Να προσευχόμαστε για τους συγγενείς μας και για όλους όσοι βρίσκονται μακριά από τον Θεό. Ξέρει ο Θεός! Αν η προσευχή μας είναι πολύ ειλικρινής και τίμια, αλλάζουν και οι άλλοι διάθεση. Έχουμε πολλά περιστατικά να θυμηθούμε ο καθένας. Αν δεν πιάνει η προσευχή μας, είναι γιατί ακριβώς θέλουμε να περάσει αυτό που θέλουμε εμείς. Ενώ, αν επιθυμούμε να γίνει το θέλημα του Θεού, θα φτάσει η προσευχή στον Θεό, θα αλλάξει και ο πλησίον σίγουρα.
Έχουμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις, πολλά περιστατικά συγκλονιστικά που φαίνονταν αθεράπευτα, με τίποτε δεν άλλαζαν, ήταν άτεγκτη η θέση των ανθρώπων! Έμοιαζε ότι ποτέ δεν θα μεταμεληθούν, ποτέ δεν θα αλλάξουν θέση! Και όμως! Αν η δική μας η ζωή είναι συνεπής, αν είναι αληθινή, αν ανταποκρίνεται με όλη τη σημασία της λέξεως στην αγάπη του Θεού, αν αγωνιζόμαστε σωστά, αν παίρνουμε θέση ταπεινή, ο άλλος θα αλλάξει. Και από κει που δεν το περιμέναμε, βλέπουμε μετά θαυμαστά αποτελέσματα και με έκπληξη αναρωτιόμαστε πώς έγινε σ’ αυτή την ψυχή αυτό το θαύμα!
Σίγουρα δεν το κάναμε εμείς, η χάρη του Θεού το κάνει, αλλά το κάνει, καθώς η δική μας ψυχή μέσα λυτρώνεται, μαλακώνει, παίρνει αυτή τη θετική, τη σωστή στάση. Τότε φτάνει αυτή η αίσθηση και στην καρδιά του άλλου. Επομένως, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν τον άνθρωπο, χρειάζεται να του πούμε την αλήθεια αλλά απαθώς, χωρίς να του κάνουμε τον δάσκαλο. Να μην του πούμε: «Κοίτα να δεις, αυτά που πιστεύεις εσύ δεν είναι τίποτε, εγώ έχω την αλήθεια, έλα να σου πω». Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Απλά, ταπεινά και προπαντός με το παράδειγμά μας.
Αν οι άνθρωποι οι κοσμικοί έβλεπαν παράδειγμα βίου ευαγγελικού στον χριστιανό, θα γίνονταν όλοι χριστιανοί, αλλά δεν είμαστε αληθινοί χριστιανοί, δεν είμαστε σωστοί χριστιανοί. Διαφοροποιούμαστε από τους κοσμικούς, μόνο επειδή πάμε στην εκκλησία. Όλη η συμπεριφορά μας είναι δυστυχώς κοσμική συμπεριφορά· αυτό το λεγόμενο κοσμικό φρόνημα εμφιλοχώρησε μέσα μας και σαν να έγινε ένα με το πετσί μας. Και απορούμε μετά, γιατί δεν έχουμε μέσα μας ειρήνη, δεν έχουμε χαρά, δεν έχουμε ευτυχία.
Να σας πω και κάτι από τη δική μου προσωπική, ταπεινή πείρα; Ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα. Και να μην έχουμε την απαίτηση να αλλάξουμε εμείς το μυαλό και την καρδιά του άλλου. Μόνο ο Θεός τα κάνει αυτά. Να έχει όμως το κουράγιο μια μητέρα να πει στο παιδί της την αλήθεια: «Παιδί μου, αυτό που πιστεύεις, αυτό που θέλεις να κάνεις, νομίζω θα σε βλάψει· δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού». Να αφήνουμε όμως την ευθύνη για τις πράξεις του και τη ζωή του στο παιδί μας ή στον συνεργάτη μας ή στον όποιο συνομιλητή μας.
Αν όμως εμείς, σώνει και καλά, θέλουμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας, και κινδυνολογούμε: «Θα χαθείς και τι θα κάνεις, και πού θα πας, και θα χάσεις τη ζωή σου, και θα προσβάλεις την οικογένειά μας», όλο αυτό το εκμεταλλεύεται το παιδί με την αρνητική έννοια. Όσο κοντραριζόμαστε μαζί του, τόσο εκείνο δεν συνέρχεται. Και όσο αφήνουμε τον άνθρωπο ελεύθερο με τη σκέψη να τον φιλοτιμήσουμε, τόσο πιο πολύ μετά εκείνος ανταποκρίνεται, γιατί πιστεύει ότι τον αγαπούμε, ερχόμαστε στη θέση του, τον συμπονούμε. Αλλιώς, αν προσπαθούμε να επιβάλουμε αυτό που θέλουμε εμείς, και τον εαυτό μας τον βλάψαμε και τον άλλο τον χάσαμε.
Επίσης να σας πω και κάτι άλλο, πάλι από την προσωπική μου ταπεινή πείρα… Ο Θεός μας ανέχεται έτσι όπως είμαστε ο καθένας μας, και εμένα και εσάς και όλους. Μας αντέχει, μας υπομένει, δεν μας αποδοκιμάζει. Ποιοι είμαστε εμείς που αποδοκιμάζουμε τον πλησίον μας – το παιδί μας, τον αδελφό μας, τον οποιονδήποτε;
Δεν λέει ο Θεός πουθενά ότι θα σωθούν αυτοί και αυτοί οι χαρακτήρες, εκτός από αυτούς. «Πάντας ανθρώπους», λέει, «θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2:4). Επομένως, δεν εξαιρείται κανένας. Ίσα-ίσα, όπως έλεγε ο πάτερ Συμεών, όσο κακό περιεχόμενο κι αν έχει η ψυχή, όση διαστροφή κι αν έχει μέσα της, όση άγνοια ή αδυναμίες και πάθη κι αν έχει, τόσο περισσότερο είναι υποψήφια για τη σωτηρία. Γιατί;
Ένας που είναι καλής πάστας άνθρωπος, ένας που έχει από κατασκευής μια καλή κατάσταση μέσα του, αυτός να, καθώς είναι καλός, μένει εκεί πέρα στην καλοσύνη του και δεν νιώθει μέσα του την ανάγκη να αλλάξει· και τελικά αδικεί τον εαυτό του. Ενώ κάποιος που έχει μέσα του όλα αυτά τα αρνητικά και βασανίζεται μια ζωή ολόκληρη πώς να τα ξεπεράσει, πώς να τα βολέψει μέσα του, αυτός μπαίνει σε έναν πιο ουσιαστικό αγώνα. Και τελικά φτάνει μετά πρώτος στη βασιλεία του Θεού.
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής, Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 43.
