Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΒ’, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Πρόβου, Ταράχου και Ανδρονίκου.

Ξίφει Τάραχος Ανδρόνικος και Πρόβος,
Ήραντο νίκην γης προβάντες ταράχου.

Τμήθη δωδεκάτη Πρόβος Ανδρόνικος Τάραχός τε.

Ούτοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Φλαβιανού, εν έτει σϞς’ [296]. Και ο μεν Τάραχος ήτον γηραλέος κατά την ηλικίαν, Ρωμαίος κατά το γένος, και κατά το επάγγελμα στρατιώτης. Ο δε Πρόβος εκατάγετο από την Σίδην της Παμφυλίας. Ο δε Ανδρόνικος εκατάγετο από την Έφεσον της Ιωνίας. Παρασταθέντες δε ούτοι έμπροσθεν του βήματος, ωμολόγησαν παρρησία τον Χριστόν. Όθεν του μεν Αγίου Ταράχου, ετζάκισαν τα σιαγόνια και τον λαιμόν με τας πέτρας. Κατέκαυσαν δε τας χείρας του με την φωτίαν. Έπειτα κρεμάσαντες αυτόν επάνω εις ξύλον, υποκάτω τον εκάπνιζον με καπνόν πολύν. Ο οποίος επροξένει στενοχωρίαν και πνιγμόν εις τον Άγιον. Είτα βάλλουσιν εις την μύτην του ξύδι, σμιγμένον με σινάπι και άλας. Μετά ταύτα καίουσι τα βυζία του με σουβλία πυρωμένα. Κόπτουσι τα αυτία του με ξουράφι. Ευγάνουσι το δέρμα της κεφαλής του. Ρίπτουσιν αυτόν εις τα θηρία. Και εις όλον το ύστερον κατακόπτουσι μεληδόν όλον το σώμα τον. Και έτζι ο γενναίος αθλητής παραδίδει την ψυχήν του εις τον Χριστόν, και λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τον δε Άγιον Πρόβον δέρνουσι με ωμά νεύρα. Κατακαίουσι τους πόδας του με πυρωμένα σίδηρα. Κρεμώσιν αυτόν, και κατακαίουσι την πλάτην και τα πλευρά του με πυρωμένα σουβλία. Κατακόπτουσι τας άντζας του με άλλας σούβλας. Και τελευταίον, κατακόπτουσι και αυτόν εις λεπτά κομμάτια με τα μαχαίρια. Και έτζι έλαβεν ο αοίδιμος το μακάριον τέλος του μαρτυρίου. Τον δε θείον Ανδρόνικον εκρέμασαν επάνω εις ξύλον. Και χαράττουσι τας άντζας του με κοπτερά σίδηρα. Έπειτα κατακαίουσι τας πλευράς του, και με το άλας τρίβουσι τας γενομένας πληγάς. Κόπτουσι την γλώσσαν και τα χείλη του. Και σχεδόν κατακόπτουσι με μαχαίρια όλον το σώμα του. Και έτζι παρέδωκεν και αυτός ο μακάριος την ψυχήν του εις χείρας Θεού. (Τον κατά πλάτος απλούν Βίον αυτών όρα εις τον Νέον Παράδεισον (1).)

(1) Τον δε ελληνικόν αυτών Βίον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Διοκλητιανός την αυτοκράτορα Ρωμαίων διέπων αρχήν». (Σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων, και εν άλλαις.)

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Δομνίνης.

Μέλη Δομνίνα καίπερ εξαρθρουμένη,
Ουκ ην αληθή πίστιν εξαρνουμένη.

Αύτη ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σπς’ [286], παρασταθείσα δε εις τον ηγεμόνα της Αναζαρβέων μητροπόλεως, Λυσίαν καλούμενον, ωμολόγησε τον Χριστόν. Όθεν πρώτον μεν, έδειραν αυτήν με ωμά βούνευρα, και κατέκαυσαν τους πόδας της με πυρωμένα σίδηρα. Έπειτα, τζακίζουσι μεν τα κόκκαλά της με ραβδία. Ευγάνουσι δε τας αρμονίας των μελών της, και ρίπτουσιν αυτήν εις την φυλακήν. Και έτζι η μακαρία παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού.

*

Η Αγία Μάρτυς Αναστασία η παρθένος ξίφει τελειούται.

Ηγείτο λαιμού την τομήν ασπασίαν,
Η καλλίνικος Μάρτυς Αναστασία.

Η Αγία αύτη ήτον εις τους χρόνους Δεκίου και Βαλλεριανού των βασιλέων, εν έτει σν’ [250], καταγομένη μεν από την Ρώμην, ασκουμένη δε μέσα εις ένα Μοναστήριον ομού με άλλας παρθένους. Αύτη λοιπόν διαβαλθείσα ότι είναι Χριστιανή, παρεστάθη έμπροσθεν εις τον ηγεμόνα με σιδηράν αλυσίδα, και εδάρθη εις το πρόσωπον. Έπειτα γυμνωθείσα, κατακαίεται με φωτίαν. Επάνω δε της φωτίας ερραντίζετο πίσσα, λάδι, και τεάφι. Μετά ταύτα, εκρέμασαν αυτήν, και έκοψαν επάνω εις ξύλον τα δύω βυζία της. Ανέσπασαν από τας ρίζας τα ονύχιά της. Έκοψαν τας χείρας και τους πόδας της. Εξερρίζωσαν τα οδόντιά της. Και εις όλον το ύστερον απέκοψαν την τιμίαν της κεφαλήν. Και ούτως η μακαρία έλαβε τον στέφανον του μαρτυρίου.

*

Οι Άγιοι Εβδομήκοντα Μάρτυρες ξίφει τελειούνται.

Τέθνηκεν ανδρών εβδομηκοντάς ξίφει,
Θνήσκειν ετοίμων ει δέοι και πολλάκις.

*

Ο Άγιος Θεόδοτος Επίσκοπος Εφέσου εν ειρήνη τελειούται.

Ο Θεόδοτος γήϊνον λιπών θρόνον,
Τον λαμπρόν εύρε της άνω δόξης θρόνον.

*

Η Αγία Μάρτυς Μαλφεθά τοξευθείσα τελειούται.

Ου μαλθακόν τι Μαλφεθά βλέπειν έχει,
Τόξου κατ’ αυτής ευτόνως τεταμμένου.

*

Η Αγία Μάρτυς Ανθία, εν βοί χαλκώ πυρακτωθέντι βληθείσα, τελειούται.

Εις βουν απανθείς έμπυρον βεβλημένη,
Εν ουρανώ δε λαμπρόν ανθείς Ανθία.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Ιουβεντίνος και Μάξιμος (2), ξίφει τελειούνται.

Ιουβεντίνος Μαξίμω τμηθείς άμα,
Χορώ συνήφθη Μαρτύρων συν Μαξίμω.

(2) Σημειούμεν εδώ, ότι ο θείος Χρυσόστομος πλέκει εγκώμιον εις τους δύω τούτους Μάρτυρας, Ιουβεντίνον δηλαδή και Μαξιμίνον (ούτω γαρ ονομάζεται παρά τω Χρυσορρήμονι, καν Μάξιμον ονομάζη αυτόν ο χειρόγραφος Συναξαριστής), κείμενον εν τω ε’ τόμω της εν Ετόνη εκδόσεως. Λέγει ουν εκεί ο θείος Πατήρ, ότι οι Άγιοι ούτοι ήτον εις τους χρόνους Ιουλιανού του παραβάτου εν έτει τξα’ [361]. Όστις εις τας αρχάς δεν ήθελε να κηρύξη φανερόν διωγμόν κατά των Χριστιανών, φθονών ο αλιτήριος, ίνα μη οι Χριστιανοί πιστεύοντες και ομολογούντες τον Χριστόν, λάβωσι του μαρτυρίου τον στέφανον. Κατά άλλον δε τρόπον τον κατά Χριστιανών διωγμόν και πόλεμον ακροβολιζόμενος, επρόσταξεν, ότι όλοι οι Χριστιανοί οπού έχουν τέχνας, ή να αρνηθούν την πίστιν του Χριστού, ή να υστερηθούν τας τέχνας, και επαγγέλματα οπού έχουν. Όθεν οι Μάρτυρες ούτοι έτυχε να ευρεθούν εις ένα συμπόσιον, οπού έκαμαν οι στρατιώται (ίσως διατί και αυτοί ήτον συστρατιώται εκείνων). Άλλων δε άλλα διαλεγομένων, οι Άγιοι ούτοι ωδύροντο δια τα κακά οπού έκαμνεν ο βασιλεύς, και εκοιλοπόνει τον κατά Χριστιανών φανερόν διωγμόν. Διατί η ευσέβεια υβρίζετο, και ο Δεσπότης του παντός ατιμάζετο. Θυσίαι δε ακάθαρτοι εγίνοντο πανταχού. Ταύτα τα λόγια ανήγγειλεν ένας εις τον παραβάτην. Ο δε επρόσταξε να γένουν αυθεντικά τα υπάρχοντα των Αγίων. Όθεν και γυμνώσαντες αυτούς, τους έρριψαν εις την φυλακήν. Επειδή δε συνέτρεχον πολλοί Χριστιανοί να ιδούν τους Μάρτυρας, εδιδάσκοντο παρ’ εκείνων. Δια τούτο η φυλακή έγινεν Εκκλησία. Ταύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, έστειλεν ανθρώπους εις την φυλακήν. Οι οποίοι υποκρινόμενοι, εσυμβούλευον τους Αγίους με διαφόρους τρόπους, να αρνηθούν την πίστιν και να πεισθούν εις την γνώμην του βασιλέως. Επειδή δε εις πολύ διάστημα καιρού δεν ηδυνήθησαν να μεταβάλουν την στερρότητα των Αγίων, δια τούτο ο μιαρός Ιουλιανός έστειλε την νύκτα και εκαταβίβασαν αυτούς εις ένα λάκκον, και εκεί τους απεκεφάλισε. Τα δε λείψανα αυτών επήραν τινές Χριστιανοί, και εντίμως αυτά ενταφίασαν. Τόση δε χάρις ευρίσκετο εις τα λείψανά των και προ του να ενταφιασθούν, όση έλαμπε και εις το πρόσωπον του Στεφάνου, όταν απελογείτο εις τους Ιουδαίους. Όθεν και οι βλέποντες αυτά, εκπληττόμενοι έλεγον εκείνο το παρά του Δαβίδ ειρημένον περί Σαούλ και Ιωνάθαν· «Εν τη ζωή αυτών ου κεχωρισμένοι, και εν τω θανάτω αυτών ουκ εχωρίσθησαν» (Β’ Βασιλ. α’, 23).

*

Ο Άγιος Ιάσων Επίσκοπος Δαμασκού εν ειρήνη τελειούται.

Παθών Ιάσων τας βάρεις καταστρέφει,
Πύργους εγείρας αρετών προ του τέλους.

*

Οι Άγιοι Ανδρόμαχος και Διόδωρος, πυρί τελειούνται.

Μάχου προς εχθρούς Ανδρόμαχε Κυρίου,
Κακ του πυρός σύνθνησκε τω Διοδώρω.

 Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΒ΄, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πρόβου, Ταράχου καὶ Ἀνδρονίκου.

Ξίφει Τάραχος Ἀνδρόνικος καὶ Πρόβος,
Ἤραντο νίκην γῆς προβάντες ταράχου.

Τμήθη δωδεκάτῃ Πρόβος Ἀνδρόνικος Τάραχός τε.

Οὗτοι ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνος Φλαβιανοῦ, ἐν ἔτει σϞς΄ [296]. Καὶ ὁ μὲν Τάραχος ἦτον γηραλέος κατὰ τὴν ἡλικίαν, Ῥωμαῖος κατὰ τὸ γένος, καὶ κατὰ τὸ ἐπάγγελμα στρατιώτης. Ὁ δὲ Πρόβος ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Σίδην τῆς Παμφυλίας. Ὁ δὲ Ἀνδρόνικος ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Ἔφεσον τῆς Ἰωνίας. Παρασταθέντες δὲ οὗτοι ἔμπροσθεν τοῦ βήματος, ὡμολόγησαν παρρησίᾳ τὸν Χριστόν. Ὅθεν τοῦ μὲν Ἁγίου Ταράχου, ἐτζάκισαν τὰ σιαγόνια καὶ τὸν λαιμὸν μὲ τὰς πέτρας. Κατέκαυσαν δὲ τὰς χεῖράς του μὲ τὴν φωτίαν. Ἔπειτα κρεμάσαντες αὐτὸν ἐπάνω εἰς ξύλον, ὑποκάτω τὸν ἐκάπνιζον μὲ καπνὸν πολύν. Ὁ ὁποῖος ἐπροξένει στενοχωρίαν καὶ πνιγμὸν εἰς τὸν Ἅγιον. Εἶτα βάλλουσιν εἰς τὴν μύτην του ξύδι, σμιγμένον μὲ σινάπι καὶ ἅλας. Μετὰ ταῦτα καίουσι τὰ βυζία του μὲ σουβλία πυρωμένα. Κόπτουσι τὰ αὐτία του μὲ ξουράφι. Εὐγάνουσι τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς του. Ῥίπτουσιν αὐτὸν εἰς τὰ θηρία. Καὶ εἰς ὅλον τὸ ὕστερον κατακόπτουσι μεληδὸν ὅλον τὸ σῶμά τον. Καὶ ἔτζι ὁ γενναῖος ἀθλητὴς παραδίδει τὴν ψυχήν του εἰς τὸν Χριστόν, καὶ λαμβάνει τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

Τὸν δὲ Ἅγιον Πρόβον δέρνουσι μὲ ὠμὰ νεῦρα. Κατακαίουσι τοὺς πόδας του μὲ πυρωμένα σίδηρα. Κρεμῶσιν αὐτόν, καὶ κατακαίουσι τὴν πλάτην καὶ τὰ πλευρά του μὲ πυρωμένα σουβλία. Κατακόπτουσι τὰς ἄντζας του μὲ ἄλλας σούβλας. Καὶ τελευταῖον, κατακόπτουσι καὶ αὐτὸν εἰς λεπτὰ κομμάτια μὲ τὰ μαχαίρια. Καὶ ἔτζι ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τὸ μακάριον τέλος τοῦ μαρτυρίου. Τὸν δὲ θεῖον Ἀνδρόνικον ἐκρέμασαν ἐπάνω εἰς ξύλον. Καὶ χαράττουσι τὰς ἄντζας του μὲ κοπτερὰ σίδηρα. Ἔπειτα κατακαίουσι τὰς πλευράς του, καὶ μὲ τὸ ἅλας τρίβουσι τὰς γενομένας πληγάς. Κόπτουσι τὴν γλῶσσαν καὶ τὰ χείλη του. Καὶ σχεδὸν κατακόπτουσι μὲ μαχαίρια ὅλον τὸ σῶμά του. Καὶ ἔτζι παρέδωκεν καὶ αὐτὸς ὁ μακάριος τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. (Τὸν κατὰ πλάτος ἁπλοῦν Βίον αὐτῶν ὅρα εἰς τὸν Νέον Παράδεισον (1).)

(1) Τὸν δὲ ἑλληνικὸν αὐτῶν Βίον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Διοκλητιανὸς τὴν αὐτοκράτορα Ῥωμαίων διέπων ἀρχήν». (Σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων, καὶ ἐν ἄλλαις.)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Δομνίνης.

Μέλη Δομνίνα καίπερ ἐξαρθρουμένη,
Οὐκ ἦν ἀληθῆ πίστιν ἐξαρνουμένη.

Αὕτη ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σπς΄ [286], παρασταθεῖσα δὲ εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς Ἀναζαρβέων μητροπόλεως, Λυσίαν καλούμενον, ὡμολόγησε τὸν Χριστόν. Ὅθεν πρῶτον μέν, ἔδειραν αὐτὴν μὲ ὠμὰ βούνευρα, καὶ κατέκαυσαν τοὺς πόδας της μὲ πυρωμένα σίδηρα. Ἔπειτα, τζακίζουσι μὲν τὰ κόκκαλά της μὲ ῥαβδία. Εὐγάνουσι δὲ τὰς ἁρμονίας τῶν μελῶν της, καὶ ῥίπτουσιν αὐτὴν εἰς τὴν φυλακήν. Καὶ ἔτζι ἡ μακαρία παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ.

*

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀναστασία ἡ παρθένος ξίφει τελειοῦται.

Ἡγεῖτο λαιμοῦ τὴν τομὴν ἀσπασίαν,
Ἡ καλλίνικος Μάρτυς Ἀναστασία.

Ἡ Ἁγία αὕτη ἦτον εἰς τοὺς χρόνους Δεκίου καὶ Βαλλεριανοῦ τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σν΄ [250], καταγομένη μὲν ἀπὸ τὴν Ῥώμην, ἀσκουμένη δὲ μέσα εἰς ἕνα Μοναστήριον ὁμοῦ μὲ ἄλλας παρθένους. Αὕτη λοιπὸν διαβαλθεῖσα ὅτι εἶναι Χριστιανή, παρεστάθη ἔμπροσθεν εἰς τὸν ἡγεμόνα μὲ σιδηρᾶν ἁλυσίδα, καὶ ἐδάρθη εἰς τὸ πρόσωπον. Ἔπειτα γυμνωθεῖσα, κατακαίεται μὲ φωτίαν. Ἐπάνω δὲ τῆς φωτίας ἐρραντίζετο πίσσα, λάδι, καὶ τεάφι. Μετὰ ταῦτα, ἐκρέμασαν αὐτήν, καὶ ἔκοψαν ἐπάνω εἰς ξύλον τὰ δύω βυζία της. Ἀνέσπασαν ἀπὸ τὰς ῥίζας τὰ ὀνύχιά της. Ἔκοψαν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας της. Ἐξερρίζωσαν τὰ ὀδόντιά της. Καὶ εἰς ὅλον τὸ ὕστερον ἀπέκοψαν τὴν τιμίαν της κεφαλήν. Καὶ οὕτως ἡ μακαρία ἔλαβε τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου.

*

Οἱ Ἅγιοι Ἑβδομήκοντα Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.

Τέθνηκεν ἀνδρῶν ἑβδομηκοντὰς ξίφει,
Θνήσκειν ἑτοίμων εἰ δέοι καὶ πολλάκις.

*

Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος Ἐπίσκοπος Ἐφέσου ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὁ Θεόδοτος γήϊνον λιπὼν θρόνον,
Τὸν λαμπρὸν εὗρε τῆς ἄνω δόξης θρόνον.

*

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Μαλφεθᾶ τοξευθεῖσα τελειοῦται.

Οὐ μαλθακόν τι Μαλφεθᾶ βλέπειν ἔχει,
Τόξου κατ’ αὐτῆς εὐτόνως τεταμμένου.

*

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀνθία, ἐν βοῒ χαλκῷ πυρακτωθέντι βληθεῖσα, τελειοῦται.

Εἰς βοῦν ἀπανθεῖς ἔμπυρον βεβλημένη,
Ἐν οὐρανῷ δὲ λαμπρὸν ἀνθεῖς Ἀνθία.

*

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἰουβεντῖνος καὶ Μάξιμος (2), ξίφει τελειοῦνται.

Ἰουβεντῖνος Μαξίμῳ τμηθεὶς ἅμα,
Χορῷ συνήφθη Μαρτύρων σὺν Μαξίμῳ.

(2) Σημειοῦμεν ἐδῶ, ὅτι ὁ θεῖος Χρυσόστομος πλέκει ἐγκώμιον εἰς τοὺς δύω τούτους Μάρτυρας, Ἰουβεντῖνον δηλαδὴ καὶ Μαξιμῖνον (οὕτω γὰρ ὀνομάζεται παρὰ τῷ Χρυσορρήμονι, κᾂν Μάξιμον ὀνομάζῃ αὐτὸν ὁ χειρόγραφος Συναξαριστής), κείμενον ἐν τῷ ε΄ τόμῳ τῆς ἐν Ἐτόνῃ ἐκδόσεως. Λέγει οὖν ἐκεῖ ὁ θεῖος Πατήρ, ὅτι οἱ Ἅγιοι οὗτοι ἦτον εἰς τοὺς χρόνους Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτου ἐν ἔτει τξα΄ [361]. Ὅστις εἰς τὰς ἀρχὰς δὲν ἤθελε νὰ κηρύξῃ φανερὸν διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, φθονῶν ὁ ἀλιτήριος, ἵνα μὴ οἱ Χριστιανοὶ πιστεύοντες καὶ ὁμολογοῦντες τὸν Χριστόν, λάβωσι τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Κατὰ ἄλλον δὲ τρόπον τὸν κατὰ Χριστιανῶν διωγμὸν καὶ πόλεμον ἀκροβολιζόμενος, ἐπρόσταξεν, ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ὁποῦ ἔχουν τέχνας, ἢ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἢ νὰ ὑστερηθοῦν τὰς τέχνας, καὶ ἐπαγγέλματα ὁποῦ ἔχουν. Ὅθεν οἱ Μάρτυρες οὗτοι ἔτυχε νὰ εὑρεθοῦν εἰς ἕνα συμπόσιον, ὁποῦ ἔκαμαν οἱ στρατιῶται (ἴσως διατὶ καὶ αὐτοὶ ἦτον συστρατιῶται ἐκείνων). Ἄλλων δὲ ἄλλα διαλεγομένων, οἱ Ἅγιοι οὗτοι ὠδύροντο διὰ τὰ κακὰ ὁποῦ ἔκαμνεν ὁ βασιλεύς, καὶ ἐκοιλοπόνει τὸν κατὰ Χριστιανῶν φανερὸν διωγμόν. Διατὶ ἡ εὐσέβεια ὑβρίζετο, καὶ ὁ Δεσπότης τοῦ παντὸς ἀτιμάζετο. Θυσίαι δὲ ἀκάθαρτοι ἐγίνοντο πανταχοῦ. Ταῦτα τὰ λόγια ἀνήγγειλεν ἕνας εἰς τὸν παραβάτην. Ὁ δὲ ἐπρόσταξε νὰ γένουν αὐθεντικὰ τὰ ὑπάρχοντα τῶν Ἁγίων. Ὅθεν καὶ γυμνώσαντες αὐτούς, τοὺς ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακήν. Ἐπειδὴ δὲ συνέτρεχον πολλοὶ Χριστιανοὶ νὰ ἰδοῦν τοὺς Μάρτυρας, ἐδιδάσκοντο παρ’ ἐκείνων. Διὰ τοῦτο ἡ φυλακὴ ἔγινεν Ἐκκλησία. Ταῦτα δὲ ἀκούσας ὁ βασιλεύς, ἔστειλεν ἀνθρώπους εἰς τὴν φυλακήν. Οἱ ὁποῖοι ὑποκρινόμενοι, ἐσυμβούλευον τοὺς Ἁγίους μὲ διαφόρους τρόπους, νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν καὶ νὰ πεισθοῦν εἰς τὴν γνώμην τοῦ βασιλέως. Ἐπειδὴ δὲ εἰς πολὺ διάστημα καιροῦ δὲν ἠδυνήθησαν νὰ μεταβάλουν τὴν στερρότητα τῶν Ἁγίων, διὰ τοῦτο ὁ μιαρὸς Ἰουλιανὸς ἔστειλε τὴν νύκτα καὶ ἐκαταβίβασαν αὐτοὺς εἰς ἕνα λάκκον, καὶ ἐκεῖ τοὺς ἀπεκεφάλισε. Τὰ δὲ λείψανα αὐτῶν ἐπῆράν τινες Χριστιανοί, καὶ ἐντίμως αὐτὰ ἐνταφίασαν. Τόση δὲ χάρις εὑρίσκετο εἰς τὰ λείψανά των καὶ πρὸ τοῦ νὰ ἐνταφιασθοῦν, ὅση ἔλαμπε καὶ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Στεφάνου, ὅταν ἀπελογεῖτο εἰς τοὺς Ἰουδαίους. Ὅθεν καὶ οἱ βλέποντες αὐτά, ἐκπληττόμενοι ἔλεγον ἐκεῖνο τὸ παρὰ τοῦ Δαβὶδ εἰρημένον περὶ Σαοὺλ καὶ Ἰωνάθαν· «Ἐν τῇ ζωῇ αὐτῶν οὐ κεχωρισμένοι, καὶ ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν οὐκ ἐχωρίσθησαν» (Β΄ Βασιλ. α΄, 23).

*

Ὁ Ἅγιος Ἰάσων Ἐπίσκοπος Δαμασκοῦ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Παθῶν Ἰάσων τὰς βάρεις καταστρέφει,
Πύργους ἐγείρας ἀρετῶν πρὸ τοῦ τέλους.

*

Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρόμαχος καὶ Διόδωρος, πυρὶ τελειοῦνται.

Μάχου πρὸς ἐχθροὺς Ἀνδρόμαχε Κυρίου,
Κᾀκ τοῦ πυρὸς σύνθνησκε τῷ Διοδώρῳ.

 Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Α’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Πρόβου, Ταράχου και Ανδρονίκου των Μαρτύρων, Δομνίνης της Μάρτυρος κ.α.