Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΒ’, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Ονουφρίου του Αιγυπτίου.

Και την ενός χιτώνος εντολήν πάτερ,
Υπερβέβηκας γυμνητεύσας εις τέλος.

Δωδεκάτη αχίτωνα Ονούφριον εκ βίου ήραν.

Ούτος ο Όσιος Ονούφριος ήτον από την Αίγυπτον, ευρισκόμενος πρότερον εις ένα κοινόβιον, κείμενον εν τη καλουμένη Ερμουπόλει των Θηβών. Ακούσας δε ύστερον την ήσυχον και ερημικήν ζωήν του Προφήτου Ηλιού, και Ιωάννου του Βαπτιστού, ευγήκεν από το κοινόβιον και εκατοίκησεν εις την έρημον, χρόνους εξήντα, χωρίς να ιδή άνθρωπον. Τούτον λοιπόν εύρεν ο Μοναχός Παφνούτιος, ο οποίος επροχώρησε μέσα εις τα ενδότερα μέρη της ερήμου, δια να εύρη άνδρας Οσίους, και να ευλογηθή από αυτούς. Περιπατήσας γαρ ούτος δεκαεπτά ημέρας, και φθάσας εις τον τόπον, εις τον οποίον ήτον ο Άγιος Ονούφριος, επλησίασε κοντά εις αυτόν, είτα παρεκάλεσε τον Άγιον να φανερώση το όνομά του, και να διηγηθή όλα τα της ζωής του. Όθεν ταύτα μαθών ο Παφνούτιος από το ίδιον εκείνου στόμα, εφανέρωσεν ύστερον εις τους Μοναχούς, όχι μόνον δια τον Άγιον τούτον Ονούφριον, αλλά και δια άλλους ακόμη Οσίους, τους οποίους ευρήκεν εις την έρημον. Επειδή δε ο μέγας Ονούφριος εξεδήμησε προς Κύριον, όταν ήτον παρών ο Όσιος Παφνούτιος, δια τούτο επήρε το επανωφόρι του, και εμοίρασεν αυτό εις δύω, και το μεν ένα μέρος, το έβαλεν επάνω εις το λείψανον του Αγίου και το εσκέπασεν. Επειδή και ήτον γυμνόν, σκεπασμένον όμως από μόνας τας άσπρας τρίχας του. Το δε άλλο μέρος, το εκράτησε δια να σκεπασθή αυτός. Έθαψε λοιπόν ο Παφνούτιος το λείψανον του Ονουφρίου εις εκείνον τον ίδιον τόπον, και παρευθύς και η καλύβη του Αγίου έπεσε, και ο φοίνικας, οπού ήτον εκεί φυτευμένος, εξηράνθη, και το ύδωρ έλειψε και δεν έτρεχε. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον αγιώτατον αυτού Ναόν, τον ευρισκόμενον εν τω Μοναστηρίω του Αγίου Αλυπίου. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού, όρα εις το Εκλόγιον (1).)

(1) Ο ελληνικός Βίος τούτου σώζεται εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Μνήμη δικαίων και της αρίστης αυτών διηγήσεως». Εύρηται δε και έτερος Βίος του Αγίου εν τη του Βατοπαιδίου, Ιβήρων τε, και Ρώσσων, συγγραφείς παρά Νικολάου Μοναχού και Πρεσβυτέρου Σιναΐτου, ου η αρχή· «Αρετής έπαινος, κέντρον τοις φιλαρέτοις εις αρετήν», έχει δε ελληνισμόν άριστον.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Πέτρου του εν τω Αγίω Όρει του Άθω ασκήσαντος.

Και σοι προτείνει δεξιάν Χριστός Πέτρε,
Σωθέντι γυμνώ εκ θαλάσσης του βίου.

Ούτος ο αοίδιμος πατήρ ημών Πέτρος, πατρίδα μεν είχε την Κωνσταντινούπολιν. Οι δε γονείς αυτού, ήτον ευγενείς και ένδοξοι, και τον φόβον του Θεού έχοντες εις τον εαυτόν τους εγκάτοικον. Καθώς απέδειξε τούτο ο αγαθός καρπός, οπού εβλάστησεν από αυτούς, ο μέγας δηλαδή και θαυμάσιος ούτος Πέτρος. Τούτον λοιπόν τον φίλτατον υιόν τους, εσπούδασαν οι γονείς του να παιδεύσουν, με κάθε σοφίαν θείαν και ανθρωπίνην, και έπειτα τον ετίμησαν με βασιλικόν αξίωμα, το οποίον ωνομάζετο των Σχολαρίων. Ο δε τότε βασιλεύς των Ρωμαίων, θαυμάσας την υπερβολικήν ανδρίαν του Οσίου, εποίησεν αυτόν, και χωρίς να θέλη, πρώτον επάνω εις τα στρατιωτικά τάγματα. Και έπειτα απέστειλεν αυτόν δια να πολεμήση τους Αγαρηνούς, οπού τω τότε καιρώ εκούρσευον και εσκλάβοναν τα μέρη των Ρωμαίων. Πηγαίνωντας δε ο Πέτρος εις τον πόλεμον, ενικήθη, και πιασθείς από τους Αγαρηνούς, κρίμασιν αρρήτοις Θεού, εκλείσθη από αυτούς σιδεροδέσμιος, μέσα εις μίαν σκοτεινήν και βρωμεράν φυλακήν. Απελπισθείς λοιπόν ο θαυμάσιος από κάθε σωτηρίαν ανθρώπων, όλος εδέετο εκτενώς του Θεού, και τον θαυματουργόν και μέγαν παρεκάλει Νικόλαον, τον οποίον από μικρόν παιδίον είχεν εις μεγάλην ευλάβειαν, υποσχόμενος, ότι εάν ελευθερωθή από τα δεσμά και την φυλακήν, εξάπαντος έχει να παραιτήση τον κόσμον και τα εν κόσμω, και να γένη Μοναχός, καθώς και πρότερον υπεσχέθη εις τον Θεόν, να κάμη τούτο το ίδιον.

Όθεν ο θεράπων και μιμητής του φιλανθρώπου Θεού Νικόλαος, δεν επαράβλεψε την πίστιν και τα δάκρυα του Οσίου, αλλ’ εφάνη εις το όνειρόν του μαζί με τον Άγιον Συμεών τον Θεοδόχον, και ομού οι δύω έλυσαν τον Πέτρον από τα βαρέα εκείνα και αδιάλυτα δεσμά, και τον ωδήγησαν να υπάγη εις την παλαιάν Ρώμην. Εκεί λοιπόν πηγαίνωντας ο Όσιος, εκούρευσε τα μαλλία της κεφαλής του, και ενεδύθη το μοναχικόν σχήμα. Έπειτα εμβαίνωντας μέσα εις καΐκι, ανεχώρησεν από την Ρώμην. Κατά δε θείαν αποκάλυψιν οδηγηθείς, έφθασεν εις μίαν άκραν του βουνού του Άθω προς νότον κλίνουσαν, η οποία τότε ήτον ακατοίκητος από Μοναχούς, και παντελώς απεριπάτητος. Εκεί λοιπόν ευρών ένα σπήλαιον, ησύχασεν εις αυτό ο μακάριος, τρεφόμενος μεν, από άγρια χορτάρια, γυμνός δε μείνας τελείως, επειδή υπό της πολυκαιρίας εφθάρησαν παντελώς τα ρούχα του. Εσκεπάζετο δε μόνον από τας τρίχας της κεφαλής και των γενείων του, και ήτον ζωσμένος από φύλλα των χορταρίων. Όθεν πολλούς πολέμους και διαφόρους πειρασμούς υπομείνας ανδρείως από τους δαίμονας, ηξιώθη ο αοίδιμος να λάβη θεϊκάς οπτασίας, και να τρέφεται με άρτον αγγελικόν, ονομαζόμενον μάννα, του οποίου η ουσία, ήτον εις τους ανθρώπους τελείως αγνώριστος. Με τοιαύτην λοιπόν υπέρ άνθρωπον και αγγελικήν ζωήν, διαπεράσας ο τρισόλβιος χρόνους ολοκλήρους πενηντατρείς, προς τον ποθούμενον Χριστόν εξεδήμησε. Τα δε τούτου κατορθώματα, εφανέρωσεν ο Θεός εν τω τέλει εις ένα κυνηγόν, καθώς διηγείται ο κατά πλάτος Βίος του. Τον οποίον, ελληνιστί μεν, συνέγραψεν ο θείος Γρηγόριος ο Θεσσαλονίκης ο και Παλαμάς επικαλούμενος, ου η αρχή· «Ου δίκαιόν εστιν ως γε μοι δοκώ», σωζόμενον εν τη Μεγίστη Λαύρα. Ομοίως και έτερός τις. Ευρίσκεται δε και απλούς εις τον Εφραίμ (2).

(2) Ούτος ελληνικός σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Το τους των Αγίων Βίους, και την αυτών θεοφιλή».

*

Η Αγία Μάρτυς Αντωνίνα, εν θαλάσση βληθείσα, τελειούται.

Θάλαμος η θάλασσα νυμφικός γίνη,
Αντωνίναν κρύπτουσα νύμφην Κυρίου.

Αύτη ήτον από την πόλιν της εν Βιθυνία Νικαίας, κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλέων, και Πρισκιλλιανού άρχοντος, εν έτει τβ’ [302]. Φερθείσα δε έμπροσθεν εις τον ρηθέντα άρχοντα δια την εις Χριστόν πίστιν και ομολογίαν, εδάρθη εις τα βυζία, και τότε μεν, εβάλθη εις την φυλακήν, έπειτα δε, πάλιν εφέρθη έμπροσθεν του άρχοντος, και κρεμασθείσα εις ένα ξυλον, κατακαίεται εις τας πλευράς, είτα απλόνεται επάνω εις μίαν πυρωμένην σκάραν. Ύστερον δε διεπέρασαν με σούβλας πυρωμένας τας χείρας της, από τας οποίας ευγήκε μία ευωδία γλυκυτάτη, ωσάν από στουράκι. Μετά ταύτα διεπέρασαν παρομοίως με σουβλία πυρωμένα τους αστραγάλους της, και πάλιν έβαλαν αυτήν εις την φυλακήν. Εκεί δε έμεινε ταλαιπωρουμένη, χρόνους ολοκλήρους δύω. Έπειτα εύγαλαν αυτήν από την φυλακήν, και την έρριψαν εις την θάλασσαν, και έτζι έλαβεν η μακαρία τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

*

Ο Όσιος Ιουλιανός ο εν τοις Δαγάζου, εν ειρήνη τελειούται.

Ιουλιανός, θάπτεται πατήρ μέγας,
Τάφου τον ουδόν (ήτοι τον βατήρα και την οδόν) ημερών πλήρης φθάσας.

*

Ο Όσιος Ζήνων, εν ειρήνη τελειούται.

Θεώ σύνεστιν ώσπερ ήλπιζε Ζήνων,
Το της Γραφής γαρ, ελπίς ου καταισχύνει.

*

Ο Άγιος Τριφύλλιος ο Επίσκοπος Λευκοσίας της Κύπρου, εν ειρήνη τελειούται.

Έστηκε Τριφύλλιος Υψίστου πέλας,
Ορών το τριπρόσωπον Υψίστου σέλας.

*

Μνήμη του Αγίου Ιωάννου του στρατιώτου.

Ο στρατιώτης νυν χορεύει εν πόλω,
Όπου στρατιαί Αγγέλων Ιωάννης.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

 * * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΒ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου.

Καὶ τὴν ἑνὸς χιτῶνος ἐντολὴν πάτερ,
Ὑπερβέβηκας γυμνητεύσας εἰς τέλος.

Δωδεκάτῃ ἀχίτωνα Ὀνούφριον ἐκ βίου ἦραν.

Οὗτος ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ἦτον ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, εὑρισκόμενος πρότερον εἰς ἕνα κοινόβιον, κείμενον ἐν τῇ καλουμένῃ Ἑρμουπόλει τῶν Θηβῶν. Ἀκούσας δὲ ὕστερον τὴν ἥσυχον καὶ ἐρημικὴν ζωὴν τοῦ Προφήτου Ἠλιού, καὶ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, εὐγῆκεν ἀπὸ τὸ κοινόβιον καὶ ἐκατοίκησεν εἰς τὴν ἔρημον, χρόνους ἑξῆντα, χωρὶς νὰ ἰδῇ ἄνθρωπον. Τοῦτον λοιπὸν εὗρεν ὁ Μοναχὸς Παφνούτιος, ὁ ὁποῖος ἐπροχώρησε μέσα εἰς τὰ ἐνδότερα μέρη τῆς ἐρήμου, διὰ νὰ εὕρῃ ἄνδρας Ὁσίους, καὶ νὰ εὐλογηθῇ ἀπὸ αὐτούς. Περιπατήσας γὰρ οὗτος δεκαεπτὰ ἡμέρας, καὶ φθάσας εἰς τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτον ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος, ἐπλησίασε κοντὰ εἰς αὐτόν, εἶτα παρεκάλεσε τὸν Ἅγιον νὰ φανερώσῃ τὸ ὄνομά του, καὶ νὰ διηγηθῇ ὅλα τὰ τῆς ζωῆς του. Ὅθεν ταῦτα μαθὼν ὁ Παφνούτιος ἀπὸ τὸ ἴδιον ἐκείνου στόμα, ἐφανέρωσεν ὕστερον εἰς τοὺς Μοναχούς, ὄχι μόνον διὰ τὸν Ἅγιον τοῦτον Ὀνούφριον, ἀλλὰ καὶ διὰ ἄλλους ἀκόμη Ὁσίους, τοὺς ὁποίους εὑρῆκεν εἰς τὴν ἔρημον. Ἐπειδὴ δὲ ὁ μέγας Ὀνούφριος ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον, ὅταν ἦτον παρὼν ὁ Ὅσιος Παφνούτιος, διὰ τοῦτο ἐπῆρε τὸ ἐπανωφόρι του, καὶ ἐμοίρασεν αὐτὸ εἰς δύω, καὶ τὸ μὲν ἕνα μέρος, τὸ ἔβαλεν ἐπάνω εἰς τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου καὶ τὸ ἐσκέπασεν. Ἐπειδὴ καὶ ἦτον γυμνόν, σκεπασμένον ὅμως ἀπὸ μόνας τὰς ἄσπρας τρίχας του. Τὸ δὲ ἄλλο μέρος, τὸ ἐκράτησε διὰ νὰ σκεπασθῇ αὐτός. Ἔθαψε λοιπὸν ὁ Παφνούτιος τὸ λείψανον τοῦ Ὀνουφρίου εἰς ἐκεῖνον τὸν ἴδιον τόπον, καὶ παρευθὺς καὶ ἡ καλύβη τοῦ Ἁγίου ἔπεσε, καὶ ὁ φοίνικας, ὁποῦ ἦτον ἐκεῖ φυτευμένος, ἐξηράνθη, καὶ τὸ ὕδωρ ἔλειψε καὶ δὲν ἔτρεχε. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν ἁγιώτατον αὐτοῦ Ναόν, τὸν εὑρισκόμενον ἐν τῷ Μοναστηρίῳ τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ, ὅρα εἰς τὸ Ἐκλόγιον (1).)

(1) Ὁ ἑλληνικὸς Βίος τούτου σῴζεται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Μνήμη δικαίων καὶ τῆς ἀρίστης αὐτῶν διηγήσεως». Εὕρηται δὲ καὶ ἕτερος Βίος τοῦ Ἁγίου ἐν τῇ τοῦ Βατοπαιδίου, Ἰβήρων τε, καὶ Ῥώσσων, συγγραφεὶς παρὰ Νικολάου Μοναχοῦ καὶ Πρεσβυτέρου Σιναΐτου, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἀρετῆς ἔπαινος, κέντρον τοῖς φιλαρέτοις εἰς ἀρετήν», ἔχει δὲ ἑλληνισμὸν ἄριστον.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος.

Καὶ σοὶ προτείνει δεξιὰν Χριστὸς Πέτρε,
Σωθέντι γυμνῷ ἐκ θαλάσσης τοῦ βίου.

Οὗτος ὁ ἀοίδιμος πατὴρ ἡμῶν Πέτρος, πατρίδα μὲν εἶχε τὴν Κωνσταντινούπολιν. Οἱ δὲ γονεῖς αὐτοῦ, ἦτον εὐγενεῖς καὶ ἔνδοξοι, καὶ τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἔχοντες εἰς τὸν ἑαυτόν τους ἐγκάτοικον. Καθὼς ἀπέδειξε τοῦτο ὁ ἀγαθὸς καρπός, ὁποῦ ἐβλάστησεν ἀπὸ αὐτούς, ὁ μέγας δηλαδὴ καὶ θαυμάσιος οὗτος Πέτρος. Τοῦτον λοιπὸν τὸν φίλτατον υἱόν τους, ἐσπούδασαν οἱ γονεῖς του νὰ παιδεύσουν, μὲ κάθε σοφίαν θείαν καὶ ἀνθρωπίνην, καὶ ἔπειτα τὸν ἐτίμησαν μὲ βασιλικὸν ἀξίωμα, τὸ ὁποῖον ὠνομάζετο τῶν Σχολαρίων. Ὁ δὲ τότε βασιλεὺς τῶν Ῥωμαίων, θαυμάσας τὴν ὑπερβολικὴν ἀνδρίαν τοῦ Ὁσίου, ἐποίησεν αὐτόν, καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ, πρῶτον ἐπάνω εἰς τὰ στρατιωτικὰ τάγματα. Καὶ ἔπειτα ἀπέστειλεν αὐτὸν διὰ νὰ πολεμήσῃ τοὺς Ἀγαρηνούς, ὁποῦ τῷ τότε καιρῷ ἐκούρσευον καὶ ἐσκλάβοναν τὰ μέρη τῶν Ῥωμαίων. Πηγαίνωντας δὲ ὁ Πέτρος εἰς τὸν πόλεμον, ἐνικήθη, καὶ πιασθεὶς ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, κρίμασιν ἀρρήτοις Θεοῦ, ἐκλείσθη ἀπὸ αὐτοὺς σιδεροδέσμιος, μέσα εἰς μίαν σκοτεινὴν καὶ βρωμερὰν φυλακήν. Ἀπελπισθεὶς λοιπὸν ὁ θαυμάσιος ἀπὸ κάθε σωτηρίαν ἀνθρώπων, ὅλος ἐδέετο ἐκτενῶς τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν θαυματουργὸν καὶ μέγαν παρεκάλει Νικόλαον, τὸν ὁποῖον ἀπὸ μικρὸν παιδίον εἶχεν εἰς μεγάλην εὐλάβειαν, ὑποσχόμενος, ὅτι ἐὰν ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὴν φυλακήν, ἐξάπαντος ἔχει νὰ παραιτήσῃ τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ, καὶ νὰ γένῃ Μοναχός, καθὼς καὶ πρότερον ὑπεσχέθη εἰς τὸν Θεόν, νὰ κάμῃ τοῦτο τὸ ἴδιον.

Ὅθεν ὁ θεράπων καὶ μιμητὴς τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ Νικόλαος, δὲν ἐπαράβλεψε τὴν πίστιν καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Ὁσίου, ἀλλ’ ἐφάνη εἰς τὸ ὄνειρόν του μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιον Συμεὼν τὸν Θεοδόχον, καὶ ὁμοῦ οἱ δύω ἔλυσαν τὸν Πέτρον ἀπὸ τὰ βαρέα ἐκεῖνα καὶ ἀδιάλυτα δεσμά, καὶ τὸν ὡδήγησαν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν παλαιὰν Ῥώμην. Ἐκεῖ λοιπὸν πηγαίνωντας ὁ Ὅσιος, ἐκούρευσε τὰ μαλλία τῆς κεφαλῆς του, καὶ ἐνεδύθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Ἔπειτα ἐμβαίνωντας μέσα εἰς καΐκι, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Ῥώμην. Κατὰ δὲ θείαν ἀποκάλυψιν ὁδηγηθείς, ἔφθασεν εἰς μίαν ἄκραν τοῦ βουνοῦ τοῦ Ἄθω πρὸς νότον κλίνουσαν, ἡ ὁποία τότε ἦτον ἀκατοίκητος ἀπὸ Μοναχούς, καὶ παντελῶς ἀπεριπάτητος. Ἐκεῖ λοιπὸν εὑρὼν ἕνα σπήλαιον, ἡσύχασεν εἰς αὐτὸ ὁ μακάριος, τρεφόμενος μέν, ἀπὸ ἄγρια χορτάρια, γυμνὸς δὲ μείνας τελείως, ἐπειδὴ ὑπὸ τῆς πολυκαιρίας ἐφθάρησαν παντελῶς τὰ ῥοῦχά του. Ἐσκεπάζετο δὲ μόνον ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς καὶ τῶν γενείων του, καὶ ἦτον ζωσμένος ἀπὸ φύλλα τῶν χορταρίων. Ὅθεν πολλοὺς πολέμους καὶ διαφόρους πειρασμοὺς ὑπομείνας ἀνδρείως ἀπὸ τοὺς δαίμονας, ἠξιώθη ὁ ἀοίδιμος νὰ λάβῃ θεϊκὰς ὀπτασίας, καὶ νὰ τρέφεται μὲ ἄρτον ἀγγελικόν, ὀνομαζόμενον μάννα, τοῦ ὁποίου ἡ οὐσία, ἦτον εἰς τοὺς ἀνθρώπους τελείως ἀγνώριστος. Μὲ τοιαύτην λοιπὸν ὑπὲρ ἄνθρωπον καὶ ἀγγελικὴν ζωήν, διαπεράσας ὁ τρισόλβιος χρόνους ὁλοκλήρους πενηντατρεῖς, πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστὸν ἐξεδήμησε. Τὰ δὲ τούτου κατορθώματα, ἐφανέρωσεν ὁ Θεὸς ἐν τῷ τέλει εἰς ἕνα κυνηγόν, καθὼς διηγεῖται ὁ κατὰ πλάτος Βίος του. Τὸν ὁποῖον, ἑλληνιστὶ μέν, συνέγραψεν ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεσσαλονίκης ὁ καὶ Παλαμᾶς ἐπικαλούμενος, οὗ ἡ ἀρχή· «Οὐ δίκαιόν ἐστιν ὥς γε μοι δοκῶ», σῳζόμενον ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ. Ὁμοίως καὶ ἕτερός τις. Εὑρίσκεται δὲ καὶ ἁπλοῦς εἰς τὸν Ἐφραίμ (2).

(2) Οὗτος ἑλληνικὸς σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Τὸ τοὺς τῶν Ἁγίων Βίους, καὶ τὴν αὐτῶν θεοφιλῆ».

*

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀντωνίνα, ἐν θαλάσσῃ βληθεῖσα, τελειοῦται.

Θάλαμος ἡ θάλασσα νυμφικὸς γίνῃ,
Ἀντωνίναν κρύπτουσα νύμφην Κυρίου.

Αὕτη ἦτον ἀπὸ τὴν πόλιν τῆς ἐν Βιθυνίᾳ Νικαίας, κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ τῶν βασιλέων, καὶ Πρισκιλλιανοῦ ἄρχοντος, ἐν ἔτει τβ΄ [302]. Φερθεῖσα δὲ ἔμπροσθεν εἰς τὸν ῥηθέντα ἄρχοντα διὰ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν καὶ ὁμολογίαν, ἐδάρθη εἰς τὰ βυζία, καὶ τότε μέν, ἐβάλθη εἰς τὴν φυλακήν, ἔπειτα δέ, πάλιν ἐφέρθη ἔμπροσθεν τοῦ ἄρχοντος, καὶ κρεμασθεῖσα εἰς ἕνα ξυλον, κατακαίεται εἰς τὰς πλευράς, εἶτα ἁπλόνεται ἐπάνω εἰς μίαν πυρωμένην σκάραν. Ὕστερον δὲ διεπέρασαν μὲ σούβλας πυρωμένας τὰς χεῖράς της, ἀπὸ τὰς ὁποίας εὐγῆκε μία εὐωδία γλυκυτάτη, ὡσὰν ἀπὸ στουράκι. Μετὰ ταῦτα διεπέρασαν παρομοίως μὲ σουβλία πυρωμένα τοὺς ἀστραγάλους της, καὶ πάλιν ἔβαλαν αὐτὴν εἰς τὴν φυλακήν. Ἐκεῖ δὲ ἔμεινε ταλαιπωρουμένη, χρόνους ὁλοκλήρους δύω. Ἔπειτα εὔγαλαν αὐτὴν ἀπὸ τὴν φυλακήν, καὶ τὴν ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἔτζι ἔλαβεν ἡ μακαρία τὸν τοῦ μαρτυρίου ἀμάραντον στέφανον.

*

Ὁ Ὅσιος Ἰουλιανὸς ὁ ἐν τοῖς Δαγάζου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἰουλιανός, θάπτεται πατὴρ μέγας,
Τάφου τὸν οὐδόν (ἤτοι τὸν βατῆρα καὶ τὴν ὁδόν) ἡμερῶν πλήρης φθάσας.

*

Ὁ Ὅσιος Ζήνων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Θεῷ σύνεστιν ὥσπερ ἤλπιζε Ζήνων,
Τὸ τῆς Γραφῆς γάρ, ἐλπὶς οὐ καταισχύνει.

*

Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος ὁ Ἐπίσκοπος Λευκοσίας τῆς Κύπρου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἕστηκε Τριφύλλιος Ὑψίστου πέλας,
Ὁρῶν τὸ τριπρόσωπον Ὑψίστου σέλας.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ στρατιώτου.

Ὁ στρατιώτης νῦν χορεύει ἐν πόλῳ,
Ὅπου στρατιαὶ Ἀγγέλων Ἰωάννης.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

 * * *

Των Αγίων Ονουφρίου του Αιγυπτίου, Πέτρου του Αθωνίτου, Αντωνίνης, Ιουλιανού, Ζήνωνος κ.ά.