Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί Κς’, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη.

Δαβίδ συνήφθης τω πάλαι Δαβίδ νέε,
Άλλον Γολιάθ, σαρκικά κτείνας πάθη.

Έκτη εξεπέρησε πύλας βίου εικάδι Δαβίδ.

Ούτος ο μακάριος εκατάγετο μεν από την Ανατολήν, ως αστήρ δε πολύφωτος και την Δύσιν εφώτισε. Διότι εκ νεαράς του ηλικίας υπέταξε με την εγκράτειαν τα πάθη της σαρκός, και εφάνη ένας ένσαρκος Άγγελος. Κατασκευάσας γαρ την κατοικίαν του επάνω εις ένα δένδρον αμυγδαλέας, καθώς και τα πουλία κατασκευάζουσιν επάνω εις τα δένδρα τας φωλεάς των, εύφραινε μεν με τον λόγον και τας συμβουλάς του εκείνους, οπού επρόστρεχον εις αυτόν, επτέρονε δε τον νουν του εις το ύψος της θείας θεωρίας. Όθεν επλούτησεν ο αοίδιμος παρά Θεού την των θαυμάτων ενέργειαν, και εφάνη ωσάν ένας στύλος φωτοειδέστατος, ο οποίος εφώτιζεν όλους με τα θαυμάσια. Επειδή γαρ αυτός, επάγονε μεν από την ψύχραν του χειμώνος, εφλέγετο δε από την καύσιν του θέρους, δια τούτο έφθασεν εις απάθειαν. Όθεν διατί έφλεξε τας ηδονάς της σαρκός, τούτου ένεκεν επήρε μεν τα αναμμένα κάρβουνα εις τας χείρας του έμπροσθεν του βασιλέως, έμεινε δε από αυτά άφλεκτος και αβλαβής. Με τοιούτον λοιπόν τρόπον ο αξιομακάριστος, υπερβάς τα όρια της ανθρωπίνης φύσεως, τόσον με την αγγελικήν πολιτείαν του, όσον και με τα υπερφυσικά θαύματά του, απήλθε προς ον εκ βρέφους ηγάπησε Κύριον. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού, όρα εις την Καλοκαιρινήν. Ο δε ελληνικός Βίος τούτου σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Οι των ευβεβιωκότων τας πράξεις».)

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου πατρός ημών Ιωάννου Επισκόπου Γοτθίας, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Τη σαρκί τον νουν δους επιστάτην πάτερ,
Αρνή τα σαρκός, αλλά και ταύτην, τέλος (1).

Ούτος ο εν Αγίοις πατήρ ημών Ιωάννης, ήτον κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου εν έτει ψις’ [716], έφθασε δε και έως Κωνσταντίνου και Ειρήνης των βασιλέων των εν έτει ψπ’ [780] βασιλευσάντων, καταγόμενος από την χώραν των Γότθων, την ευρισκομένην κατά το νυν λεγόμενον Κρίμι, όπου εκατοίκουν οι Ταυροσκύθαι. Ούτος λοιπόν ήτον υιός Λέοντος και Φωτεινής, και εγεννήθη κατ’ επαγγελίαν, και ηγιάσθη εκ βρέφους, ως ο μέγας Σαμουήλ, και Ιερεμίας ο Προφήτης. Δια τούτο ευθύς οπού εγεννήθη, αφιερώθη εις τον Θεόν. Όταν δε έφθασεν εις μέτρον ηλικίας και της σωματικής και της πνευματικής, και έλαβον χρείαν οι αυτού συμπατριώται να αναβιβάσουν αυτόν εις τον θρόνον της Αρχιερωσύνης, τότε απέστειλαν αυτόν εις τον καθολικόν Μητροπολίτην της Ιβηρίας, ήτοι της Γκιουρτζίας, και από εκείνον έλαβε την χειροτονίαν. Επεκράτει γαρ εις τα μέρη των Ρωμαίων η των Εικονομάχων αίρεσις, και δια τούτο δεν έλαβε παρ’ εκείνων την χειροτονίαν ο Άγιος. Αφ’ ου δε ετελεύτησεν ο Ίσαυρος, και οι μετ’ αυτόν Εικονομάχοι βασιλείς, τότε επήγεν ο Άγιος εις την Βασιλεύουσαν, και ανταμώσας την βασίλισσαν Ειρήνην, πολλά είπεν εις αυτήν περί της ορθοδόξου πίστεως, και πάλιν εγύρισεν εις την Γοτθίαν. Επειδή δε οι στρατιώται του Χαγάνου έκαμαν επανάστασιν εις την Γοτθίαν, και πολλούς Χριστιανούς έκοψαν με μαχαίρας δια τον Χριστόν, τούτου χάριν έφυγεν ο Άγιος, και περάσας εις την Αμάστριδα την ούσαν πόλιν παραθαλάσσιον της Μαύρης Θαλάσσης, εκεί εκάθισε τέσσαρας χρόνους. Ακούσας δε ότι ετελεύτησεν ο Χαγάνος, είπε προς τους συν αυτώ, και εγώ μετά τεσσαράκοντα ημέρας, πηγαίνω δια να κριθώ με αυτόν, έμπροσθεν του Χριστού, το οποίον και έγινε. Διότι μετά τεσσαράκοντα ημέρας, εις καιρόν οπού ο Άγιος εδίδασκεν εις τον λαόν τα προς σωτηρίαν ψυχής, παρέδωκε το πνεύμα του τω Θεώ. Και ευθύς έφθασεν εκεί το εδικόν του καΐκιον, καθώς και τούτο προείπεν ο Άγιος, δηλαδή ότι ευθύς μετά τον θάνατόν του, θέλει φθάσει εκεί εις την Αμάστριδα το καΐκιόν του. Τότε Γεώργιος ο αγιώτατος Επίσκοπος της Αμάστριδος, έβαλε το λείψανον του Αγίου μέσα εις ένα σεντούκιον, και με κηρία, και θυμιάματα, προϋπαντώντος και όλου του λαού, εκατέβασεν αυτό εις το καΐκιον του Αγίου, και διαπεράσαντες, το επήγαν εις τον εδικόν του Παρθενώνα, ήτοι εις το Μοναστήριον των Μοναζουσών, το επ’ ονόματι των Αγίων Αποστόλων τιμώμενον, και εκεί το απεθησαύρισαν. Από το λείψανον δε αυτό, πολλά θαύματα έγιναν, και έως του νυν γίνονται, εις τους μετά πίστεως τούτω προστρέχοντας, τα οποία άδονται από τους εγχωρίους. Αλλά και όταν ήτον ζωντανός ο Άγιος, πολλά εποίησε θαύματα. Δέκα δε μόνα ευρήκαμεν γεγραμμένα, τα οποία αφήσαμεν δια την πολυλογίαν, της συντομίας φροντίζοντες.

(1) Ήτοι και αυτήν την σάρκα αρνήθης κατά το τέλος, αφείς αυτήν, και απελθών προς Κύριον.

*

Ο Όσιος Ανθίων, εν ειρήνη τελειούται.

Δένδρον τι θείον καλλίφυλλον Ανθίων,
Φυλλορροεί δε τη ρύσει του σαρκίου.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ Κς΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Δαβὶδ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Δαβὶδ συνήφθης τῷ πάλαι Δαβὶδ νέε,
Ἄλλον Γολιάθ, σαρκικὰ κτείνας πάθη.

Ἕκτῃ ἐξεπέρησε πύλας βίου εἰκάδι Δαβίδ.

Οὗτος ὁ μακάριος ἐκατάγετο μὲν ἀπὸ τὴν Ἀνατολήν, ὡς ἀστὴρ δὲ πολύφωτος καὶ τὴν Δύσιν ἐφώτισε. Διότι ἐκ νεαρᾶς του ἡλικίας ὑπέταξε μὲ τὴν ἐγκράτειαν τὰ πάθη τῆς σαρκός, καὶ ἐφάνη ἕνας ἔνσαρκος Ἄγγελος. Κατασκευάσας γὰρ τὴν κατοικίαν του ἐπάνω εἰς ἕνα δένδρον ἀμυγδαλέας, καθὼς καὶ τὰ πουλία κατασκευάζουσιν ἐπάνω εἰς τὰ δένδρα τὰς φωλεάς των, εὔφραινε μὲν μὲ τὸν λόγον καὶ τὰς συμβουλάς του ἐκείνους, ὁποῦ ἐπρόστρεχον εἰς αὐτόν, ἐπτέρονε δὲ τὸν νοῦν του εἰς τὸ ὕψος τῆς θείας θεωρίας. Ὅθεν ἐπλούτησεν ὁ ἀοίδιμος παρὰ Θεοῦ τὴν τῶν θαυμάτων ἐνέργειαν, καὶ ἐφάνη ὡσὰν ἕνας στύλος φωτοειδέστατος, ὁ ὁποῖος ἐφώτιζεν ὅλους μὲ τὰ θαυμάσια. Ἐπειδὴ γὰρ αὐτός, ἐπάγονε μὲν ἀπὸ τὴν ψύχραν τοῦ χειμῶνος, ἐφλέγετο δὲ ἀπὸ τὴν καῦσιν τοῦ θέρους, διὰ τοῦτο ἔφθασεν εἰς ἀπάθειαν. Ὅθεν διατὶ ἔφλεξε τὰς ἡδονὰς τῆς σαρκός, τούτου ἕνεκεν ἐπῆρε μὲν τὰ ἀναμμένα κάρβουνα εἰς τὰς χεῖράς του ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως, ἔμεινε δὲ ἀπὸ αὐτὰ ἄφλεκτος καὶ ἀβλαβής. Μὲ τοιοῦτον λοιπὸν τρόπον ὁ ἀξιομακάριστος, ὑπερβὰς τὰ ὅρια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τόσον μὲ τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν του, ὅσον καὶ μὲ τὰ ὑπερφυσικὰ θαύματά του, ἀπῆλθε πρὸς ὃν ἐκ βρέφους ἠγάπησε Κύριον. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ, ὅρα εἰς τὴν Καλοκαιρινήν. Ὁ δὲ ἑλληνικὸς Βίος τούτου σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, οὗ ἡ ἀρχή· «Οἱ τῶν εὐβεβιωκότων τὰς πράξεις».)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου Ἐπισκόπου Γοτθίας, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Τῇ σαρκὶ τὸν νοῦν δοὺς ἐπιστάτην πάτερ,
Ἀρνῇ τὰ σαρκός, ἀλλὰ καὶ ταύτην, τέλος (1).

Οὗτος ὁ ἐν Ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης, ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου ἐν ἔτει ψις΄ [716], ἔφθασε δὲ καὶ ἕως Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης τῶν βασιλέων τῶν ἐν ἔτει ψπ΄ [780] βασιλευσάντων, καταγόμενος ἀπὸ τὴν χώραν τῶν Γότθων, τὴν εὑρισκομένην κατὰ τὸ νῦν λεγόμενον Κρίμι, ὅπου ἐκατοίκουν οἱ Ταυροσκύθαι. Οὗτος λοιπὸν ἦτον υἱὸς Λέοντος καὶ Φωτεινῆς, καὶ ἐγεννήθη κατ’ ἐπαγγελίαν, καὶ ἡγιάσθη ἐκ βρέφους, ὡς ὁ μέγας Σαμουήλ, καὶ Ἱερεμίας ὁ Προφήτης. Διὰ τοῦτο εὐθὺς ὁποῦ ἐγεννήθη, ἀφιερώθη εἰς τὸν Θεόν. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς μέτρον ἡλικίας καὶ τῆς σωματικῆς καὶ τῆς πνευματικῆς, καὶ ἔλαβον χρείαν οἱ αὐτοῦ συμπατριῶται νὰ ἀναβιβάσουν αὐτὸν εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἀρχιερωσύνης, τότε ἀπέστειλαν αὐτὸν εἰς τὸν καθολικὸν Μητροπολίτην τῆς Ἰβηρίας, ἤτοι τῆς Γκιουρτζίας, καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον ἔλαβε τὴν χειροτονίαν. Ἐπεκράτει γὰρ εἰς τὰ μέρη τῶν Ῥωμαίων ἡ τῶν Εἰκονομάχων αἵρεσις, καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἔλαβε παρ’ ἐκείνων τὴν χειροτονίαν ὁ Ἅγιος. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐτελεύτησεν ὁ Ἴσαυρος, καὶ οἱ μετ’ αὐτὸν Εἰκονομάχοι βασιλεῖς, τότε ἐπῆγεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν Βασιλεύουσαν, καὶ ἀνταμώσας τὴν βασίλισσαν Εἰρήνην, πολλὰ εἶπεν εἰς αὐτὴν περὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, καὶ πάλιν ἐγύρισεν εἰς τὴν Γοτθίαν. Ἐπειδὴ δὲ οἱ στρατιῶται τοῦ Χαγάνου ἔκαμαν ἐπανάστασιν εἰς τὴν Γοτθίαν, καὶ πολλοὺς Χριστιανοὺς ἔκοψαν μὲ μαχαίρας διὰ τὸν Χριστόν, τούτου χάριν ἔφυγεν ὁ Ἅγιος, καὶ περάσας εἰς τὴν Ἀμάστριδα τὴν οὖσαν πόλιν παραθαλάσσιον τῆς Μαύρης Θαλάσσης, ἐκεῖ ἐκάθισε τέσσαρας χρόνους. Ἀκούσας δὲ ὅτι ἐτελεύτησεν ὁ Χαγάνος, εἶπε πρὸς τοὺς σὺν αὐτῷ, καὶ ἐγὼ μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας, πηγαίνω διὰ νὰ κριθῶ μὲ αὐτόν, ἔμπροσθεν τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινε. Διότι μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας, εἰς καιρὸν ὁποῦ ὁ Ἅγιος ἐδίδασκεν εἰς τὸν λαὸν τὰ πρὸς σωτηρίαν ψυχῆς, παρέδωκε τὸ πνεῦμά του τῷ Θεῷ. Καὶ εὐθὺς ἔφθασεν ἐκεῖ τὸ ἐδικόν του καΐκιον, καθὼς καὶ τοῦτο προεῖπεν ὁ Ἅγιος, δηλαδὴ ὅτι εὐθὺς μετὰ τὸν θάνατόν του, θέλει φθάσει ἐκεῖ εἰς τὴν Ἀμάστριδα τὸ καΐκιόν του. Τότε Γεώργιος ὁ ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος τῆς Ἀμάστριδος, ἔβαλε τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου μέσα εἰς ἕνα σεντούκιον, καὶ μὲ κηρία, καὶ θυμιάματα, προϋπαντῶντος καὶ ὅλου τοῦ λαοῦ, ἐκατέβασεν αὐτὸ εἰς τὸ καΐκιον τοῦ Ἁγίου, καὶ διαπεράσαντες, τὸ ἐπῆγαν εἰς τὸν ἐδικόν του Παρθενῶνα, ἤτοι εἰς τὸ Μοναστήριον τῶν Μοναζουσῶν, τὸ ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τιμώμενον, καὶ ἐκεῖ τὸ ἀπεθησαύρισαν. Ἀπὸ τὸ λείψανον δὲ αὐτό, πολλὰ θαύματα ἔγιναν, καὶ ἕως τοῦ νῦν γίνονται, εἰς τοὺς μετὰ πίστεως τούτῳ προστρέχοντας, τὰ ὁποῖα ᾄδονται ἀπὸ τοὺς ἐγχωρίους. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἦτον ζωντανὸς ὁ Ἅγιος, πολλὰ ἐποίησε θαύματα. Δέκα δὲ μόνα εὑρήκαμεν γεγραμμένα, τὰ ὁποῖα ἀφήσαμεν διὰ τὴν πολυλογίαν, τῆς συντομίας φροντίζοντες.

(1) Ἤτοι καὶ αὐτὴν τὴν σάρκα ἀρνήθης κατὰ τὸ τέλος, ἀφεὶς αὐτήν, καὶ ἀπελθὼν πρὸς Κύριον.

*

Ὁ Ὅσιος Ἀνθίων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Δένδρον τι θεῖον καλλίφυλλον Ἀνθίων,
Φυλλορροεῖ δὲ τῇ ῥύσει τοῦ σαρκίου.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη, Ιωάννου Επισκόπου Γοτθίας, Ανθίωνος