Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΒ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ἰσαποστόλου Ἀβερκίου, Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ.

Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ,
Θεὸς Θεῷ πρόσεισι τῷ φύσει θέσει.

Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης.

Οὗτος ἦτον Ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως Φρυγίας Σαλουταρίας, κατὰ τοὺς χρόνους Μάρκου Ἀντωνίνου, ἐν ἔτει ρπς΄ [186], ἰατρείας πολλὰς καὶ θαύματα διάφορα ἐργαζόμενος. Ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ τὰ ἀκόλουθα. Καλεσθεὶς γὰρ οὗτος νὰ ὑπάγῃ εἰς Ῥώμην, ἰάτρευσε τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως, ἡ ὁποία ἐν ᾧ καιρῷ ἔμελλε νὰ ὑπανδρευθῇ, ἐνωχλήθη ἀπὸ πονηρὸν δαιμόνιον. Ταύτην οὖν ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὸ πάθος ὁ Ἅγιος, καὶ ἐδίωξε τὸ δαιμόνιον μακρὰν εἰς τὸν τόπον, ὁποῦ πρότερον ἐκατοίκει. Ἀφ’ οὗ πρότερον αὐτὸ ἀναγκάσθη ὑπὸ τοῦ Ὁσίου νὰ ὁμολογήσῃ τὴν κακίαν του ἐνώπιον πάντων. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὴν Ῥώμην, ἐβάλθησαν ὁμοῦ εἰς ἕνα ἀγγεῖον κρασὶ καὶ λάδι. Καὶ διὰ προσευχῆς τοῦ Ἁγίου ἐφυλάχθησαν αὐτὰ ἀσύγχυτα, καὶ εὔγαιναν ἀπὸ τὸ ἀγγεῖον χωριστὰ χωριστὰ τὸ καθ’ ἕνα. Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ γυρίσῃ ἀπὸ τὴν Ῥώμην, ἠνάγκασεν ἕνα δαίμονα νὰ σηκώσῃ μίαν μεγαλωτάτην πέτραν. Τὴν ὁποίαν βαστάζωντας ὁ δαίμων ἔμπροσθεν εἰς ὅλους, τὴν ἐπῆγεν ἀπὸ τὴν Ῥώμην εἰς τὴν Ἱεράπολιν. Ταύτην δὲ τὴν πέτραν ἐπρόσταξεν ὁ Ἅγιος καὶ τὴν ἔβαλον ἐπάνω εἰς τὸν τάφον του, ὡσὰν μίαν νικητικὴν κολόναν.

Ἀλλὰ καὶ θερμὰ νερὰ διὰ προσευχῆς του ὁ Ἅγιος οὗτος εὔγαλεν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς. Καὶ ἄλλα πολλότατα ἐποίησε θαύματα, κηρύττων μὲν ἀποστολικῶς εἰς ὅλας τὰς πόλεις τῆς Συρίας καὶ Μεσοποταμίας τὴν εὐσεβῆ καὶ ὀρθόδοξον πίστιν. Φιλιόνων δὲ τὰς Ἐκκλησίας καὶ πόλεις ἐκείνας, ὁποῦ εἶχον διχονοίας ἀναμεταξύ των. Διὰ τοῦτο καὶ ἰσαπόστολος παρὰ πάντων ὠνομάσθη. Καθότι καὶ αὐτὸς ἐπεριτριγύρισε πολλὴν γῆν καὶ θάλασσαν, καθὼς καὶ οἱ κορυφαῖοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι. Ἐπῆγε δὲ ὁ Ἅγιος καὶ εἰς τὴν Λυκαονίαν καὶ Πισσιδείαν καὶ εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῶν Φρυγῶν, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλας τὰς πόλεις αὐτὰς ἀπὸ τὰ ὀρθὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας. Ἄφησε δὲ καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του Ἱεράπολιν ἕνα βιβλίον, γεμάτον ἀπὸ διδασκαλίας, τὸ ὁποῖον ἄριστα συνέγραψεν ὁ ἴδιος. Οὕτω λοιπὸν ζήσας ὁ ἀοίδιμος ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, καὶ πανταχοῦ διαλάμψας μὲ λόγια καὶ ἔργα καὶ θαύματα, καὶ φθάσας εἰς χρόνους ἑβδομήκοντα δύω, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸν Παράδεισον. Ὁ δὲ ἑλληνικὸς Βίος αὐτοῦ σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ καὶ τῇ τῶν Ἰβήρων, οὗ ἡ ἀρχή· «Μάρκου Ἀντωνίνου» (1).)

(1) Σημείωσαι, ὅτι περιττῶς γράφεται ἐδῶ παρὰ τοῖς Μηναίοις καὶ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ, ἡ μνήμη καὶ τὸ Συναξάριον τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ. Αὕτη γὰρ ἑορτάζεται κατὰ τὴν τετάρτην τοῦ Αὐγούστου μηνός. Ὅπου καὶ τὸ Συναξάριον αὐτῶν γράφεται

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀλεξάνδρου Ἐπισκόπου καὶ Ἡρακλείου. Ἄννης τε, Ἐλισάβετ, Θεοδότης καὶ Γλυκερίας.

Εἰς τὸν Ἀλέξανδρον.

Τμηθεὶς ὁ σεπτὸς Ἀλέξανδρος αὐχένα,
Καὶ Μάρτυς ἐστὶν οὐ θύτης Χριστοῦ μόνον.

Εἰς τὴν Θεοδότην καὶ Γλυκερίαν.

Θεοδότην ἄγχουσι καὶ Γλυκερίαν,
Θεοῦ γλυκείας ἠγαπηκυίας δόσεις.

Εἰς τὴν Ἄνναν καὶ Ἐλισάβετ.

Στῶμεν καλῶς καὶ δῶμεν αὐχένας ξίφει,
Ἀθληφόροι λέγουσιν ἀλλήλαις δύω.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλέξανδρος οὗτος, ἦτον Ἐπίσκοπος. Καὶ ἐπειδὴ διὰ τῆς διδασκαλίας του ἐπίστρεφεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς Ἕλληνας καὶ τοὺς ἐβάπτιζε, διὰ τοῦτο ἐπιάσθη ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα. Ἀπὸ τὸν ὁποῖον πολλὰς τιμωρίας ὑπομείνας, κατεξεσχίσθη καὶ ἀναγκάσθη νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ δὲν ἐπείσθη. Ὅθεν βλέπωντας τὴν γενναιότητα καὶ ὑπομονήν του ὁ στρατιώτης Ἡράκλειος, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν. Διὰ τοῦτο καὶ αὐτὸς πολλὰ τιμωρηθεὶς πρότερον, τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθη, καὶ ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἔκαμεν ἕνα θαῦμα καὶ πρὸς τούτοις ἐπειδὴ ἐφυλάχθη ὑγιὴς ἀπὸ τὰς πληγὰς μὲ τὴν τοῦ Κυρίου χάριν καὶ βοήθειαν, τούτων χάριν ἐτράβιξεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τέσσαρας γυναῖκας, Θεοδότην καὶ Γλυκερίαν, Ἄνναν καὶ Ἐλισάβετ. Αἱ ὁποῖαι ἤλεγξαν τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων, διὸ καὶ ἀπεκεφαλίσθησαν. Ὕστερον δὲ ἀπὸ ὅλους καὶ ὁ Ἀλέξανδρος κτυπηθεὶς μὲ τὴν μάχαιραν, ἐτελειώθη καὶ ἐξεδήμησε πρὸς τὸν Κύριον, λαβὼν παρ’ αὐτοῦ τῆς νίκης τὸν στέφανον.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ζαχαρίας ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειοῦται (2).

Θεῖόν γε κυβιστῆρα τὸν Ζαχαρίαν,
Ἔνδον κυβιστήσαντα τοῦ βυθοῦ κάλει.

(2) Σημείωσαι, ὅτι ὁ Ζαχαρίας οὗτος, ὅσον ἀπὸ τὸ δίστιχον, ἄλλος φαίνεται νὰ ᾖναι ἀπὸ τὸν κατὰ τὴν εἰκοστὴν πρώτην τοῦ παρόντος Ὀκτωβρίου ἑορταζόμενον συνώνυμον αὐτοῦ Ζαχαρίαν. Ἀλλὰ καὶ οὗτος, Μάρτυς μόνον ἐπιγράφεται. Ἐκεῖνος δέ, Ὁσιομάρτυς.

*

Ὁ Ὅσιος Ῥοῦφος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (3).

Ἥδιστα Ῥοῦφος γῆς ἀπῆλθε καὶ βίου.
Ἡγεῖτο καὶ γάρ, καὶ βίον καὶ γῆν ὄναρ.

(3) Σημείωσαι, ὅτι περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Ῥούφου γράφεται εἰς τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων, πῶς ἐρωτήθη ἀπὸ ἕνα· «Τί ἐστιν ἡσυχία; καὶ τίς ἡ ὠφέλεια αὐτῆς;» Ὁ δὲ Γέρων ἀπεκρίθη αὐτῷ. Ἡσυχία ἐστὶ τὸ καθεσθῆναι ἐν τῷ κελλίῳ μετὰ γνώσεως καὶ φόβου Θεοῦ, ἀπεχόμενον μνησικακίας καὶ ὑψηλοφροσύνης. Ἡ τοιαύτη ἡσυχία, γεννήτρια οὖσα πασῶν τῶν ἀρετῶν, φυλάσσει τὸν Μοναχὸν ἀπὸ τῶν πεπυρωμένων βελῶν τοῦ ἐχθροῦ, μὴ ἐῶσα αὐτὸν τιτρώσκεσθαι ὑπ’ αὐτοῦ. Ναὶ ἀδελφέ, ταύτην κτῆσαι, μνημονεύων τῆς ἐξόδου τοῦ θανάτου σου. Εἶπε πάλιν οὗτος ὁ Ῥοῦφος, ὅτι ὁ καθήμενος ἐν ὑποταγῇ πατρὸς πνευματικοῦ, περισσότερον μισθὸν ἔχει ἀπὸ ἐκεῖνον ὁποῦ κάθηται εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἡσυχάζει μόνος. Ἐδιηγήθη γὰρ ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρας, ὅτι εἶδε τέσσαρα τάγματα εἰς τὸν οὐρανόν. Τὸ πρῶτον τάγμα, ἦτον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁποῦ ἀσθενεῖ καὶ εὐχαριστεῖ εἰς τὸν Θεόν. Τὸ δεύτερον τάγμα, ἦτον ἐκεῖνος ὁποῦ δέχεται τοὺς ξένους καὶ στέκεται καὶ τοὺς ὑπηρετεῖ. Τὸ τρίτον τάγμα, ἦτον ἐκεῖνος ὁποῦ ἡσυχάζει εἰς τὴν ἔρημον καὶ δὲν βλέπει ἄνθρωπον. Τὸ δὲ τέταρτον ἦτον ἐκεῖνος ὁποῦ εὑρίσκεται ὑποκάτω εἰς ὑπακοὴν Γέροντος καὶ ὑποτάσσεται αὐτῷ διὰ τὸν Θεόν. Ὁ δὲ ὑποτακτικὸς εἶχε δόξαν περισσοτέραν. Ὅθεν ὁ βλέπων τὴν ὀπτασίαν ταύτην, ἐρώτησε τὸν Ἄγγελον ὁποῦ τὸν ὡδήγει, διατί αὐτὸς εἶχε περισσοτέραν δόξαν ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἄγγελος, ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι, ἤτοι ὁ φιλοξενῶν καὶ ὁ ἡσυχάζων, ἔχουσι τὸ ἐδικόν τους θέλημα. Ὁ δὲ ὑποτασσόμενος, ἀφήσας ὅλα τὰ ἐδικά του θελήματα, κρέμεται ἀπὸ μόνον τὸ θέλημα τοῦ Γέροντός του.

*

Ὁ Ὅσιος Λὼτ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4).

Ὁ τῆς νέας Λὼτ καὶ νέος Λὼτ τὸν τρόπον,
Τῷ Λὼτ συνοικεῖ τῆς παλαιᾶς ἀξίως.

(4) Περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Λὼτ γράφεται εἰς τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων, ὅτι εἶπεν εἰς τὸν Ἀββᾶν Ἰωσὴφ ταῦτα. «Ἀββᾶ, ἐγὼ κατὰ τὴν δύναμίν μου κάμνω τὴν ὀλίγην μου προσευχήν. Καὶ τὴν ὀλίγην μου νηστείαν, καὶ τὴν μελέτην, καὶ τὴν ἡσυχίαν. Καὶ κατὰ τὴν δύναμίν μου φυλάττω τὸν νοῦν μου καθαρὸν ἀπὸ κακοὺς λογισμούς. Ὅθεν τί ἄλλο νὰ κάμω;» Τότε ὁ Ἰωσὴφ ἐσηκώθη ἐπάνω, καὶ ἅπλωσε τὰ χέριά του εἰς τὸν οὐρανόν. Καί, ὢ τοῦ θαύματος! οἱ δέκα δάκτυλοι τῶν χειρῶν του, ἔγιναν ὡσὰν δέκα λαμπάδες ἀναμμέναις, καὶ λέγει εἰς τὸν Λώτ. Ἐὰν θέλῃς, ἀγωνίσου, διὰ νὰ γένῃς ὅλος ὡσὰν φωτία, ἐν τῇ προσευχῇ.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΒ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ἰσαποστόλου Ἀβερκίου, Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ.

Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ,
Θεὸς Θεῷ πρόσεισι τῷ φύσει θέσει.

Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης.

Οὗτος ἦτον Ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως Φρυγίας Σαλουταρίας, κατὰ τοὺς χρόνους Μάρκου Ἀντωνίνου, ἐν ἔτει ρπς΄ [186], ἰατρείας πολλὰς καὶ θαύματα διάφορα ἐργαζόμενος. Ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ τὰ ἀκόλουθα. Καλεσθεὶς γὰρ οὗτος νὰ ὑπάγῃ εἰς Ῥώμην, ἰάτρευσε τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως, ἡ ὁποία ἐν ᾧ καιρῷ ἔμελλε νὰ ὑπανδρευθῇ, ἐνωχλήθη ἀπὸ πονηρὸν δαιμόνιον. Ταύτην οὖν ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὸ πάθος ὁ Ἅγιος, καὶ ἐδίωξε τὸ δαιμόνιον μακρὰν εἰς τὸν τόπον, ὁποῦ πρότερον ἐκατοίκει. Ἀφ’ οὗ πρότερον αὐτὸ ἀναγκάσθη ὑπὸ τοῦ Ὁσίου νὰ ὁμολογήσῃ τὴν κακίαν του ἐνώπιον πάντων. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὴν Ῥώμην, ἐβάλθησαν ὁμοῦ εἰς ἕνα ἀγγεῖον κρασὶ καὶ λάδι. Καὶ διὰ προσευχῆς τοῦ Ἁγίου ἐφυλάχθησαν αὐτὰ ἀσύγχυτα, καὶ εὔγαιναν ἀπὸ τὸ ἀγγεῖον χωριστὰ χωριστὰ τὸ καθ’ ἕνα. Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ γυρίσῃ ἀπὸ τὴν Ῥώμην, ἠνάγκασεν ἕνα δαίμονα νὰ σηκώσῃ μίαν μεγαλωτάτην πέτραν. Τὴν ὁποίαν βαστάζωντας ὁ δαίμων ἔμπροσθεν εἰς ὅλους, τὴν ἐπῆγεν ἀπὸ τὴν Ῥώμην εἰς τὴν Ἱεράπολιν. Ταύτην δὲ τὴν πέτραν ἐπρόσταξεν ὁ Ἅγιος καὶ τὴν ἔβαλον ἐπάνω εἰς τὸν τάφον του, ὡσὰν μίαν νικητικὴν κολόναν.

Ἀλλὰ καὶ θερμὰ νερὰ διὰ προσευχῆς του ὁ Ἅγιος οὗτος εὔγαλεν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς. Καὶ ἄλλα πολλότατα ἐποίησε θαύματα, κηρύττων μὲν ἀποστολικῶς εἰς ὅλας τὰς πόλεις τῆς Συρίας καὶ Μεσοποταμίας τὴν εὐσεβῆ καὶ ὀρθόδοξον πίστιν. Φιλιόνων δὲ τὰς Ἐκκλησίας καὶ πόλεις ἐκείνας, ὁποῦ εἶχον διχονοίας ἀναμεταξύ των. Διὰ τοῦτο καὶ ἰσαπόστολος παρὰ πάντων ὠνομάσθη. Καθότι καὶ αὐτὸς ἐπεριτριγύρισε πολλὴν γῆν καὶ θάλασσαν, καθὼς καὶ οἱ κορυφαῖοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι. Ἐπῆγε δὲ ὁ Ἅγιος καὶ εἰς τὴν Λυκαονίαν καὶ Πισσιδείαν καὶ εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῶν Φρυγῶν, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλας τὰς πόλεις αὐτὰς ἀπὸ τὰ ὀρθὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας. Ἄφησε δὲ καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του Ἱεράπολιν ἕνα βιβλίον, γεμάτον ἀπὸ διδασκαλίας, τὸ ὁποῖον ἄριστα συνέγραψεν ὁ ἴδιος. Οὕτω λοιπὸν ζήσας ὁ ἀοίδιμος ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, καὶ πανταχοῦ διαλάμψας μὲ λόγια καὶ ἔργα καὶ θαύματα, καὶ φθάσας εἰς χρόνους ἑβδομήκοντα δύω, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸν Παράδεισον. Ὁ δὲ ἑλληνικὸς Βίος αὐτοῦ σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ καὶ τῇ τῶν Ἰβήρων, οὗ ἡ ἀρχή· «Μάρκου Ἀντωνίνου» (1).)

(1) Σημείωσαι, ὅτι περιττῶς γράφεται ἐδῶ παρὰ τοῖς Μηναίοις καὶ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ, ἡ μνήμη καὶ τὸ Συναξάριον τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ. Αὕτη γὰρ ἑορτάζεται κατὰ τὴν τετάρτην τοῦ Αὐγούστου μηνός. Ὅπου καὶ τὸ Συναξάριον αὐτῶν γράφεται.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀλεξάνδρου Ἐπισκόπου καὶ Ἡρακλείου. Ἄννης τε, Ἐλισάβετ, Θεοδότης καὶ Γλυκερίας.

Εἰς τὸν Ἀλέξανδρον.

Τμηθεὶς ὁ σεπτὸς Ἀλέξανδρος αὐχένα,
Καὶ Μάρτυς ἐστὶν οὐ θύτης Χριστοῦ μόνον.

Εἰς τὴν Θεοδότην καὶ Γλυκερίαν.

Θεοδότην ἄγχουσι καὶ Γλυκερίαν,
Θεοῦ γλυκείας ἠγαπηκυίας δόσεις.

Εἰς τὴν Ἄνναν καὶ Ἐλισάβετ.

Στῶμεν καλῶς καὶ δῶμεν αὐχένας ξίφει,
Ἀθληφόροι λέγουσιν ἀλλήλαις δύω.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλέξανδρος οὗτος, ἦτον Ἐπίσκοπος. Καὶ ἐπειδὴ διὰ τῆς διδασκαλίας του ἐπίστρεφεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς Ἕλληνας καὶ τοὺς ἐβάπτιζε, διὰ τοῦτο ἐπιάσθη ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα. Ἀπὸ τὸν ὁποῖον πολλὰς τιμωρίας ὑπομείνας, κατεξεσχίσθη καὶ ἀναγκάσθη νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ δὲν ἐπείσθη. Ὅθεν βλέπωντας τὴν γενναιότητα καὶ ὑπομονήν του ὁ στρατιώτης Ἡράκλειος, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν. Διὰ τοῦτο καὶ αὐτὸς πολλὰ τιμωρηθεὶς πρότερον, τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθη, καὶ ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἔκαμεν ἕνα θαῦμα καὶ πρὸς τούτοις ἐπειδὴ ἐφυλάχθη ὑγιὴς ἀπὸ τὰς πληγὰς μὲ τὴν τοῦ Κυρίου χάριν καὶ βοήθειαν, τούτων χάριν ἐτράβιξεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τέσσαρας γυναῖκας, Θεοδότην καὶ Γλυκερίαν, Ἄνναν καὶ Ἐλισάβετ. Αἱ ὁποῖαι ἤλεγξαν τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων, διὸ καὶ ἀπεκεφαλίσθησαν. Ὕστερον δὲ ἀπὸ ὅλους καὶ ὁ Ἀλέξανδρος κτυπηθεὶς μὲ τὴν μάχαιραν, ἐτελειώθη καὶ ἐξεδήμησε πρὸς τὸν Κύριον, λαβὼν παρ’ αὐτοῦ τῆς νίκης τὸν στέφανον.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ζαχαρίας ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειοῦται (2).

Θεῖόν γε κυβιστῆρα τὸν Ζαχαρίαν,
Ἔνδον κυβιστήσαντα τοῦ βυθοῦ κάλει.

(2) Σημείωσαι, ὅτι ὁ Ζαχαρίας οὗτος, ὅσον ἀπὸ τὸ δίστιχον, ἄλλος φαίνεται νὰ ᾖναι ἀπὸ τὸν κατὰ τὴν εἰκοστὴν πρώτην τοῦ παρόντος Ὀκτωβρίου ἑορταζόμενον συνώνυμον αὐτοῦ Ζαχαρίαν. Ἀλλὰ καὶ οὗτος, Μάρτυς μόνον ἐπιγράφεται. Ἐκεῖνος δέ, Ὁσιομάρτυς.

*

Ὁ Ὅσιος Ῥοῦφος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (3).

Ἥδιστα Ῥοῦφος γῆς ἀπῆλθε καὶ βίου.
Ἡγεῖτο καὶ γάρ, καὶ βίον καὶ γῆν ὄναρ.

(3) Σημείωσαι, ὅτι περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Ῥούφου γράφεται εἰς τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων, πῶς ἐρωτήθη ἀπὸ ἕνα· «Τί ἐστιν ἡσυχία; καὶ τίς ἡ ὠφέλεια αὐτῆς;» Ὁ δὲ Γέρων ἀπεκρίθη αὐτῷ. Ἡσυχία ἐστὶ τὸ καθεσθῆναι ἐν τῷ κελλίῳ μετὰ γνώσεως καὶ φόβου Θεοῦ, ἀπεχόμενον μνησικακίας καὶ ὑψηλοφροσύνης. Ἡ τοιαύτη ἡσυχία, γεννήτρια οὖσα πασῶν τῶν ἀρετῶν, φυλάσσει τὸν Μοναχὸν ἀπὸ τῶν πεπυρωμένων βελῶν τοῦ ἐχθροῦ, μὴ ἐῶσα αὐτὸν τιτρώσκεσθαι ὑπ’ αὐτοῦ. Ναὶ ἀδελφέ, ταύτην κτῆσαι, μνημονεύων τῆς ἐξόδου τοῦ θανάτου σου. Εἶπε πάλιν οὗτος ὁ Ῥοῦφος, ὅτι ὁ καθήμενος ἐν ὑποταγῇ πατρὸς πνευματικοῦ, περισσότερον μισθὸν ἔχει ἀπὸ ἐκεῖνον ὁποῦ κάθηται εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἡσυχάζει μόνος. Ἐδιηγήθη γὰρ ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρας, ὅτι εἶδε τέσσαρα τάγματα εἰς τὸν οὐρανόν. Τὸ πρῶτον τάγμα, ἦτον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁποῦ ἀσθενεῖ καὶ εὐχαριστεῖ εἰς τὸν Θεόν. Τὸ δεύτερον τάγμα, ἦτον ἐκεῖνος ὁποῦ δέχεται τοὺς ξένους καὶ στέκεται καὶ τοὺς ὑπηρετεῖ. Τὸ τρίτον τάγμα, ἦτον ἐκεῖνος ὁποῦ ἡσυχάζει εἰς τὴν ἔρημον καὶ δὲν βλέπει ἄνθρωπον. Τὸ δὲ τέταρτον ἦτον ἐκεῖνος ὁποῦ εὑρίσκεται ὑποκάτω εἰς ὑπακοὴν Γέροντος καὶ ὑποτάσσεται αὐτῷ διὰ τὸν Θεόν. Ὁ δὲ ὑποτακτικὸς εἶχε δόξαν περισσοτέραν. Ὅθεν ὁ βλέπων τὴν ὀπτασίαν ταύτην, ἐρώτησε τὸν Ἄγγελον ὁποῦ τὸν ὡδήγει, διατί αὐτὸς εἶχε περισσοτέραν δόξαν ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἄγγελος, ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι, ἤτοι ὁ φιλοξενῶν καὶ ὁ ἡσυχάζων, ἔχουσι τὸ ἐδικόν τους θέλημα. Ὁ δὲ ὑποτασσόμενος, ἀφήσας ὅλα τὰ ἐδικά του θελήματα, κρέμεται ἀπὸ μόνον τὸ θέλημα τοῦ Γέροντός του.

*

Ὁ Ὅσιος Λὼτ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4).

Ὁ τῆς νέας Λὼτ καὶ νέος Λὼτ τὸν τρόπον,
Τῷ Λὼτ συνοικεῖ τῆς παλαιᾶς ἀξίως.

(4) Περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Λὼτ γράφεται εἰς τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων, ὅτι εἶπεν εἰς τὸν Ἀββᾶν Ἰωσὴφ ταῦτα. «Ἀββᾶ, ἐγὼ κατὰ τὴν δύναμίν μου κάμνω τὴν ὀλίγην μου προσευχήν. Καὶ τὴν ὀλίγην μου νηστείαν, καὶ τὴν μελέτην, καὶ τὴν ἡσυχίαν. Καὶ κατὰ τὴν δύναμίν μου φυλάττω τὸν νοῦν μου καθαρὸν ἀπὸ κακοὺς λογισμούς. Ὅθεν τί ἄλλο νὰ κάμω;» Τότε ὁ Ἰωσὴφ ἐσηκώθη ἐπάνω, καὶ ἅπλωσε τὰ χέριά του εἰς τὸν οὐρανόν. Καί, ὢ τοῦ θαύματος! οἱ δέκα δάκτυλοι τῶν χειρῶν του, ἔγιναν ὡσὰν δέκα λαμπάδες ἀναμμέναις, καὶ λέγει εἰς τὸν Λώτ. Ἐὰν θέλῃς, ἀγωνίσου, διὰ νὰ γένῃς ὅλος ὡσὰν φωτία, ἐν τῇ προσευχῇ.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Α’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Αβερκίου επισκόπου Ιεραπόλεως του Ισαποστόλου, Ζαχαρίου του Μάρτυρος κ.α.