Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΑ’, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου.

Κοινού Θεοδόσιος ηγεμών βίου,
Κοινή μονασταίς εκβιώσας ζημία.

Ενδεκάτη ολοόν βίοτον λίπε Κοινοβιάρχης.

Ούτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Λέοντος του Μεγάλου εν έτει υν’ [450], έφθασε δε και έως εις τους χρόνους Αναστασίου του Δικόρου, του εν έτει υϞα’ [491] βασιλεύσαντος. Εκατάγετο δε από ένα χωρίον της Καππαδοκίας ονομαζόμενον Μωγαρισού. Υιός γονέων ευσεβών και πιστών, πατρός μεν, Προαιρεσίου καλουμένου, μητρός δε, Ευλογίας. Ούτος λοιπόν αφ’ ου έγινε Μοναχός, επήγεν εις τα Ιεροσόλυμα, και από εκεί επήγεν εις την Αντιόχειαν, και αντάμωσε τον Άγιον Συμεών τον Στυλίτην, από τον οποίον έμαθε και την αύξησιν, οπού έμελλε να λάβη εις την αρετήν, και ότι έχει να γένη πολλών λογικών προβάτων ποιμήν. Έπειτα ησύχασε κοντά εις ένα άνδρα ησυχαστήν, Λογγίνον ονομαζόμενον, και εμεταχειρίσθη την εγκράτειαν με τόσην ακρότητα, ώστε οπού όλην την εβδομάδα έτρωγε μίαν μόνην φοράν ο αοίδιμος, και εις το διάστημα τριάκοντα ολοκλήρων χρόνων δεν έφαγε τελείως ψωμί.

Ασκήσας λοιπόν κάθε είδος αρετής, εις τόσον ύψος αναβάσεως έφθασεν ο τρισόλβιος, εις τρόπον ότι ηξιώθη να εκτελή παράδοξα θαύματα. Αυτός γαρ μόνος έβλεπεν ομού με ένα άλλον αδελφόν, τον μαθητήν του Βασίλειον, ο οποίος αφ’ ου εγκαινίασε πρώτος, ήτοι απέθανε, και ενταφιάσθη εις τον τάφον, οπού ο Άγιος έκτισε δια λόγου του προς ενθύμησιν του θανάτου, εστέκετο μετά τον θάνατόν του εις την Εκκλησίαν μαζί με τους αδελφούς και συνέψαλλεν. Ήτον δε εις όλους αόρατος. Αυτός άναψε και τα εσβυμένα κάρβουνα χωρίς φωτίαν εις τον τόπον εκείνον, όπου έμελλε να θεμελιώση το Μοναστήριον. Αυτός ηλευθέρωσεν από την ρύσιν του αίματος μίαν γυναίκα, οπού προσήλθεν εις αυτόν μετά πίστεως. Αυτός από ένα σπειρί σιτάρι, οπού ευλόγησεν, έκαμε να ξεχειλίσουν τα του σίτου αμπάρια.

Αυτός αοράτως επιφανείς, εύγαλεν από τον βυθόν του πηγαδίου το παιδίον, οπού εκεί μέσα έπεσεν. Αυτός και τον θάνατον έπαυσε των παιδίων μιας γυναικός, τα οποία προ του ακόμη να γεννηθούν εις την ζωήν, υπό του θανάτου ηρπάζοντο. Όθεν και την τούτων μητέρα, ήτις δεν ήτον καλλιτέρα από μίαν παντελώς στείραν, δια την των τέκνων στέρησιν, ταύτην λέγω, ο Άγιος πολύτεκνον δια προσευχής του εποίησεν. Αλλά και ένα νέφαλον από ακρίδας εδίωξεν ο Όσιος με μοναχήν επιτίμησιν. Αυτός και τον κόμητα της Ανατολής Κήρυκον, εφύλαξεν εις τον πόλεμον άτρωτον. Εφόρει γαρ εκείνος ωσάν φυλακτικόν σιδηροπουκάμισον, το τρίχινον του Αγίου ιμάτιον. Αλλά και την γην αδικουμένην από ξηρασίαν και μη βλαστάνουσαν, ηλευθέρωσεν από την ανυδρίαν, καταβιβάσας βροχήν δια της προσευχής του.

Προείπε δε ο Όσιος και τον κρημνισμόν, οπού έμελλε να πάθη η πόλις Αντιόχεια από τον σεισμόν. Πολλούς δε ανθρώπους ελύτρωσεν από την της θαλάσσης φορτούναν, φανείς εις αυτούς κινδυνεύοντας. Εστάθη δε και διδάσκαλος εις την αρετήν πολλών μαθητών, και πολλοτάτους επαρακίνησεν εις τον όμοιον ζήλον και μίμησιν της εδικής του αρετής δια μέσου των λόγων και έργων του, και ακολούθως οικείωσεν αυτούς με τον Κύριον. Έτζι λοιπόν πολιτευσάμενος, και δοξασθείς εν τη γη, ανεπαύθη εν ειρήνη, εις χείρας Θεού το πνεύμα του παραθέμενος. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον αποστολικόν Ναόν του Κορυφαίου Πέτρου. (Τον κατά πλάτος Βίον του Αγίου τούτου όρα εις τον Νέον Παράδεισον (1).)

(1) Τον δε ελληνικόν τούτου Βίον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Ήδιστον μεν έαρ». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων Μονή και εν άλλαις.)

*

Τη αυτή ημέρα ο Όσιος Θεοδόσιος, ο Ηγούμενος της εν τω Άθω Ιεράς Μονής του Φιλοθέου, και Επίσκοπος Τραπεζούντος χρηματίσας, εν ειρήνη τελειούται.

Θεοδοσίω επλάκη διπλούν στέφος,
Ως ιεράρχη και οσίω Κυρίου (2).

(2) Όρα εις την Ακολουθίαν των Αγιορειτών Πατέρων.

*

Η Σύναξις των Μυρίων Αγγέλων τελείται ένδον του Μαρτυρίου της Αγίας Αναστασίας εν τοις Δομνίνου.

Τους εξυμνούντας τον τρισάγιον ύμνον,
Ύμνοις γεραίρειν εικός εστιν Αγγέλους (3).

(3) Μυρίοι Άγγελοι, εγώ έγραψα, ήτοι αναρίθμητοι, ως προς ημάς και ουχί μύριοι, ήτοι δέκα χιλιάδες. Αναλογώτερον γαρ εστι το πρώτον από το δεύτερον. Καθότι ο Αρεοπαγίτης Διονύσιος λέγει· «Πολλαί εισιν αι μακάριαι στρατιαί των υπερκοσμίων νοών, την ασθενή και συνεσταλμένην υπερβεβηκυίαι των καθ’ ημάς υλαίων αριθμών συμμετρίαν» (κεφ. δ’ περί Ουρανίου Ιεραρχίας). Διατί δε ετελείτο η Σύναξις αύτη των μυρίων Αγγέλων, ουδέν εύρομεν.

*

Μνήμη του Αγίου Στεφάνου του εν Πλακιδιαναίς, και του Αγίου Θεοδώρου, και Αγαπίου του Αρχιμανδρίτου.

Οι τρεις Τριάδος νυν παρίστανται θρόνω,
Την γην λιπόντες και κατοικούντες πόλον (4).

(4) Περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Μηναίοις η μνήμη του Αγίου Αποστόλου Μάρκου πλησίον του Ταύρου, ήτοι Μάρκου του Ευαγγελιστού. Αύτη γαρ τελείται κατά την εικοστήν πέμπτην Απριλλίου. Ομοίως και η μνήμη της Οσίας Ευπραξίας. Αύτη γαρ εορτάζεται κατά την εικοστήν πέμπτην Ιουλίου. Όπου και το Συναξάριον αυτής γράφεται.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Μάϊρος αικιζόμενος τελειούται.

Μάϊρος εκραύγαζεν ων εν αικίαις.
Μη δειλιάς Μάϊρε, πλήττου και στέφου.

*

Ο Όσιος Βιτάλιος εν ειρήνη τελειούται (5).

Και πνεύμα δόντα Βιτάλιε Κυρίω,
Τα πνεύματα φρίττει σε της πονηρίας.

(5) Ούτος ο Όσιος φαίνεται να ήναι ο Βιτάλιος εκείνος, οπού αναφέρεται εις τον Βίον Ιωάννου του Ελεήμονος. Όστις ήτον εις το Μοναστήριον του Αββά Σερίδου, και επήγεν εις Αλεξάνδρειαν, δια να δοκιμάση τον θείον Ιωάννην εάν ευκόλως σκανδαλίζεται. Όθεν γράψας εις χαρτίον όλας τας πόρνας, εδούλευε το εργόχειρόν του. Από αυτό δε ευγάνωντας δέκα οβολούς την ημέραν, τον μεν ένα οβολόν, ήτοι παράν, έδιδε και αγόραζε λουμπινάρια, και τα εμεταχειρίζετο εις τροφήν εδικήν του. Τους δε επιλοίπους έδιδεν εις μίαν πόρνην κάθε βράδυ, λέγων αυτή. Δια τον Κύριον μη αμαρτήσης ταύτην την νύκτα, και λάβε τούτους. Αυτός δε επροσηύχετο δια την σωτηρίαν αυτής όλην την νύκτα, και το πρωί εμίσευεν, ορκίζωντας αυτήν να μη ομολογήση εις κανένα την πράξιν του. Ανάγνωθι εκεί και τα επίλοιπα περί αυτού.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

 Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΑ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Κοινοῦ Θεοδόσιος ἡγεμὼν βίου,
Κοινὴ μονασταῖς ἐκβιώσας ζημία.

Ἑνδεκάτῃ ὀλοὸν βίοτον λίπε Κοινοβιάρχης.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει υν΄ [450], ἔφθασε δὲ καὶ ἕως εἰς τοὺς χρόνους Ἀναστασίου τοῦ Δικόρου, τοῦ ἐν ἔτει υϞα΄ [491] βασιλεύσαντος. Ἐκατάγετο δὲ ἀπὸ ἕνα χωρίον τῆς Καππαδοκίας ὀνομαζόμενον Μωγαρισοῦ. Υἱὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ πιστῶν, πατρὸς μέν, Προαιρεσίου καλουμένου, μητρὸς δέ, Εὐλογίας. Οὗτος λοιπὸν ἀφ’ οὗ ἔγινε Μοναχός, ἐπῆγεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, καὶ ἀντάμωσε τὸν Ἅγιον Συμεὼν τὸν Στυλίτην, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἔμαθε καὶ τὴν αὔξησιν, ὁποῦ ἔμελλε νὰ λάβῃ εἰς τὴν ἀρετήν, καὶ ὅτι ἔχει νὰ γένῃ πολλῶν λογικῶν προβάτων ποιμήν. Ἔπειτα ἡσύχασε κοντὰ εἰς ἕνα ἄνδρα ἡσυχαστήν, Λογγῖνον ὀνομαζόμενον, καὶ ἐμεταχειρίσθη τὴν ἐγκράτειαν μὲ τόσην ἀκρότητα, ὥστε ὁποῦ ὅλην τὴν ἑβδομάδα ἔτρωγε μίαν μόνην φορὰν ὁ ἀοίδιμος, καὶ εἰς τὸ διάστημα τριάκοντα ὁλοκλήρων χρόνων δὲν ἔφαγε τελείως ψωμί.

Ἀσκήσας λοιπὸν κάθε εἶδος ἀρετῆς, εἰς τόσον ὕψος ἀναβάσεως ἔφθασεν ὁ τρισόλβιος, εἰς τρόπον ὅτι ἠξιώθη νὰ ἐκτελῇ παράδοξα θαύματα. Αὐτὸς γὰρ μόνος ἔβλεπεν ὁμοῦ μὲ ἕνα ἄλλον ἀδελφόν, τὸν μαθητήν του Βασίλειον, ὁ ὁποῖος ἀφ’ οὗ ἐγκαινίασε πρῶτος, ἤτοι ἀπέθανε, καὶ ἐνταφιάσθη εἰς τὸν τάφον, ὁποῦ ὁ Ἅγιος ἔκτισε διὰ λόγου του πρὸς ἐνθύμησιν τοῦ θανάτου, ἐστέκετο μετὰ τὸν θάνατόν του εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ συνέψαλλεν. Ἦτον δὲ εἰς ὅλους ἀόρατος. Αὐτὸς ἄναψε καὶ τὰ ἐσβυμένα κάρβουνα χωρὶς φωτίαν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὅπου ἔμελλε νὰ θεμελιώσῃ τὸ Μοναστήριον. Αὐτὸς ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν ῥύσιν τοῦ αἵματος μίαν γυναῖκα, ὁποῦ προσῆλθεν εἰς αὐτὸν μετὰ πίστεως. Αὐτὸς ἀπὸ ἕνα σπειρὶ σιτάρι, ὁποῦ εὐλόγησεν, ἔκαμε νὰ ξεχειλίσουν τὰ τοῦ σίτου ἀμπάρια.

Αὐτὸς ἀοράτως ἐπιφανείς, εὔγαλεν ἀπὸ τὸν βυθὸν τοῦ πηγαδίου τὸ παιδίον, ὁποῦ ἐκεῖ μέσα ἔπεσεν. Αὐτὸς καὶ τὸν θάνατον ἔπαυσε τῶν παιδίων μιᾶς γυναικός, τὰ ὁποῖα πρὸ τοῦ ἀκόμη νὰ γεννηθοῦν εἰς τὴν ζωήν, ὑπὸ τοῦ θανάτου ἡρπάζοντο. Ὅθεν καὶ τὴν τούτων μητέρα, ἥτις δὲν ἦτον καλλιτέρα ἀπὸ μίαν παντελῶς στεῖραν, διὰ τὴν τῶν τέκνων στέρησιν, ταύτην λέγω, ὁ Ἅγιος πολύτεκνον διὰ προσευχῆς του ἐποίησεν. Ἀλλὰ καὶ ἕνα νέφαλον ἀπὸ ἀκρίδας ἐδίωξεν ὁ Ὅσιος μὲ μοναχὴν ἐπιτίμησιν. Αὐτὸς καὶ τὸν κόμητα τῆς Ἀνατολῆς Κήρυκον, ἐφύλαξεν εἰς τὸν πόλεμον ἄτρωτον. Ἐφόρει γὰρ ἐκεῖνος ὡσὰν φυλακτικὸν σιδηροπουκάμισον, τὸ τρίχινον τοῦ Ἁγίου ἱμάτιον. Ἀλλὰ καὶ τὴν γῆν ἀδικουμένην ἀπὸ ξηρασίαν καὶ μὴ βλαστάνουσαν, ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν ἀνυδρίαν, καταβιβάσας βροχὴν διὰ τῆς προσευχῆς του.

Προεῖπε δὲ ὁ Ὅσιος καὶ τὸν κρημνισμόν, ὁποῦ ἔμελλε νὰ πάθῃ ἡ πόλις Ἀντιόχεια ἀπὸ τὸν σεισμόν. Πολλοὺς δὲ ἀνθρώπους ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὴν τῆς θαλάσσης φορτοῦναν, φανεὶς εἰς αὐτοὺς κινδυνεύοντας. Ἐστάθη δὲ καὶ διδάσκαλος εἰς τὴν ἀρετὴν πολλῶν μαθητῶν, καὶ πολλοτάτους ἐπαρακίνησεν εἰς τὸν ὅμοιον ζῆλον καὶ μίμησιν τῆς ἐδικῆς του ἀρετῆς διὰ μέσου τῶν λόγων καὶ ἔργων του, καὶ ἀκολούθως οἰκείωσεν αὐτοὺς μὲ τὸν Κύριον. Ἔτζι λοιπὸν πολιτευσάμενος, καὶ δοξασθεὶς ἐν τῇ γῇ, ἀνεπαύθη ἐν εἰρήνῃ, εἰς χεῖρας Θεοῦ τὸ πνεῦμά του παραθέμενος. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις εἰς τὸν ἀποστολικὸν Ναὸν τοῦ Κορυφαίου Πέτρου. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον τοῦ Ἁγίου τούτου ὅρα εἰς τὸν Νέον Παράδεισον (1).)

(1) Τὸν δὲ ἑλληνικὸν τούτου Βίον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἥδιστον μὲν ἔαρ». (Σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων Μονῇ καὶ ἐν ἄλλαις.)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος, ὁ Ἡγούμενος τῆς ἐν τῷ Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου, καὶ Ἐπίσκοπος Τραπεζοῦντος χρηματίσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Θεοδοσίῳ ἐπλάκη διπλοῦν στέφος,
Ὡς ἱεράρχῃ καὶ ὁσίῳ Κυρίου (2).

(2) Ὅρα εἰς τὴν Ἀκολουθίαν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων.

*

Ἡ Σύναξις τῶν Μυρίων Ἀγγέλων τελεῖται ἔνδον τοῦ Μαρτυρίου τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας ἐν τοῖς Δομνίνου.

Τοὺς ἐξυμνοῦντας τὸν τρισάγιον ὕμνον,
Ὕμνοις γεραίρειν εἰκός ἐστιν Ἀγγέλους (3).

(3) Μυρίοι Ἄγγελοι, ἐγὼ ἔγραψα, ἤτοι ἀναρίθμητοι, ὡς πρὸς ἡμᾶς καὶ οὐχὶ μύριοι, ἤτοι δέκα χιλιάδες. Ἀναλογώτερον γάρ ἐστι τὸ πρῶτον ἀπὸ τὸ δεύτερον. Καθότι ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος λέγει· «Πολλαί εἰσιν αἱ μακάριαι στρατιαὶ τῶν ὑπερκοσμίων νοῶν, τὴν ἀσθενῆ καὶ συνεσταλμένην ὑπερβεβηκυῖαι τῶν καθ’ ἡμᾶς ὑλαίων ἀριθμῶν συμμετρίαν» (κεφ. δ΄ περὶ Οὐρανίου Ἱεραρχίας). Διατί δὲ ἐτελεῖτο ἡ Σύναξις αὕτη τῶν μυρίων Ἀγγέλων, οὐδὲν εὕρομεν.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ ἐν Πλακιδιαναῖς, καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, καὶ Ἀγαπίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

Οἱ τρεῖς Τριάδος νῦν παρίστανται θρόνῳ,
Τὴν γῆν λιπόντες καὶ κατοικοῦντες πόλον (4).

(4) Περιττῶς γράφεται ἐδῶ παρὰ τοῖς Μηναίοις ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Μάρκου πλησίον τοῦ Ταύρου, ἤτοι Μάρκου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. Αὕτη γὰρ τελεῖται κατὰ τὴν εἰκοστὴν πέμπτην Ἀπριλλίου. Ὁμοίως καὶ ἡ μνήμη τῆς Ὁσίας Εὐπραξίας. Αὕτη γὰρ ἑορτάζεται κατὰ τὴν εἰκοστὴν πέμπτην Ἰουλίου. Ὅπου καὶ τὸ Συναξάριον αὐτῆς γράφεται.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μάϊρος αἰκιζόμενος τελειοῦται.

Μάϊρος ἐκραύγαζεν ὢν ἐν αἰκίαις.
Μὴ δειλιᾷς Μάϊρε, πλήττου καὶ στέφου.

*

Ὁ Ὅσιος Βιτάλιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (5).

Καὶ πνεῦμα δόντα Βιτάλιε Κυρίῳ,
Τὰ πνεύματα φρίττει σε τῆς πονηρίας.

(5) Οὗτος ὁ Ὅσιος φαίνεται νὰ ᾖναι ὁ Βιτάλιος ἐκεῖνος, ὁποῦ ἀναφέρεται εἰς τὸν Βίον Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος. Ὅστις ἦτον εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἀββᾶ Σερίδου, καὶ ἐπῆγεν εἰς Ἀλεξάνδρειαν, διὰ νὰ δοκιμάσῃ τὸν θεῖον Ἰωάννην ἐὰν εὐκόλως σκανδαλίζεται. Ὅθεν γράψας εἰς χαρτίον ὅλας τὰς πόρνας, ἐδούλευε τὸ ἐργόχειρόν του. Ἀπὸ αὐτὸ δὲ εὐγάνωντας δέκα ὀβολοὺς τὴν ἡμέραν, τὸν μὲν ἕνα ὀβολόν, ἤτοι παράν, ἔδιδε καὶ ἀγόραζε λουμπινάρια, καὶ τὰ ἐμεταχειρίζετο εἰς τροφὴν ἐδικήν του. Τοὺς δὲ ἐπιλοίπους ἔδιδεν εἰς μίαν πόρνην κάθε βράδυ, λέγων αὐτῇ. Διὰ τὸν Κύριον μὴ ἁμαρτήσῃς ταύτην τὴν νύκτα, καὶ λάβε τούτους. Αὐτὸς δὲ ἐπροσηύχετο διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῆς ὅλην τὴν νύκτα, καὶ τὸ πρωῒ ἐμίσευεν, ὁρκίζωντας αὐτὴν νὰ μὴ ὁμολογήσῃ εἰς κᾀνένα τὴν πρᾶξίν του. Ἀνάγνωθι ἐκεῖ καὶ τὰ ἐπίλοιπα περὶ αὐτοῦ.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου, Θεοδοσίου του εν τω Άθω, Στεφάνου του εν Πλακιδιαναίς, Θεοδώρου κ.ά.