Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί Ις’, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Λογγίνου του Εκατοντάρχου.

Υιόν Θεού λέγων σε Χριστέ και πάλιν,
Λογγίνος ως πριν, τέμνεται τον αυχένα.

Αμφ’ εκκαιδεκάτην Λογγίνον άορ κατέπεφνεν.

Ούτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Τιβερίου Καίσαρος, εν έτει ιε’ [15], καταγόμενος μεν από την χώραν των Καππαδοκών, εκατόνταρχος δε υπάρχων κατά το αξίωμα, υποκάτω εις τον Πιλάτον τον ηγεμόνα της Ιουδαίας. Από τον οποίον επροστάχθη να υπηρετήση εις τα τίμια και σωτήρια Πάθη του Χριστού, μαζί με τους υποτασσομένους εις αυτόν στρατιώτας, και να φυλάξη τον σφραγισθέντα τάφον. Ούτος λοιπόν βλέπωντας τα εξαίσια θαύματα, οπού έγιναν τότε εις την Σταύρωσιν του Κυρίου, ήτοι τον σεισμόν, την επισκότισιν του ηλίου, το καταπέτασμα του Ναού, οπού εσχίσθη από άνωθεν έως κάτω, τας πέτρας, οπού εσχίσθησαν, τα μνήματα, οπού ανοίχθησαν και πολλούς των κεκοιμημένων Αγίων, οπού ανεστήθησαν και ενεφανίσθησαν εις τους πολλούς. Ταύτα λέγω πάντα βλέπωντας, εφώναξε με μεγάλην φωνήν και είπεν, αληθώς Θεού υιός ην ούτος. Καθώς διηγούνται συμφώνως και οι τρεις θείοι Ευαγγελισταί, ο Ματθαίος, ο Μάρκος, και ο Λουκάς. Δια τούτο και τα αργύρια οπού έδιδαν εις αυτόν οι Ιουδαίοι, δια να διαβάλη την Ανάστασιν του Κυρίου, και να ειπή, ότι οι μαθηταί τον έκλεψαν. Τα αργύρια λέγω ταύτα δεν τα εδέχθη ο αοίδιμος. Αλλά τα απεστράφη αυτός και δύω άλλοι στρατιώται, οι οποίοι ύστερον μαζί με αυτόν εμαρτύρησαν.

Αφήσας λοιπόν ο μακάριος Λογγίνος την στρατιωτικήν τάξιν και το αξίωμα του εκατοντάρχου, επήγεν εις την πατρίδα του, και εκήρυττεν αποστολικώς τον Χριστόν, ότι είναι Θεός αληθινός. Τούτο δε μαθών ο Πιλάτος από τους Ιουδαίους, μάλλον δε και διαφθαρείς την γνώμην παρ’ αυτών με δώρα και αργύρια, γράφει προς τον Καίσαρα Τιβέριον, και κατηγορεί τον Λογγίνον, πως αφήκε το στρατιωτικόν του επάγγελμα. Και πως κηρύττει εις την πατρίδα του Θεόν τον Χριστόν. Όθεν πέμπονται εκείνοι, οπού έμελλον να θανατώσουν τον Άγιον. Και φθάσαντες εις την πατρίδα του Καππαδοκίαν, κατά τύχην απαντώσι τον ίδιον Λογγίνον, χωρίς να γνωρίσουν, ούτε εκείνοι αυτόν, ούτε αυτός εκείνους. Και αφ’ ου εφιλοξενήθησαν φιλοφρόνως από τον Άγιον, φανερόνουσιν εις αυτόν τον σκοπόν, δια τον οποίον επήγαν εκεί. Ο δε Άγιος, χωρίς να ταραχθή τελείως, εδέχθη με τόσην πολλήν χαράν την είδησιν αυτήν, ώστε οπού ακόμη περισσότερον επεριποιήθη αυτούς και εφιλοξένησεν. Έπειτα ετοιμάσας πρότερον τον τάφον και τα εις την θανήν του επιτήδεια, εκάλεσε και τους άλλους δύω στρατιώτας, οπού έφυγον μαζί με αυτόν, δια να συγκοινωνήσουν και αυτοί το δια Χριστόν μαρτύριον.

Έπειτα φανερόνοι εις τους απεσταλμένους, ότι αυτός είναι ο ζητούμενος από αυτούς Λογγίνος. Οι δε απεσταλμένοι τούτο ακούσαντες, πολύ ελυπήθησαν. Παρακαλεσθέντες όμως από τον Άγιον, απεκεφάλισαν αυτόν και τους δύω συστρατιώτας του. Η δε πάντιμος κεφαλή του Αγίου, ευθύς επέμφθη εις την Ιερουσαλήμ, δια να λάβη πληροφορίαν, τόσον ο Πιλάτος, όσον και οι Ιουδαίοι, ότι αληθώς απεκεφαλίσθη ο υπ’ αυτών μισούμενος Λογγίνος. Και προς τούτοις, ίνα εκ της τοιαύτης πληροφορίας, λάβη ο Πιλάτος παρά των Ιουδαίων τα συμφωνηθέντα αργύρια. Εχώσθη δε η τιμία του Μάρτυρος κεφαλή έμπροσθεν της πόλεως Ιερουσαλήμ μέσα εις μίαν κοπρίαν. Ύστερον δε από πολλούς χρόνους, μία γυναίκα ένδοξος και πλουσία καταγομένη από την Καππαδοκίαν, έχασε το φως των οφθαλμών της και έμεινε τυφλή, από μίαν ασθένειαν, οπού της ηκολούθησε. Τούτου χάριν επήγεν εις τα Ιεροσόλυμα, ομού με ένα μονογενή της υιόν. Με σκοπόν, δια να δυνηθή να εύρη την ιατρείαν των οφθαλμών της. Εις καιρόν δε οπού ευρίσκετο εκεί, απέθανεν ο υιός της. Και δια τούτο επροστέθη επάνω εις την μίαν λύπην της, και άλλη λύπη. Όθεν διπλώς εθρήνει η δυστυχής. Εις ταύτην λοιπόν ούτως έχουσαν, φαίνεται εν ονείρω ο μακάριος Λογγίνος και λέγει προς αυτήν, ποίος είναι. Και εις ποίον μέρος είναι χωσμένη η κεφαλή του. Και ότι εάν σκάψη και πάρη αυτήν, θέλει λάβη από αυτήν την ιατρείαν των οφθαλμών της. Και προς τούτοις, ότι θέλει ιδή και τον υιόν της με δόξαν. Εξυπνήσασα λοιπόν η γυνή, και ευρούσα την κοπρίαν και σκάψασα, επήρε την αγίαν του Μάρτυρος κεφαλήν. Και δια της εν εκείνη κατοικούσης θείας χάριτος, έλαβε την οπτικήν ενέργειαν των ομματίων της. Και τον υιόν της ηξιώθη να ιδή, συνευρισκόμενον ομού με τον Άγιον, και απολαμβάνοντα την εκείνου δόξαν και τιμήν εις τα ουράνια. Έβαλε λοιπόν εις θήκην και το λείψανον του υιού της, και την του Μάρτυρος κεφαλήν. Επειδή έτζι της είπε να κάμη ο Άγιος. Και πέρνουσα αυτήν, επήγεν εις την Καππαδοκίαν, παθούσα το ίδιον εκείνο, οπού έπαθε και ο Σαούλ. Καθώς γαρ εκείνος ζητών τας γαϊδούρας του πατρός του, εύρε παρ’ ελπίδα βασιλείαν, τοιουτοτρόπως και αυτή, ζητούσα να απολάβη το φως των οφθαλμών της, και τούτο έλαβε, και θερμόν προστάτην ευρήκε τον Άγιον. Όθεν κτίσασα Εκκλησίαν εις όνομα του Αγίου Λογγίνου, εκεί απεθησαύρισε την του Μάρτυρος ιεράν κεφαλήν. Και δια μέσου αυτής, επλούτησε μίαν βρύσιν των ιαμάτων, και δια τον εαυτόν της και δια όλους τους συμπατριώτας της Χριστιανούς, εις δόξαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. (Το πλατύτερον αυτού Συναξάριον όρα εις τον Νέον Παράδεισον (1).)

(1) Το ελληνικόν Συναξάριον του Αγίου συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Του Θεού λόγου δια την εκ παρακοής επενεχθείσαν». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις.)

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των συν τω Αγίω Λογγίνω αναιρεθέντων δύω στρατιωτών.

Φθαρτήν στρατείαν εκλελοιπυία ξίφει,
Δυάς συνάθλων εστρατεύθη Κυρίω.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Λεόντιος, Δομέτιος, Τερέντιος και Δομνίνος, πυρί τελειούνται.

Τρεις Λεόντιε τους συναθλούντας έχων,
Λεόντιόν τι της πυράς άλλη μέσου.

*

Ο Όσιος Σαβίνος εν ειρήνη τελειούται.

Ισάγγελον Σαβίνος ευβιούς βίον,
Θανών συνήφθη τω χορώ των Αγγέλων.

*

Ο Όσιος Πατήρ ημών Μαλός εν ειρήνη τελειούται.

Μαλός βραχείαν γης λιπών παροικίαν,
Πόλου κατοικεί την μακράν κατοικίαν.

Ούτος ο Άγιος Πατήρ ημών Μαλός, αφήσας κόσμον, πλούτον, και συγγενείς, επήγεν εις ερήμους και ακατοικήτους τόπους. Και εκεί εσχόλαζεν ο αοίδιμος, χαίρων εις νηστείας και αγρυπνίας και εις τας άλλας κακοπαθείας. Ήτον δε το πρόσωπόν του χαροποιόν. Και ενεργούσε με το όνομα του Χριστού διάφορα θαύματα. Λεπρούς γαρ εκαθάριζε. Δαιμόνια εδίωκε. Εχάριζε φως εις τους τυφλούς. Και αυτά μεν τα ενήργει, εν όσω ήτον ζωντανός. Αφ’ ου δε προς Κύριον εξεδήμησεν, αφήκε το πάντιμον σώμα του πηγήν των ιάσεων. Χάριν γαρ έλαβε να αναβλύζη μύρον από αυτό, εις αποτροπήν κάθε πάθους, και εις ιατρείαν ανιατρεύτων ασθενειών. Έφη γαρ ο Κύριος· «Ότι τους δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α’ Βασιλ. β’, 30).

 Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ Ις΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λογγίνου τοῦ Ἑκατοντάρχου.

Υἱὸν Θεοῦ λέγων σε Χριστὲ καὶ πάλιν,
Λογγῖνος ὡς πρίν, τέμνεται τὸν αὐχένα.

Ἀμφ’ ἑκκαιδεκάτην Λογγῖνον ἄορ κατέπεφνεν.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Τιβερίου Καίσαρος, ἐν ἔτει ιε΄ [15], καταγόμενος μὲν ἀπὸ τὴν χώραν τῶν Καππαδοκῶν, ἑκατόνταρχος δὲ ὑπάρχων κατὰ τὸ ἀξίωμα, ὑποκάτω εἰς τὸν Πιλάτον τὸν ἡγεμόνα τῆς Ἰουδαίας. Ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐπροστάχθη νὰ ὑπηρετήσῃ εἰς τὰ τίμια καὶ σωτήρια Πάθη τοῦ Χριστοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς ὑποτασσομένους εἰς αὐτὸν στρατιώτας, καὶ νὰ φυλάξῃ τὸν σφραγισθέντα τάφον. Οὗτος λοιπὸν βλέπωντας τὰ ἐξαίσια θαύματα, ὁποῦ ἔγιναν τότε εἰς τὴν Σταύρωσιν τοῦ Κυρίου, ἤτοι τὸν σεισμόν, τὴν ἐπισκότισιν τοῦ ἡλίου, τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ, ὁποῦ ἐσχίσθη ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, τὰς πέτρας, ὁποῦ ἐσχίσθησαν, τὰ μνήματα, ὁποῦ ἀνοίχθησαν καὶ πολλοὺς τῶν κεκοιμημένων Ἁγίων, ὁποῦ ἀνεστήθησαν καὶ ἐνεφανίσθησαν εἰς τοὺς πολλούς. Ταῦτα λέγω πᾶντα βλέπωντας, ἐφώναξε μὲ μεγάλην φωνὴν καὶ εἶπεν, ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος. Καθὼς διηγοῦνται συμφώνως καὶ οἱ τρεῖς θεῖοι Εὐαγγελισταί, ὁ Ματθαῖος, ὁ Μάρκος, καὶ ὁ Λουκᾶς. Διὰ τοῦτο καὶ τὰ ἀργύρια ὁποῦ ἔδιδαν εἰς αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι, διὰ νὰ διαβάλῃ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, καὶ νὰ εἰπῇ, ὅτι οἱ μαθηταὶ τὸν ἔκλεψαν. Τὰ ἀργύρια λέγω ταῦτα δὲν τὰ ἐδέχθη ὁ ἀοίδιμος. Ἀλλὰ τὰ ἀπεστράφη αὐτὸς καὶ δύω ἄλλοι στρατιῶται, οἱ ὁποῖοι ὕστερον μαζὶ μὲ αὐτὸν ἐμαρτύρησαν.

Ἀφήσας λοιπὸν ὁ μακάριος Λογγῖνος τὴν στρατιωτικὴν τάξιν καὶ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἑκατοντάρχου, ἐπῆγεν εἰς τὴν πατρίδα του, καὶ ἐκήρυττεν ἀποστολικῶς τὸν Χριστόν, ὅτι εἶναι Θεὸς ἀληθινός. Τοῦτο δὲ μαθὼν ὁ Πιλάτος ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, μᾶλλον δὲ καὶ διαφθαρεὶς τὴν γνώμην παρ’ αὐτῶν μὲ δῶρα καὶ ἀργύρια, γράφει πρὸς τὸν Καίσαρα Τιβέριον, καὶ κατηγορεῖ τὸν Λογγῖνον, πῶς ἀφῆκε τὸ στρατιωτικόν του ἐπάγγελμα. Καὶ πῶς κηρύττει εἰς τὴν πατρίδα του Θεὸν τὸν Χριστόν. Ὅθεν πέμπονται ἐκεῖνοι, ὁποῦ ἔμελλον νὰ θανατώσουν τὸν Ἅγιον. Καὶ φθάσαντες εἰς τὴν πατρίδα του Καππαδοκίαν, κατὰ τύχην ἀπαντῶσι τὸν ἴδιον Λογγῖνον, χωρὶς νὰ γνωρίσουν, οὔτε ἐκεῖνοι αὐτόν, οὔτε αὐτὸς ἐκείνους. Καὶ ἀφ’ οὗ ἐφιλοξενήθησαν φιλοφρόνως ἀπὸ τὸν Ἅγιον, φανερόνουσιν εἰς αὐτὸν τὸν σκοπόν, διὰ τὸν ὁποῖον ἐπῆγαν ἐκεῖ. Ὁ δὲ Ἅγιος, χωρὶς νὰ ταραχθῇ τελείως, ἐδέχθη μὲ τόσην πολλὴν χαρὰν τὴν εἴδησιν αὐτήν, ὥστε ὁποῦ ἀκόμη περισσότερον ἐπεριποιήθη αὐτοὺς καὶ ἐφιλοξένησεν. Ἔπειτα ἑτοιμάσας πρότερον τὸν τάφον καὶ τὰ εἰς τὴν θανήν του ἐπιτήδεια, ἐκάλεσε καὶ τοὺς ἄλλους δύω στρατιώτας, ὁποῦ ἔφυγον μαζὶ μὲ αὐτόν, διὰ νὰ συγκοινωνήσουν καὶ αὐτοὶ τὸ διὰ Χριστὸν μαρτύριον.

Ἔπειτα φανερόνοι εἰς τοὺς ἀπεσταλμένους, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ζητούμενος ἀπὸ αὐτοὺς Λογγῖνος. Οἱ δὲ ἀπεσταλμένοι τοῦτο ἀκούσαντες, πολὺ ἐλυπήθησαν. Παρακαλεσθέντες ὅμως ἀπὸ τὸν Ἅγιον, ἀπεκεφάλισαν αὐτὸν καὶ τοὺς δύω συστρατιώτας του. Ἡ δὲ πάντιμος κεφαλὴ τοῦ Ἁγίου, εὐθὺς ἐπέμφθη εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διὰ νὰ λάβῃ πληροφορίαν, τόσον ὁ Πιλάτος, ὅσον καὶ οἱ Ἰουδαῖοι, ὅτι ἀληθῶς ἀπεκεφαλίσθη ὁ ὑπ’ αὐτῶν μισούμενος Λογγῖνος. Καὶ πρὸς τούτοις, ἵνα ἐκ τῆς τοιαύτης πληροφορίας, λάβῃ ὁ Πιλάτος παρὰ τῶν Ἰουδαίων τὰ συμφωνηθέντα ἀργύρια. Ἐχώσθη δὲ ἡ τιμία τοῦ Μάρτυρος κεφαλὴ ἔμπροσθεν τῆς πόλεως Ἱερουσαλὴμ μέσα εἰς μίαν κοπρίαν. Ὕστερον δὲ ἀπὸ πολλοὺς χρόνους, μία γυναῖκα ἔνδοξος καὶ πλουσία καταγομένη ἀπὸ τὴν Καππαδοκίαν, ἔχασε τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν της καὶ ἔμεινε τυφλή, ἀπὸ μίαν ἀσθένειαν, ὁποῦ τῆς ἠκολούθησε. Τούτου χάριν ἐπῆγεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ὁμοῦ μὲ ἕνα μονογενῆ της υἱόν. Μὲ σκοπόν, διὰ νὰ δυνηθῇ νὰ εὕρῃ τὴν ἰατρείαν τῶν ὀφθαλμῶν της. Εἰς καιρὸν δὲ ὁποῦ εὑρίσκετο ἐκεῖ, ἀπέθανεν ὁ υἱός της. Καὶ διὰ τοῦτο ἐπροστέθη ἐπάνω εἰς τὴν μίαν λύπην της, καὶ ἄλλη λύπη. Ὅθεν διπλῶς ἐθρήνει ἡ δυστυχής. Εἰς ταύτην λοιπὸν οὕτως ἔχουσαν, φαίνεται ἐν ὀνείρῳ ὁ μακάριος Λογγῖνος καὶ λέγει πρὸς αὐτήν, ποῖος εἶναι. Καὶ εἰς ποῖον μέρος εἶναι χωσμένη ἡ κεφαλή του. Καὶ ὅτι ἐὰν σκάψῃ καὶ πάρῃ αὐτήν, θέλει λάβῃ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἰατρείαν τῶν ὀφθαλμῶν της. Καὶ πρὸς τούτοις, ὅτι θέλει ἰδῇ καὶ τὸν υἱόν της μὲ δόξαν. Ἐξυπνήσασα λοιπὸν ἡ γυνή, καὶ εὑροῦσα τὴν κοπρίαν καὶ σκάψασα, ἐπῆρε τὴν ἁγίαν τοῦ Μάρτυρος κεφαλήν. Καὶ διὰ τῆς ἐν ἐκείνῃ κατοικούσης θείας χάριτος, ἔλαβε τὴν ὀπτικὴν ἐνέργειαν τῶν ὀμματίων της. Καὶ τὸν υἱόν της ἠξιώθη νὰ ἰδῇ, συνευρισκόμενον ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον, καὶ ἀπολαμβάνοντα τὴν ἐκείνου δόξαν καὶ τιμὴν εἰς τὰ οὐράνια. Ἔβαλε λοιπὸν εἰς θήκην καὶ τὸ λείψανον τοῦ υἱοῦ της, καὶ τὴν τοῦ Μάρτυρος κεφαλήν. Ἐπειδὴ ἔτζι τῆς εἶπε νὰ κάμῃ ὁ Ἅγιος. Καὶ πέρνουσα αὐτήν, ἐπῆγεν εἰς τὴν Καππαδοκίαν, παθοῦσα τὸ ἴδιον ἐκεῖνο, ὁποῦ ἔπαθε καὶ ὁ Σαούλ. Καθὼς γὰρ ἐκεῖνος ζητῶν τὰς γαϊδούρας τοῦ πατρός του, εὗρε παρ’ ἐλπίδα βασιλείαν, τοιουτοτρόπως καὶ αὐτή, ζητοῦσα νὰ ἀπολάβῃ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν της, καὶ τοῦτο ἔλαβε, καὶ θερμὸν προστάτην εὑρῆκε τὸν Ἅγιον. Ὅθεν κτίσασα Ἐκκλησίαν εἰς ὄνομα τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, ἐκεῖ ἀπεθησαύρισε τὴν τοῦ Μάρτυρος ἱερὰν κεφαλήν. Καὶ διὰ μέσου αὐτῆς, ἐπλούτησε μίαν βρύσιν τῶν ἰαμάτων, καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν της καὶ διὰ ὅλους τοὺς συμπατριώτας της Χριστιανούς, εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Τὸ πλατύτερον αὐτοῦ Συναξάριον ὅρα εἰς τὸν Νέον Παράδεισον (1).)

(1) Τὸ ἑλληνικὸν Συναξάριον τοῦ Ἁγίου συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Τοῦ Θεοῦ λόγου διὰ τὴν ἐκ παρακοῆς ἐπενεχθεῖσαν». (Σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις.)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν σὺν τῷ Ἁγίῳ Λογγίνῳ ἀναιρεθέντων δύω στρατιωτῶν.

Φθαρτὴν στρατείαν ἐκλελοιπυῖα ξίφει,
Δυὰς συνάθλων ἐστρατεύθη Κυρίῳ.

*

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Λεόντιος, Δομέτιος, Τερέντιος καὶ Δομνῖνος, πυρὶ τελειοῦνται.

Τρεῖς Λεόντιε τοὺς συναθλοῦντας ἔχων,
Λεόντιόν τι τῆς πυρᾶς ἅλλῃ μέσου.

*

Ὁ Ὅσιος Σαβῖνος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἰσάγγελον Σαβῖνος εὐβιοὺς βίον,
Θανὼν συνήφθη τῷ χορῷ τῶν Ἀγγέλων.

*

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Μαλὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Μαλὸς βραχεῖαν γῆς λιπὼν παροικίαν,
Πόλου κατοικεῖ τὴν μακρὰν κατοικίαν.

Οὗτος ὁ Ἅγιος Πατὴρ ἡμῶν Μαλός, ἀφήσας κόσμον, πλοῦτον, καὶ συγγενεῖς, ἐπῆγεν εἰς ἐρήμους καὶ ἀκατοικήτους τόπους. Καὶ ἐκεῖ ἐσχόλαζεν ὁ ἀοίδιμος, χαίρων εἰς νηστείας καὶ ἀγρυπνίας καὶ εἰς τὰς ἄλλας κακοπαθείας. Ἦτον δὲ τὸ πρόσωπόν του χαροποιόν. Καὶ ἐνεργοῦσε μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ διάφορα θαύματα. Λεπροὺς γὰρ ἐκαθάριζε. Δαιμόνια ἐδίωκε. Ἐχάριζε φῶς εἰς τοὺς τυφλούς. Καὶ αὐτὰ μὲν τὰ ἐνήργει, ἐν ὅσῳ ἦτον ζωντανός. Ἀφ’ οὗ δὲ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν, ἀφῆκε τὸ πάντιμον σῶμά του πηγὴν τῶν ἰάσεων. Χάριν γὰρ ἔλαβε νὰ ἀναβλύζῃ μῦρον ἀπὸ αὐτό, εἰς ἀποτροπὴν κάθε πάθους, καὶ εἰς ἰατρείαν ἀνιατρεύτων ἀσθενειῶν. Ἔφη γὰρ ὁ Κύριος· «Ὅτι τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α΄ Βασιλ. β΄, 30).

 Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Α’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Λογγίνου του Εκατόνταρχου, Λεοντίου, Δομετίου, Τερεντίου και Δομνίνου των Μαρτύρων κ.α.