Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΗ’, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Λέοντος Πάπα Ρώμης.

Ψυχήν ο θείος εξερεύγεται Λέων,
Και δαιμόνων φάλαγξιν εμβάλλει φόβον.

Ογδοάτη δεκάτη τε Λέων απερεύξατο θυμόν.

Ούτος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Λέων, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαρκιανού εν έτει υν’ [450]. Δια δε την υπερβολικήν αυτού σωφροσύνην και καθαρότητα, και δια το ειλικρινές και ακατηγόρητον της ζωής του, εχειροτονήθη υπό της χάριτος του Αγίου Πνεύματος Επίσκοπος της παλαιάς Ρώμης. Οσίως λοιπόν ποιμάνας το εδικόν του ποίμνιον, τας των αιρετικών βλασφημίας ηφάνισε με τελειότητα, κατά τον καιρόν της αγίας και Οικουμενικής Τετάρτης Συνόδου των εξακοσίων τριάκοντα Πατέρων, της εν Χαλκηδόνι συγκροτηθείσης εν έτει υνα’ [451]. Η οποία πολλά μεν εξέθετο και εδογμάτισε περί της Ορθοδόξου πίστεως, κατά κράτος δε ανέτρεψε τα δόγματα των αιρετικών εκείνων, οπού εφλυάρουν μίαν φύσιν και μίαν ενέργειαν και θέλησιν επί Χριστού του Θεού ημών.

Επειδή γαρ οι θεοστυγείς εκείνοι εμάχοντο εις την αλήθειαν, και εσπούδαζον να ανασκευάσουν τα των θείων Πατέρων θεόπνευστα δόγματα, τούτου χάριν ο μακάριος ούτος καμφθείς εις την παρακάλεσιν, την οποίαν επρόσφερεν εις αυτόν όλη η Σύνοδος, εμεταχειρίσθη εις πολλάς ημέρας νηστείαν και αγρυπνίαν και προσευχήν. Όθεν εμπνευσθείς από το ζωοποιόν Πνεύμα, εγγράφως εξέθετο και εδιώρισε δια τα τότε ζητούμενα. Ανεκήρυξε γαρ καθαρώς δύω φύσεις και δύω ενεργείας και θελήσεις επί Χριστού του Θεού ημών, και ταύτα έστειλε δι’ επιστολής προς την ανωτέρω Τετάρτην και Οικουμενικήν Σύνοδον. Την οποίαν δεξάμενον το πλήθος των εκεί συνηθροισμένων οσίων Πατέρων, εστοχάσθη ταύτην στήλην Ορθοδοξίας, και επίστευσεν, ότι αυτή ευγήκεν ως από στόματος του Θεού. Όθεν επάνω εις αυτήν αναπαυσαμένη η αγία εκείνη Σύνοδος, με θάρρος περισσότερον αντιστάθη εναντίον του πλήθους τόσον των Μονοφυσιτών, όσον και των Μονοθελητών, και τούτων τας πολυπλόκους μηχανάς διέλυσεν. Και η μεν αγία εκείνη Σύνοδος ύστερον από αυτά διελύθη, ο δε θεσπέσιος Λέων μείνας ακόμη εις την παρούσαν ζωήν, και ως φωστήρ με τας αρετάς διαλάμψας, εις γήρας βαθύ προς Κύριον εξεδήμησεν (1). Τον ελληνικόν τούτου Βίον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Βούλομαι διηγήσασθαι» (σώζεται εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις).

(1) Περί της επιστολής του Αγίου Λέοντος όρα εις την δεκάτην τρίτην Φευρουαρίου, εν τω Συναξαρίω του Ευλογίου Αλεξανδρείας. Όρα δε και εις το ημέτερον Πηδάλιον εν τοις προλεγομένοις περί της αγίας και Οικουμενικής Τετάρτης Συνόδου.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Λέοντος και Παρηγορίου, αθλησάντων εν Πατάροις της Λυκίας.

Εις τον Παρηγόριον.

Παρηγόριος σάρκα δους εις αικίας,
Έχει παρηγόρημα τα στέφη μέγα.

Εις τον Λέοντα.

Έλκων άνωθεν ισχύν εκ Θεού Λέων,
Έλξεις βιαίας ως λέων εκαρτέρει.

Από τούτους τους δύω Μάρτυρας, ο μεν μακάριος Παρηγόριος με πολλά είδη βασάνων τιμωρηθείς, έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον τελειωθείς εν Χριστώ. Ο δε αοίδιμος Λέων μείνας Μοναχός, δεν υπέφερε τον χωρισμόν του Μάρτυρος Παρηγορίου, και επειδή και αυτός δεν επέτυχε τον αυτόν στέφανον του μαρτυρίου, δια τούτο πικρώς ανεστέναζε και εθρήνει. Όθεν ευγαίνωντας έξω εις τον τόπον εκείνον, οπού ήτον ενταφιασμένον το λείψανον του Αγίου Παρηγορίου, εδάκρυε, και από τον πόθον του μαρτυρίου άναπτεν η καρδία του. Έπειτα αναχωρώντας από εκεί, επήγεν εις τον τόπον εκείνον, όπου εγίνετο πανηγύρι των ειδωλολατρών. Βλέπωντας δε εκεί λύχνους και κηρία, τα οποία εύγαναν πολύ φως, επήρεν αυτά με τας χείρας του και τα εσύντριψε, και ρίψας κατά γης τα εκαταπάτησε. Πιασθείς λοιπόν, παρεστάθη εις τον άρχοντα της πόλεως, και ερωτηθείς, ανεκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν. Όθεν εδάρθη δυνατά με βούνευρα, ο δε του Χριστού αθλητής υπέφερε ταύτα με τόσην χαράν, ωσάν να ήθελε τα πάσχη άλλος, και όχι αυτός. Έπειτα δερνόμενος, εσύρθη βιαίως επάνω εις ένα ξηροπόταμον κρημνώδη και δύσβατον, λαβών δε άδειαν, επροσευχήθη, και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, και έλαβε του μαρτυρίου τον ποθούμενον στέφανον. Οι δε δήμιοι ρίψαντες το λείψανόν του εις την φάραγγα, ανεχώρησαν.

*

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Αγαπητού, Επισκόπου Σινάου, του Ομολογητού και Θαυματουργού.

Ον ηγάπησας Αγαπητέ Δεσπότην,
Ούτος καλεί σε προς τόπους, ους ηγάπας.

Ούτος ο Άγιος Αγαπητός ήτον κατά τους χρόνους Διοκλητιανού, εν έτει σϞη’ [298], καταγόμενος από την Καππαδοκίαν, την νυν λεγομένην Καραμανίαν, Χριστιανών γονέων υιός. Όταν δε ήτον νέος κατά την ηλικίαν, επήγεν εις ένα Μοναστήριον από τα εκεί ευρισκόμενα, μέσα εις το οποίον ευρίσκοντο έως χίλιοι Μοναχοί. Από τους οποίους συναθροίσας διαφόρους αρετάς, ως η μέλισσα συναθροίζει τα διάφορα άνθη, εστάθη δόκιμος εργάτης των εντολών του Κυρίου, και κατέφθειρε το σώμα του με νηστείαν και αγρυπνίαν και με την των άλλων εγκράτειαν. Εις διάστημα γαρ ογδοήκοντα ολοκλήρων ημερών έτρωγε μόνον φλούδια των λουμπιναρίων, και στάκτην αντί ψωμίου. Αλλά και τον ύπνον ενίκησε, καθόσον είναι δυνατόν εις τον άνθρωπον. Ούτος ο Όσιος ήτον εύχρηστος και επιτήδειος εις τας υπηρεσίας των αδελφών του Μοναστηρίου, και όλους τους Μοναχούς ωνόμαζεν αυθέντας του, και ως δεσπότας αυτούς ενόμιζεν. Όθεν και ηξιώθη να λάβη παρά Θεού των θαυμάτων την χάριν.

Δια προσευχής του γαρ μόνης εθανάτωσεν ένα δράκοντα, και ιάτρευσε μίαν Παρθένον υπό ασθενείας φθειρομένην. Όθεν εκ τούτων ηγαπάτο από όλους και εθαυμάζετο. Δια τούτο και ο βασιλεύς Λικίνιος μαθών δια τούτον τον Άγιον, ότι είναι ανδρείος εις το σώμα, επήρεν αυτόν και μη θέλοντα, και τον εσυναρίθμησε με τους στρατιώτας του. Ο δε Άγιος και εκεί ευρισκόμενος, δεν αμελούσε τους ασκητικούς αγώνας, αλλά και τας στρατιωτικάς υπηρεσίας εποίει ανελλιπώς, και τους συνειθισμένους κόπους της ασκήσεως ηκολούθει. Ου μόνον δε τας των ανθρώπων ανιάτους και θανατηφόρους ασθενείας ιάτρευεν ο αοίδιμος, αλλά και τας των αλόγων, και βοδίων, και κάθε άλλου ζώου, με μόνην την επιφάνειάν του και παρουσίαν. Επειδή δε κατ’ εκείνον τον καιρόν είδεν ο Άγιος ούτος να τιμωρούνται δυνατά δια την πίστιν του Χριστού οι του Χριστού καλλίνικοι Μάρτυρες, ο Βικτωρίνος, και Δωρόθεος, και Θεόδουλος, και Αγρίππας, τούτους, λέγω, βλέπωντας ο Άγιος, ηθέλησε και αυτός να γένη κοινωνός του μαρτυρίου των. Όθεν, αφ’ ου εκείνοι αποκεφαλισθέντες, ετελειώθησαν και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως, τότε ούτος ο μακάριος Αγαπητός, εκτυπήθη μεν με το κοντάρι, διεφυλάχθη δε αβλαβής δια σωτηρίαν πολλών. Όταν δε ο Λικίνιος ευγήκεν από την ζωήν και ο Μέγας Κωνσταντίνος έλαβεν όλην την βασιλείαν των Ρωμαίων, τότε εσυνέβη η ακόλουθος υπόθεσις.

Ένας δούλος του βασιλέως χρήσιμος εις υπηρεσίας, εδαιμονίσθη από πνεύμα ακάθαρτον, εφώναζε δε και εκάλει κατ’ όνομα τον Άγιον τούτον Αγαπητόν. Όθεν ο βασιλεύς έφερε τούτον εις το παλάτι, και ευθύς οπού επροσευχήθη, εδιώχθη ο δαίμων, και έλαβεν ο δούλος την ιατρείαν. Ο δε Άγιος άλλην χάριν δεν εζήτησεν από τον βασιλέα, πάρεξ να ελευθερωθή από την στρατιωτικήν τέχνην, και να υπάγη εις την ηγαπημένην του ησυχίαν, και ευθύς ο βασιλεύς επένευσεν εις τούτο. Αφ’ ου δε εγύρισεν ο Άγιος εις την ησυχίαν του, ο Επίσκοπος της πόλεως Σινάου, ήτις κοινώς Σιναού ονομάζεται, και ευρίσκεται εις την μεγάλην Φρυγίαν μεσόγειος, κατά το τέλος της Βιθυνίας, τεσσαράκοντα μίλια απέχουσα της Νικαίας, και τιμημένη με θρόνον Επισκόπου υποκάτω εις τον Ιεραπόλεως Μητροπολίτην, ο Επίσκοπος λέγω του Σιναού επήρε τον Άγιον τούτον, και μη θέλοντα εχειροτόνησεν αυτόν Ιερέα. Και αφ’ ου μετά ολίγον καιρόν εκείνος ετελεύτησε, τότε ο μέγας ούτος εχειροτονήθη Σιναού Επίσκοπος με ψήφον Θεού και των Ιερέων και όλου του λαού.

Ευθύς δε οπού έγινεν Αρχιερεύς, έκαμνε μεγαλίτερα θαύματα και του προφητικού χαρίσματος ηξιώθη. Εις απόδειξιν δε των λεγομένων καθαράν, πρέπει να αναφέρωμεν εδώ μερικάς προφητείας και θαυματουργίας, οπού εποίησεν ο Άγιος. Μία γυναίκα ακούσασα περί του Αγίου τούτου, και αγαπώσα να απολαύση την ευλογίαν του, επήγεν εις αυτόν, βλέπωντας δε αυτήν ο Άγιος, της είπεν όλα όσα έπραξεν από παιδιόθεν, και νουθετήσας αυτήν και ωφελήσας, την απέστειλε. Και ένα Διάκονον ευρισκόμενον εις την Ηράκλειαν της Θράκης, και ελθόντα προς αυτόν ευλογίας χάριν, τον ήλεγξεν ο Άγιος, ότι έφθειρε μίαν παρθένον. Δαμιανού του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Σιλανδέων, (έστι δε η Σίλανδος πόλις ευρισκομένη εν Λυδία), τούτου λέγω του Αρχιερέως τα χωράφια, ο παραρρέων ποταμός, οπού έτρεχε τον χειμώνα, τα ηφάνιζεν. Ο δε Άγιος Αγαπητός δια προσευχής του εγύρισε τον ποταμόν από άλλον τόπον, και ούτως έμειναν αβλαβή τα του Επισκόπου χωράφια. Και άλλα δε πολλά εποίησεν ο Άγιος θαύματα, τα οποία περιέχει η κατ’ αυτόν ιστορία, περισσότερα όντα από εκατόν. Ούτος και με μόνον το πιάσιμον της χειρός του, και με μόνον τον ίσκιον του σώματός του, και με μόνον τον λόγον του, πάθη ιάτρευσεν ανίατα. Καλώς ουν και θεοφιλώς πολιτευσάμενος, και πλήρης ημερών γενόμενος, ανεπαύθη εν Κυρίω.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Πιούλιος ξίφει τελειούται.

Παν Πιούλιος είπεν ήλπιζον πάθος,
Μόνον δε τμηθείς, ου πέπονθα ζημίαν.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΗ΄, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Λέοντος Πάπα Ῥώμης.

Ψυχὴν ὁ θεῖος ἐξερεύγεται Λέων,
Καὶ δαιμόνων φάλαγξιν ἐμβάλλει φόβον.

Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ τε Λέων ἀπερεύξατο θυμόν.

Οὗτος ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Λέων, ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαρκιανοῦ ἐν ἔτει υν΄ [450]. Διὰ δὲ τὴν ὑπερβολικὴν αὐτοῦ σωφροσύνην καὶ καθαρότητα, καὶ διὰ τὸ εἰλικρινὲς καὶ ἀκατηγόρητον τῆς ζωῆς του, ἐχειροτονήθη ὑπὸ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Ἐπίσκοπος τῆς παλαιᾶς Ῥώμης. Ὁσίως λοιπὸν ποιμάνας τὸ ἐδικόν του ποίμνιον, τὰς τῶν αἱρετικῶν βλασφημίας ἠφάνισε μὲ τελειότητα, κατὰ τὸν καιρὸν τῆς ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Τετάρτης Συνόδου τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα Πατέρων, τῆς ἐν Χαλκηδόνι συγκροτηθείσης ἐν ἔτει υνα΄ [451]. Ἡ ὁποία πολλὰ μὲν ἐξέθετο καὶ ἐδογμάτισε περὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, κατὰ κράτος δὲ ἀνέτρεψε τὰ δόγματα τῶν αἱρετικῶν ἐκείνων, ὁποῦ ἐφλυάρουν μίαν φύσιν καὶ μίαν ἐνέργειαν καὶ θέλησιν ἐπὶ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐπειδὴ γὰρ οἱ θεοστυγεῖς ἐκεῖνοι ἐμάχοντο εἰς τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἐσπούδαζον νὰ ἀνασκευάσουν τὰ τῶν θείων Πατέρων θεόπνευστα δόγματα, τούτου χάριν ὁ μακάριος οὗτος καμφθεὶς εἰς τὴν παρακάλεσιν, τὴν ὁποίαν ἐπρόσφερεν εἰς αὐτὸν ὅλη ἡ Σύνοδος, ἐμεταχειρίσθη εἰς πολλὰς ἡμέρας νηστείαν καὶ ἀγρυπνίαν καὶ προσευχήν. Ὅθεν ἐμπνευσθεὶς ἀπὸ τὸ ζωοποιὸν Πνεῦμα, ἐγγράφως ἐξέθετο καὶ ἐδιώρισε διὰ τὰ τότε ζητούμενα. Ἀνεκήρυξε γὰρ καθαρῶς δύω φύσεις καὶ δύω ἐνεργείας καὶ θελήσεις ἐπὶ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ ταῦτα ἔστειλε δι’ ἐπιστολῆς πρὸς τὴν ἀνωτέρω Τετάρτην καὶ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον. Τὴν ὁποίαν δεξάμενον τὸ πλῆθος τῶν ἐκεῖ συνηθροισμένων ὁσίων Πατέρων, ἐστοχάσθη ταύτην στήλην Ὀρθοδοξίας, καὶ ἐπίστευσεν, ὅτι αὐτὴ εὐγῆκεν ὡς ἀπὸ στόματος τοῦ Θεοῦ. Ὅθεν ἐπάνω εἰς αὐτὴν ἀναπαυσαμένη ἡ ἁγία ἐκείνη Σύνοδος, μὲ θάρρος περισσότερον ἀντιστάθη ἐναντίον τοῦ πλήθους τόσον τῶν Μονοφυσιτῶν, ὅσον καὶ τῶν Μονοθελητῶν, καὶ τούτων τὰς πολυπλόκους μηχανὰς διέλυσεν. Καὶ ἡ μὲν ἁγία ἐκείνη Σύνοδος ὕστερον ἀπὸ αὐτὰ διελύθη, ὁ δὲ θεσπέσιος Λέων μείνας ἀκόμη εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, καὶ ὡς φωστὴρ μὲ τὰς ἀρετὰς διαλάμψας, εἰς γῆρας βαθὺ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν (1). Τὸν ἑλληνικὸν τούτου Βίον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Βούλομαι διηγήσασθαι» (σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις).

(1) Περὶ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Λέοντος ὅρα εἰς τὴν δεκάτην τρίτην Φευρουαρίου, ἐν τῷ Συναξαρίῳ τοῦ Εὐλογίου Ἀλεξανδρείας. Ὅρα δὲ καὶ εἰς τὸ ἡμέτερον Πηδάλιον ἐν τοῖς προλεγομένοις περὶ τῆς ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Τετάρτης Συνόδου.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Λέοντος καὶ Παρηγορίου, ἀθλησάντων ἐν Πατάροις τῆς Λυκίας.

Εἰς τὸν Παρηγόριον.

Παρηγόριος σάρκα δοὺς εἰς αἰκίας,
Ἔχει παρηγόρημα τὰ στέφη μέγα.

Εἰς τὸν Λέοντα.

Ἕλκων ἄνωθεν ἰσχὺν ἐκ Θεοῦ Λέων,
Ἕλξεις βιαίας ὡς λέων ἐκαρτέρει.

Ἀπὸ τούτους τοὺς δύω Μάρτυρας, ὁ μὲν μακάριος Παρηγόριος μὲ πολλὰ εἴδη βασάνων τιμωρηθείς, ἔλαβε τὸν τοῦ μαρτυρίου ἄφθαρτον στέφανον τελειωθεὶς ἐν Χριστῷ. Ὁ δὲ ἀοίδιμος Λέων μείνας Μοναχός, δὲν ὑπέφερε τὸν χωρισμὸν τοῦ Μάρτυρος Παρηγορίου, καὶ ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς δὲν ἐπέτυχε τὸν αὐτὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, διὰ τοῦτο πικρῶς ἀνεστέναζε καὶ ἐθρήνει. Ὅθεν εὐγαίνωντας ἔξω εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὁποῦ ἦτον ἐνταφιασμένον τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου Παρηγορίου, ἐδάκρυε, καὶ ἀπὸ τὸν πόθον τοῦ μαρτυρίου ἄναπτεν ἡ καρδία του. Ἔπειτα ἀναχωρῶντας ἀπὸ ἐκεῖ, ἐπῆγεν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὅπου ἐγίνετο πανηγύρι τῶν εἰδωλολατρῶν. Βλέπωντας δὲ ἐκεῖ λύχνους καὶ κηρία, τὰ ὁποῖα εὔγαναν πολὺ φῶς, ἐπῆρεν αὐτὰ μὲ τὰς χεῖράς του καὶ τὰ ἐσύντριψε, καὶ ῥίψας κατὰ γῆς τὰ ἐκαταπάτησε. Πιασθεὶς λοιπόν, παρεστάθη εἰς τὸν ἄρχοντα τῆς πόλεως, καὶ ἐρωτηθείς, ἀνεκήρυξε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν. Ὅθεν ἐδάρθη δυνατὰ μὲ βούνευρα, ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ ἀθλητὴς ὑπέφερε ταῦτα μὲ τόσην χαράν, ὡσὰν νὰ ἤθελε τὰ πάσχῃ ἄλλος, καὶ ὄχι αὐτός. Ἔπειτα δερνόμενος, ἐσύρθη βιαίως ἐπάνω εἰς ἕνα ξηροπόταμον κρημνώδη καὶ δύσβατον, λαβὼν δὲ ἄδειαν, ἐπροσευχήθη, καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, καὶ ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν ποθούμενον στέφανον. Οἱ δὲ δήμιοι ῥίψαντες τὸ λείψανόν του εἰς τὴν φάραγγα, ἀνεχώρησαν.

*

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀγαπητοῦ, Ἐπισκόπου Σινάου, τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ Θαυματουργοῦ.

Ὃν ἠγάπησας Ἀγαπητὲ Δεσπότην,
Οὗτος καλεῖ σε πρὸς τόπους, οὓς ἠγάπας.

Οὗτος ὁ Ἅγιος Ἀγαπητὸς ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϞη΄ [298], καταγόμενος ἀπὸ τὴν Καππαδοκίαν, τὴν νῦν λεγομένην Καραμανίαν, Χριστιανῶν γονέων υἱός. Ὅταν δὲ ἦτον νέος κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἐπῆγεν εἰς ἕνα Μοναστήριον ἀπὸ τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκοντο ἕως χίλιοι Μοναχοί. Ἀπὸ τοὺς ὁποίους συναθροίσας διαφόρους ἀρετάς, ὡς ἡ μέλισσα συναθροίζει τὰ διάφορα ἄνθη, ἐστάθη δόκιμος ἐργάτης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, καὶ κατέφθειρε τὸ σῶμά του μὲ νηστείαν καὶ ἀγρυπνίαν καὶ μὲ τὴν τῶν ἄλλων ἐγκράτειαν. Εἰς διάστημα γὰρ ὀγδοήκοντα ὁλοκλήρων ἡμερῶν ἔτρωγε μόνον φλούδια τῶν λουμπιναρίων, καὶ στάκτην ἀντὶ ψωμίου. Ἀλλὰ καὶ τὸν ὕπνον ἐνίκησε, καθόσον εἶναι δυνατὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον. Οὗτος ὁ Ὅσιος ἦτον εὔχρηστος καὶ ἐπιτήδειος εἰς τὰς ὑπηρεσίας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Μοναστηρίου, καὶ ὅλους τοὺς Μοναχοὺς ὠνόμαζεν αὐθέντας του, καὶ ὡς δεσπότας αὐτοὺς ἐνόμιζεν. Ὅθεν καὶ ἠξιώθη νὰ λάβῃ παρὰ Θεοῦ τῶν θαυμάτων τὴν χάριν.

Διὰ προσευχῆς του γὰρ μόνης ἐθανάτωσεν ἕνα δράκοντα, καὶ ἰάτρευσε μίαν Παρθένον ὑπὸ ἀσθενείας φθειρομένην. Ὅθεν ἐκ τούτων ἠγαπᾶτο ἀπὸ ὅλους καὶ ἐθαυμάζετο. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ βασιλεὺς Λικίνιος μαθὼν διὰ τοῦτον τὸν Ἅγιον, ὅτι εἶναι ἀνδρεῖος εἰς τὸ σῶμα, ἐπῆρεν αὐτὸν καὶ μὴ θέλοντα, καὶ τὸν ἐσυναρίθμησε μὲ τοὺς στρατιώτας του. Ὁ δὲ Ἅγιος καὶ ἐκεῖ εὑρισκόμενος, δὲν ἀμελοῦσε τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας, ἀλλὰ καὶ τὰς στρατιωτικὰς ὑπηρεσίας ἐποίει ἀνελλιπῶς, καὶ τοὺς συνειθισμένους κόπους τῆς ἀσκήσεως ἠκολούθει. Οὐ μόνον δὲ τὰς τῶν ἀνθρώπων ἀνιάτους καὶ θανατηφόρους ἀσθενείας ἰάτρευεν ὁ ἀοίδιμος, ἀλλὰ καὶ τὰς τῶν ἀλόγων, καὶ βοδίων, καὶ κάθε ἄλλου ζώου, μὲ μόνην τὴν ἐπιφάνειάν του καὶ παρουσίαν. Ἐπειδὴ δὲ κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν εἶδεν ὁ Ἅγιος οὗτος νὰ τιμωροῦνται δυνατὰ διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ οἱ τοῦ Χριστοῦ καλλίνικοι Μάρτυρες, ὁ Βικτωρῖνος, καὶ Δωρόθεος, καὶ Θεόδουλος, καὶ Ἀγρίππας, τούτους, λέγω, βλέπωντας ὁ Ἅγιος, ἠθέλησε καὶ αὐτὸς νὰ γένῃ κοινωνὸς τοῦ μαρτυρίου των. Ὅθεν, ἀφ’ οὗ ἐκεῖνοι ἀποκεφαλισθέντες, ἐτελειώθησαν καὶ ἔλαβον τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως, τότε οὗτος ὁ μακάριος Ἀγαπητός, ἐκτυπήθη μὲν μὲ τὸ κοντάρι, διεφυλάχθη δὲ ἀβλαβὴς διὰ σωτηρίαν πολλῶν. Ὅταν δὲ ὁ Λικίνιος εὐγῆκεν ἀπὸ τὴν ζωὴν καὶ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔλαβεν ὅλην τὴν βασιλείαν τῶν Ῥωμαίων, τότε ἐσυνέβη ἡ ἀκόλουθος ὑπόθεσις.

Ἕνας δοῦλος τοῦ βασιλέως χρήσιμος εἰς ὑπηρεσίας, ἐδαιμονίσθη ἀπὸ πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐφώναζε δὲ καὶ ἐκάλει κατ’ ὄνομα τὸν Ἅγιον τοῦτον Ἀγαπητόν. Ὅθεν ὁ βασιλεὺς ἔφερε τοῦτον εἰς τὸ παλάτι, καὶ εὐθὺς ὁποῦ ἐπροσευχήθη, ἐδιώχθη ὁ δαίμων, καὶ ἔλαβεν ὁ δοῦλος τὴν ἰατρείαν. Ὁ δὲ Ἅγιος ἄλλην χάριν δὲν ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν βασιλέα, πάρεξ νὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὴν στρατιωτικὴν τέχνην, καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν ἠγαπημένην του ἡσυχίαν, καὶ εὐθὺς ὁ βασιλεὺς ἐπένευσεν εἰς τοῦτο. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐγύρισεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν ἡσυχίαν του, ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Σινάου, ἥτις κοινῶς Σιναοῦ ὀνομάζεται, καὶ εὑρίσκεται εἰς τὴν μεγάλην Φρυγίαν μεσόγειος, κατὰ τὸ τέλος τῆς Βιθυνίας, τεσσαράκοντα μίλια ἀπέχουσα τῆς Νικαίας, καὶ τιμημένη μὲ θρόνον Ἐπισκόπου ὑποκάτω εἰς τὸν Ἱεραπόλεως Μητροπολίτην, ὁ Ἐπίσκοπος λέγω τοῦ Σιναοῦ ἐπῆρε τὸν Ἅγιον τοῦτον, καὶ μὴ θέλοντα ἐχειροτόνησεν αὐτὸν Ἱερέα. Καὶ ἀφ’ οὗ μετὰ ὀλίγον καιρὸν ἐκεῖνος ἐτελεύτησε, τότε ὁ μέγας οὗτος ἐχειροτονήθη Σιναοῦ Ἐπίσκοπος μὲ ψῆφον Θεοῦ καὶ τῶν Ἱερέων καὶ ὅλου τοῦ λαοῦ.

Εὐθὺς δὲ ὁποῦ ἔγινεν Ἀρχιερεύς, ἔκαμνε μεγαλίτερα θαύματα καὶ τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος ἠξιώθη. Εἰς ἀπόδειξιν δὲ τῶν λεγομένων καθαράν, πρέπει νὰ ἀναφέρωμεν ἐδῶ μερικὰς προφητείας καὶ θαυματουργίας, ὁποῦ ἐποίησεν ὁ Ἅγιος. Μία γυναῖκα ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου, καὶ ἀγαπῶσα νὰ ἀπολαύσῃ τὴν εὐλογίαν του, ἐπῆγεν εἰς αὐτόν, βλέπωντας δὲ αὐτὴν ὁ Ἅγιος, τῆς εἶπεν ὅλα ὅσα ἔπραξεν ἀπὸ παιδιόθεν, καὶ νουθετήσας αὐτὴν καὶ ὠφελήσας, τὴν ἀπέστειλε. Καὶ ἕνα Διάκονον εὑρισκόμενον εἰς τὴν Ἡράκλειαν τῆς Θρᾴκης, καὶ ἐλθόντα πρὸς αὐτὸν εὐλογίας χάριν, τὸν ἤλεγξεν ὁ Ἅγιος, ὅτι ἔφθειρε μίαν παρθένον. Δαμιανοῦ τοῦ θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Σιλανδέων, (ἔστι δὲ ἡ Σίλανδος πόλις εὑρισκομένη ἐν Λυδίᾳ), τούτου λέγω τοῦ Ἀρχιερέως τὰ χωράφια, ὁ παραρρέων ποταμός, ὁποῦ ἔτρεχε τὸν χειμῶνα, τὰ ἠφάνιζεν. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἀγαπητὸς διὰ προσευχῆς του ἐγύρισε τὸν ποταμὸν ἀπὸ ἄλλον τόπον, καὶ οὕτως ἔμειναν ἀβλαβῆ τὰ τοῦ Ἐπισκόπου χωράφια. Καὶ ἄλλα δὲ πολλὰ ἐποίησεν ὁ Ἅγιος θαύματα, τὰ ὁποῖα περιέχει ἡ κατ’ αὐτὸν ἱστορία, περισσότερα ὄντα ἀπὸ ἑκατόν. Οὗτος καὶ μὲ μόνον τὸ πιάσιμον τῆς χειρός του, καὶ μὲ μόνον τὸν ἴσκιον τοῦ σώματός του, καὶ μὲ μόνον τὸν λόγον του, πάθη ἰάτρευσεν ἀνίατα. Καλῶς οὖν καὶ θεοφιλῶς πολιτευσάμενος, καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Πιούλιος ξίφει τελειοῦται.

Πᾶν Πιούλιος εἶπεν ἤλπιζον πάθος,
Μόνον δὲ τμηθείς, οὐ πέπονθα ζημίαν.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Λέοντος Πάπα Ρώμης, Λέοντος, Παρηγορίου, Αγαπητού Επισκόπου Σινάου, Πιουλίου