοι, πῶς ἂν εἴποις, Μαρίνα,
Σῶν αἱμάτων ἔρευθος, ἃ ξίφει χέεις.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Μαρίναν κτάνε φάσγανον ὀξύ.

Αὕτη ἐκατάγετο μὲν ἀπὸ ἕνα χωρίον τῆς Πισσιδείας, ἦτον δὲ θυγάτηρ μονογενὴς Αἰδεσίου τινὸς ἱερέως τῶν εἰδώλων, κατὰ τοὺς χρόνους Κλαυδίου Καίσαρος ἐν ἔτει σο΄ [270]. Ὅταν δὲ ἔγινε δώδεκα χρόνων, ἀπέθανεν ἡ μήτηρ της. Ὅθεν παρεδόθη ἡ Ἁγία ἀπὸ τὸν πατέρα της εἰς μίαν γυναῖκα, καὶ ἐπαρακάλει τὸν Θεὸν νὰ τὴν ἀξιώσῃ τῆς τῶν Χριστιανῶν πίστεως, τὴν ὁποίαν ἐδιδάσκετο ἀπὸ μερικοὺς Χριστιανούς, ὁποῦ εὑρίσκοντο εἰς τὸ εἰρημένον χωρίον. Ὅταν δὲ ἔγινε δεκαπέντε χρόνων, τότε ἐπόθησεν ἡ Ἁγία νὰ μαρτυρήσῃ διὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀγάπην. Ὅθεν μαθὼν δι’ αὐτὴν ὁ ἡγεμὼν Ὀλύμβριος, ἔστειλε καὶ τὴν ἐπίασε, καὶ τὴν ἔβαλεν εἰς φυλακήν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐπέρασαν μερικαὶ ἡμέραι, εὔγαλεν αὐτὴν ἀπὸ τὴν φυλακήν, καὶ ἐπαράστησεν εἰς τὸ κριτήριόν του. Βλέπωντας δὲ αὐτήν, ὅλος ἔμεινεν ἐκστατικὸς διὰ τὴν ὡραιότητά της. Ἐρωτηθεῖσα δὲ ἀπὸ αὐτόν, πῶς ὀνομάζεται, καὶ ποίαν τύχην καὶ κατάστασιν ἔχει, ἀπεκρίθη ἡ Ἁγία. Μαρίνα ὀνομάζομαι, τῆς Πισσιδείας εἶμαι γέννημα καὶ θρέμμα, καὶ τὸ τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπικαλοῦμαι ὄνομα. Ὅθεν ἐπειδὴ δὲν ἔστερξε νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ἐπρόσταξεν ὁ ἡγεμὼν νὰ ἐξαπλωθῇ κατὰ γῆς, καὶ νὰ καταξεσχισθῇ ἄσπλαγχνα μὲ ῥαβδία. Ὅθεν τούτου γενομένου, ἡ γῆ ἐκοκκίνισεν ἀπὸ τὸ πολὺ αἷμα ὁποῦ ἔτρεξεν. Ἔπειτα ἐπρόσταξε νὰ κρεμασθῇ ἡ Ἁγία, καὶ νὰ ξεσχίζεται τὸ σῶμά της εἰς πολλὴν ὥραν, καὶ μετὰ ταῦτα ἔβαλεν αὐτὴν εἰς τὴν φυλακήν. Ἔγινε δὲ ἐκεῖ σεισμὸς μεγάλος, ὥστε ὁποῦ ἐσαλεύθη ἡ φυλακή, καὶ ἰδοὺ εὐγῆκεν ἀπὸ ἕνα μέρος τῆς φυλακῆς ἕνας δράκων, ὁ ὁποῖος συρόμενος κατὰ γῆς, ἔκαμνεν ἕνα φοβερὸν συρισμόν, καὶ ἐφάνη ὅτι ἔχυσε φωτίαν τριγύρω εἰς τὴν Ἁγίαν. Ἐπειδὴ δὲ ἡ Ἁγία ἐφοβήθη πολλά, καὶ ἔγινε σύντρομος διὰ τὴν θεωρίαν ταύτην, προσηύχετο εἰς τὸν Θεόν. Ὅθεν ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος δράκων μεταβληθείς, ἐφαίνετο ὡσὰν ἕνας μαῦρος σκύλος. Ἡ δὲ Μάρτυς ἁρπάσασα τοῦτον ἀπὸ τὰς τρίχας, καὶ εὑροῦσα ἐκεῖ ἕνα σφυρὶ ἐρριμμένον, ἔδειρεν αὐτὸν εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ εἰς τὴν ῥάχιν, καὶ τελείως αὐτὸν ἐταπείνωσε (1). Μετὰ ταῦτα ἐφέρθη ἡ Ἁγία εἰς δευτέραν ἐξέτασιν, καὶ μένουσα στερεὰ εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, καίεται μὲ ἀναμμένας λαμπάδας, καὶ βάλλεται κατακέφαλα μέσα εἰς ἕνα ἀγγεῖον γεμάτον ἀπὸ νερόν. Ἀβλαβὴς δὲ φυλαχθεῖσα, ἐτράβιξεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς ἀπίστους, οἱ ὁποῖοι ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ ἔλαβον τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Ὅθεν θυμωθεὶς ὁ ἡγεμών, ἀπέκοψε τὴν Ἁγίαν αὐτῆς κεφαλήν. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῆς Σύναξις μέσα εἰς τὸν Ἅγιον Μηνᾶν. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτῆς ὅρα εἰς τὴν Καλοκαιρινήν (2).)

(1) Ἐπειδὴ δὲ μερικοὶ ἐναντιόνονται λέγοντες, ὅτι τὰ πνεύματα καὶ οἱ δαίμονες, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πάθουν κᾀνένα σωματικὸν πάθος, ὡς ἄϋλα καὶ ἀσώματα, τούτου χάριν ὑποσημειῶ ἐνταῦθα ἑλληνιστί, ἐκεῖνα ὁποῦ εὑρίσκονται γεγραμμένα εἰς τὸν κατὰ πλάτος ἑλληνικὸν Βίον τῆς Ἁγίας, ἅπερ ἔχουσιν οὕτω· «Καὶ θαυμαστὸν οὐδέν, εἰ πνεῦμα ὤν (ὁ δαίμων δηλαδή) κρατεῖται, καὶ τἄλλα πάσχει ὡς ἀνδράποδον. Τὴν μὲν γάρ, (Ἁγίαν Μαρίναν) τῷ τοῦ κρείττονος ἔρωτι καὶ τῇ ἀποστάσει τῶν γηΐνων, εἰς ἄϋλον τάξιν μεταβεβηκυῖαν, εἰκὸς δῶρον εἰληφέναι παρὰ Θεοῦ τοσοῦτον δύνασθαι. Ἐκεῖνον δέ, (τὸν δαίμονα) πεφυκέναι πάσχειν δεόντως, καὶ τῶν ἀλγεινῶν ἔχειν αἴσθησιν, εἰς ὕλην ἄνωθεν ῥεύσαντα, καὶ σωματικῆς παχύτητος ἐρασθέντα καὶ ἀναπλησθέντα. Ὃν γὰρ σωμάτων αἱροῦσιν ἡδοναί, καὶ πάθη σωμάτων αἱροῦσι. Καὶ ἀδύνατόν τινα πεφυκέναι θατέρου τῶν ἐναντίων αἴσθησιν ἔχειν, θατέρου δὲ μή. Ἅπας γάρ τις πρὸς τὰ τοιαῦτα ἐπίσης ἔχων ὁρᾶται. Καὶ οὐκ ἔστιν, ὅπου διαπίπτων ὁ λόγος εὑρίσκεται. Ὅθεν κᾀκεῖνος (ὁ δαίμων δηλαδή) ὑλαῖος γενόμενος, πάσχει πρίν, ἤ τι δράσαι κακόν. Καὶ ἀπαγορεύει τοῦ λοιποῦ δι’ αὐτοῦ προσιέναι, ἔργῳ διδαχθείς, ὅσην μὲν παρὰ Χριστοῦ περιβέβληνται δύναμιν, οἱ γνησίως ἠκολουθηκότες αὐτῷ. Ὅσην δὲ πάλιν ἐκεῖνος τὴν ἀσθένειαν ἔχει, τραχηλιάσας κατὰ τοῦ πεποιηκότος, καὶ ἀποστάτης γενόμενος».

Ἔφη δὲ καὶ ὁ Σιναΐτης Γρηγόριος περὶ τῶν δαιμόνων· «Νόες ὄντες ποτὲ καὶ αὐτοί, καὶ τῆς ἀϋλίας ἐκείνης καὶ λεπτότητος ἐκπεσόντες, ὑλικήν τινα παχύτητα ἕκαστος κέκτηται, κατὰ τὴν ἕξιν ἢ ἐνέργειαν σωματούμενος, ἣν ἐνεργῶν πεποίωται» (κεφ. ρκγ΄, ἐν τῇ Φιλοκαλίᾳ).

(2) Σημείωσαι, ὅτι εἰς τὴν Ἁγίαν Μαρίναν λόγον ἑλληνικὸν ἔχει Γρηγόριος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ Κύπριος, οὗ ἡ ἀρχή· «Καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ἄρα, ἧς ὁ Χριστὸς κεφαλή», σῳζόμενον ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Παντοκράτορος. Ἐν δὲ τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων σῴζεται ὁ ἑλληνικὸς Βίος αὐτῆς, οὗ ἡ ἀρχή· «Οὐδὲν οὕτως ἡδύνει καὶ καθιλαρύνει ψυχήν». Ἐν δὲ τῇ ῥηθείσῃ Λαύρᾳ καὶ ἄλλο Μαρτύριον αὐτῆς σῴζεται, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἡ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ χάρις».

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Σπεράτου καὶ Βηρονίκης.

Σὺν αἵμασι Σπεράτε τοῖς ἐξ αὐχένος,
Αἷμα τραχήλου μιγνύει Βηρονίκη.

*

Ὁ Ἅγιος Εὐφράσιος Ἐπίσκοπος Ἰωνοπόλεως, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Εὐφράνας Εὐφράσιε τοῖς ἔργοις Λόγον,
Χαίρων πορεύου τὴν πρὸς οὐρανὸν τρίβον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Μαρίνης, Σπεράτου, Βηρονίκης, Ευφρασίου Επισκόπου Ιωνοπόλεως