Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΖ’, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού.

Άνθρωπος εν γη του Θεού κληθείς μόνος,
Έξεις τι καινόν καν πόλω Πάτερ μόνος.

Εβδομάτη δεκάτη Αλέξιε δέξαο κήρα.

Ούτος ήτον από την παλαιάν Ρώμην, υιός μονογενής γονέων ευγενών και πλουσίων, πατρός μεν, Ευφημιανού πατρικίου, μητρός δε, Αγλαΐδος, κατά τους χρόνους του Μεγάλου Θεοδοσίου εν έτει τπ’ [380]. Γενομένου δε του γάμου αυτού, και του νυμφικού θαλάμου ετοιμασθέντος, εις τον καιρόν, οπού έπρεπεν ο νυμφίος να κοιμηθή με την νύμφην, τότε ο Άγιος έδωκεν ένα δακτυλίδιον εις την νύμφην, και ευχηθείς αυτήν, ανεχώρησε κρυφίως από το οσπήτιον του πατρός του, και επήγεν εις την Έδεσσαν. Εκεί δε επρόσμενεν εις την Εκκλησίαν δεκαοκτώ χρόνους, ενδυμένος με πενιχρά και μπαλωμένα φορέματα, και τρεφόμενος με την βοήθειαν και το έλεος των Χριστιανών.

Αναχωρώντας δε από εκεί (επειδή δεν ήτον δυνατόν να κρύπτεται πάντοτε η αρετή του, με το να εσύντρεχον συχνάκις πολλοί εις αυτόν, και ενώχλουν την ησυχίαν του), αναχωρώντας, λέγω, από εκεί, επόθει να υπάγη εις Ταρσόν της Κιλικίας δια να προσμείνη εν τω Ναώ του Αποστόλου Παύλου. Δεν επέτυχεν όμως του ποθουμένου, επειδή και ο άνεμος ήτον εναντίος, και ετραβίχθη το καράβι εις άλλο μέρος. Όθεν εγύρισε πάλιν εις την Ρώμην, και πηγαίνωντας εις το οσπήτιον του πατρός του αγνώριστος, εκάθισεν εις την πόρταν, και εκεί διεπέρασε το υπόλοιπον της ζωής του, περιγελώμενος από τους εδικούς του δούλους, εμπαιζόμενος, και τόσα πάσχων, όσα είναι ακόλουθον να πάσχη ένας άνθρωπος ξένος, οπού δεν έχει καμμίαν παρρησίαν, από ανθρώπους τρυφηλούς και ατάκτους.

Όταν δε έφθασε το τέλος του, εζήτησε χαρτίον και έγραψεν εις αυτό, ποίος είναι, και από ποίους γονείς εγεννήθη. Τούτο δε εβάσταζεν επάνω του και μετά τον θάνατόν του ο Άγιος, έως οπού ο βασιλεύς Ονώριος θεόθεν αποκαλυφθείς τα περί αυτού, επήγεν εις το τίμιον αυτού λείψανον, και πολλά παρακαλέσας τον Άγιον και αποθανόντα, επήρε το χαρτίον, το οποίον αναγνωσθέν εις επήκοον πάντων, έκαμεν όλους τους ακούσαντας να εκπλαγούν. Το δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη εντίμως και μεγαλοπρεπώς εις τον Ναόν του Αποστόλου και κορυφαίου Πέτρου, αναβλύζον πάντοτε μύρα ευώδη, και ιατρείας διαφόρων ασθενειών εις εκείνους, οπού πλησιάζουν αυτώ μετά πίστεως. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις το Εκλόγιον. Τον δε ελληνικόν Βίον αυτού συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Μνήμη δικαίων». Σώζεται εν τη των Ιβήρων Μονή και εν άλλαις. Εν δε τη Μεγίστη Λαύρα σώζονται δύω Βίοι αυτού, ων του ενός μεν η αρχή έστιν αύτη· «Έδει μεν ω Ιερώτατε», του δε ετέρου, αύτη· «Εγένετο ανήρ ευσεβής εν τη Ρώμη».)

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη της μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης ημίν φοβεράς απειλής του σεισμού κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του βασιλέως.

*

Ο Όσιος Θεοστήρικτος ο Ομολογητής εν ειρήνη τελειούται.

Στήριγμα πιστοίς και μεταστάς εκ βίου,
Τας σας Θεοστήρικτε πρεσβείας δίδου.

*

Ο Άγιος Οσιομάρτυς Παύλος, υπέρ των αγίων εικόνων πυρί τελειούται.

Ζήλος διεξέκαυσε Παύλον εικόνων,
Ω φλοξ δι’ αυτάς εξεκαύθη καμίνου.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Μαρίνος ξίφει τελειούται.

Τμηθείς Μαρίνος εκτέμνει κάραν πλάνης,
Και συν κεφαλή των όλων Χριστώ μένει.

Ούτος ο Άγιος ήτον εκ προγόνων Χριστιανός, βλέπωντας δε τους ειδωλολάτρας να προσφέρουν θυσίας, όχι μόνον εις ανθρώπους, αλλά και εις τα ερπετά και σιγχαμερά ζωΰφια, άναψεν από τον θεϊκόν ζήλον, και εις καιρόν, οπού οι Έλληνες έκαμναν εορτήν εις τα άψυχα είδωλα, ώρμησε και κατεκρήμνισε τον βωμόν, και τας εν αυτώ θυσίας κατεπάτησε, τον δε εαυτόν του ωνόμασε Χριστιανόν. Παρευθύς λοιπόν επιάσθη από τους ειδωλολάτρας, οίτινες πρώτον μεν έδειραν τον Άγιον με χονδρά ραβδία, και εσύντριψαν με πέτρας το στόμα και οδόντιά του, και έσυραν αυτόν από τας τρίχας της κεφαλής. Έπειτα δέσαντες αυτόν, παρέδωκαν εις τον άρχοντα, από τον οποίον πολλά βασανισθείς, τελευταίον απεκεφαλίσθη, και ούτως έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΖ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξίου τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.

Ἄνθρωπος ἐν γῇ τοῦ Θεοῦ κληθεὶς μόνος,
Ἕξεις τι καινὸν κᾂν πόλῳ Πάτερ μόνος.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀλέξιε δέξαο κῆρα.

Οὗτος ἦτον ἀπὸ τὴν παλαιὰν Ῥώμην, υἱὸς μονογενὴς γονέων εὐγενῶν καὶ πλουσίων, πατρὸς μέν, Εὐφημιανοῦ πατρικίου, μητρὸς δέ, Ἀγλαΐδος, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου ἐν ἔτει τπ΄ [380]. Γενομένου δὲ τοῦ γάμου αὐτοῦ, καὶ τοῦ νυμφικοῦ θαλάμου ἑτοιμασθέντος, εἰς τὸν καιρόν, ὁποῦ ἔπρεπεν ὁ νυμφίος νὰ κοιμηθῇ μὲ τὴν νύμφην, τότε ὁ Ἅγιος ἔδωκεν ἕνα δακτυλίδιον εἰς τὴν νύμφην, καὶ εὐχηθεὶς αὐτήν, ἀνεχώρησε κρυφίως ἀπὸ τὸ ὁσπήτιον τοῦ πατρός του, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἔδεσσαν. Ἐκεῖ δὲ ἐπρόσμενεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν δεκαοκτὼ χρόνους, ἐνδυμένος μὲ πενιχρὰ καὶ μπαλωμένα φορέματα, καὶ τρεφόμενος μὲ τὴν βοήθειαν καὶ τὸ ἔλεος τῶν Χριστιανῶν.

Ἀναχωρῶντας δὲ ἀπὸ ἐκεῖ (ἐπειδὴ δὲν ἦτον δυνατὸν νὰ κρύπτεται πάντοτε ἡ ἀρετή του, μὲ τὸ νὰ ἐσύντρεχον συχνάκις πολλοὶ εἰς αὐτόν, καὶ ἐνώχλουν τὴν ἡσυχίαν του), ἀναχωρῶντας, λέγω, ἀπὸ ἐκεῖ, ἐπόθει νὰ ὑπάγῃ εἰς Ταρσὸν τῆς Κιλικίας διὰ νὰ προσμείνῃ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Δὲν ἐπέτυχεν ὅμως τοῦ ποθουμένου, ἐπειδὴ καὶ ὁ ἄνεμος ἦτον ἐναντίος, καὶ ἐτραβίχθη τὸ καράβι εἰς ἄλλο μέρος. Ὅθεν ἐγύρισε πάλιν εἰς τὴν Ῥώμην, καὶ πηγαίνωντας εἰς τὸ ὁσπήτιον τοῦ πατρός του ἀγνώριστος, ἐκάθισεν εἰς τὴν πόρταν, καὶ ἐκεῖ διεπέρασε τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του, περιγελώμενος ἀπὸ τοὺς ἐδικούς του δούλους, ἐμπαιζόμενος, καὶ τόσα πάσχων, ὅσα εἶναι ἀκόλουθον νὰ πάσχῃ ἕνας ἄνθρωπος ξένος, ὁποῦ δὲν ἔχει κᾀμμίαν παρρησίαν, ἀπὸ ἀνθρώπους τρυφηλοὺς καὶ ἀτάκτους.

Ὅταν δὲ ἔφθασε τὸ τέλος του, ἐζήτησε χαρτίον καὶ ἔγραψεν εἰς αὐτό, ποῖος εἶναι, καὶ ἀπὸ ποίους γονεῖς ἐγεννήθη. Τοῦτο δὲ ἐβάσταζεν ἐπάνω του καὶ μετὰ τὸν θάνατόν του ὁ Ἅγιος, ἕως ὁποῦ ὁ βασιλεὺς Ὀνώριος θεόθεν ἀποκαλυφθεὶς τὰ περὶ αὐτοῦ, ἐπῆγεν εἰς τὸ τίμιον αὐτοῦ λείψανον, καὶ πολλὰ παρακαλέσας τὸν Ἅγιον καὶ ἀποθανόντα, ἐπῆρε τὸ χαρτίον, τὸ ὁποῖον ἀναγνωσθὲν εἰς ἐπήκοον πάντων, ἔκαμεν ὅλους τοὺς ἀκούσαντας νὰ ἐκπλαγοῦν. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐνταφιάσθη ἐντίμως καὶ μεγαλοπρεπῶς εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἀποστόλου καὶ κορυφαίου Πέτρου, ἀναβλύζον πάντοτε μῦρα εὐώδη, καὶ ἰατρείας διαφόρων ἀσθενειῶν εἰς ἐκείνους, ὁποῦ πλησιάζουν αὐτῷ μετὰ πίστεως. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Ἐκλόγιον. Τὸν δὲ ἑλληνικὸν Βίον αὐτοῦ συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Μνήμη δικαίων». Σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων Μονῇ καὶ ἐν ἄλλαις. Ἐν δὲ τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ σῴζονται δύω Βίοι αὐτοῦ, ὧν τοῦ ἑνὸς μὲν ἡ ἀρχὴ ἔστιν αὕτη· «Ἔδει μὲν ὦ Ἱερώτατε», τοῦ δὲ ἑτέρου, αὕτη· «Ἐγένετο ἀνὴρ εὐσεβὴς ἐν τῇ Ῥώμῃ».)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς μετὰ φιλανθρωπίας ἐπενεχθείσης ἡμῖν φοβερᾶς ἀπειλῆς τοῦ σεισμοῦ κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου τοῦ βασιλέως.

*

Ὁ Ὅσιος Θεοστήρικτος ὁ Ὁμολογητὴς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Στήριγμα πιστοῖς καὶ μεταστὰς ἐκ βίου,
Τὰς σὰς Θεοστήρικτε πρεσβείας δίδου.

*

Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Παῦλος, ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων πυρὶ τελειοῦται.

Ζῆλος διεξέκαυσε Παῦλον εἰκόνων,
ᾯ φλὸξ δι’ αὐτὰς ἐξεκαύθη καμίνου.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μαρῖνος ξίφει τελειοῦται.

Τμηθεὶς Μαρῖνος ἐκτέμνει κάραν πλάνης,
Καὶ σὺν κεφαλῇ τῶν ὅλων Χριστῷ μένει.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον ἐκ προγόνων Χριστιανός, βλέπωντας δὲ τοὺς εἰδωλολάτρας νὰ προσφέρουν θυσίας, ὄχι μόνον εἰς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ἑρπετὰ καὶ σιγχαμερὰ ζωΰφια, ἄναψεν ἀπὸ τὸν θεϊκὸν ζῆλον, καὶ εἰς καιρόν, ὁποῦ οἱ Ἕλληνες ἔκαμναν ἑορτὴν εἰς τὰ ἄψυχα εἴδωλα, ὥρμησε καὶ κατεκρήμνισε τὸν βωμόν, καὶ τὰς ἐν αὐτῷ θυσίας κατεπάτησε, τὸν δὲ ἑαυτόν του ὠνόμασε Χριστιανόν. Παρευθὺς λοιπὸν ἐπιάσθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας, οἵτινες πρῶτον μὲν ἔδειραν τὸν Ἅγιον μὲ χονδρὰ ῥαβδία, καὶ ἐσύντριψαν μὲ πέτρας τὸ στόμα καὶ ὀδόντιά του, καὶ ἔσυραν αὐτὸν ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς. Ἔπειτα δέσαντες αὐτόν, παρέδωκαν εἰς τὸν ἄρχοντα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον πολλὰ βασανισθείς, τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθη, καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού, Θεοστηρίκτου του Ομολογητού, Παύλου, Μαρίνου