Οι χριστιανοί κρίνονται με βάση την αγάπη. Να πούμε, αδελφοί μου, δυο λόγια γι’ αυτό το θέμα.
Πολύς λόγος γίνεται για την αγάπη· πολύς λόγος. Όχι μόνο μεταξύ των μεμονωμένων ανθρώπων, όταν συζητούν, αλλά και σε μεγάλες ομάδες και σε πλήθη ανθρώπων όταν συζητούν και από κοινωνικής απόψεως και από πολιτικής απόψεως γίνεται λόγος για την αγάπη, για το ενδιαφέρον για τους άλλους κτλ. Αλλά, όπως θα έχετε προσέξει, άλλο είναι να φροντίζεις για τον άλλο – έστω να του δώσεις να φάει, να του δώσεις να πιεί, έστω να τον βοηθήσεις να έχει περισσότερα μέσα για τη ζωή του, να τον βοηθήσεις να πάει καλύτερα, να ευημερεί – και άλλο είναι να αγαπήσεις τον άνθρωπο.
Εκείνο το οποίο λείπει είναι η αγάπη γι’ αυτόν τον ίδιο τον άνθρωπο. Όχι αγάπη για τον άνθρωπο που έχει αυτήν ή εκείνη την ανάγκη, αλλά αγάπη για το πρόσωπο, για την ύπαρξή του βαθιά, για εκείνο το κάτι που έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος.
Η αγάπη περνάει μέσα από τον Χριστό. Η αγάπη γίνεται για τον Χριστό. Γι’ αυτό ο Κύριος λέει: «Εφόσον κάνατε όλα αυτά που σας λέω σε έναν από αυτούς τους ανθρώπους, είναι σαν να τα κάνατε σ’ εμένα». Τον συνάνθρωπο δεν μπορείς να τον βρεις αλλιώς. Ενόσω διαθέτει ορισμένες ικανότητες, ορισμένα χαρίσματα, τον υποφέρεις. Τι θα γίνει όμως, όταν φύγουν αυτά από τη μέση, καθώς ο άλλος γερνάει, γίνεται γεροντάκι και έχει ένα σωρό καμώματα; Δεν μπορείς να τον ανεχθείς, δεν μπορείς να τον υπομείνεις, αν δεν δεις το αληθινό πρόσωπό του, αν δεν δεις ότι, όπως κι αν έχει το πράγμα, μέσα εκεί κατοικεί ο Χριστός. Αυτός είναι ο φυλακισμένος που λέει ο Χριστός: «Στη φυλακή ήμουν και με υπηρετήσατε». Διότι ο Χριστός δεν λέει ότι πήγατε στους φτωχούς κτλ., αλλά τι; «Ήμουν εγώ πεινασμένος και με χορτάσατε, ήμουν εγώ διψασμένος και με ξεδιψάσατε». Και όταν τον ρωτούν: «Πότε έγινε αυτό;», απαντά: «Εφόσον το κάνατε σ’ αυτούς, το κάνατε σ’ εμένα». Μέσα στον άνθρωπο λοιπόν είναι ο Χριστός, διότι ο άνθρωπος έγινε κατ’ εικόνα Θεού, αλλά και διότι είναι βαπτισμένος, άσχετα πως φαίνεται εξωτερικά. Και εκεί μέσα είναι φυλακισμένος ο Χριστός, εκεί μέσα πεινάει ο Χριστός, εκεί μέσα διψάει ο Χριστός, εκεί μέσα είναι γυμνός ο Χριστός.
* * *
Οφείλουμε να τα αφήσουμε όλα, να τα παραμερίσουμε όλα και να αγαπήσουμε αυτή τη γιαγιά, αυτόν τον παππού, να αγαπήσουμε αυτό το παράξενο παιδί, αυτό το ζαβολιάρικο παιδί, να αγαπήσουμε αυτή τη μάνα που νομίζουμε τούτο κι εκείνο, αυτόν τον πατέρα που οι νέοι, π.χ., του βρίσκουν ένα σωρό κουσούρια και δεν μπορούν να τον αγαπήσουν. Να τους αγαπήσουμε. Αλλά δεν μπορούμε να τους αγαπήσουμε, αν δεν δούμε βαθιά μέσα στον καθένα τον Χριστό. Βλέποντας τον Χριστό, ζητώντας τον Χριστό εκεί μέσα, ανακαλύπτουμε και τον ίδιο τον άνθρωπο. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα κουτάκι μέσα στο οποίο κρύβεται ο Χριστός. Όχι· είναι κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος ο άνθρωπος. Και αυτός ο άνθρωπος είναι μπολιασμένος με τον Χριστό και είναι μέσα του ο Χριστός· αλλά γίνεται και ο ίδιος ο άνθρωπος Χριστός. Οπότε, ζητώντας και αναζητώντας εκεί τον Χριστό, βρίσκεις και τον άνθρωπο και τον αγαπάς.
Και έτσι, αδελφοί μου, ζούμε με αγάπη, ζούμε εν αγάπη, είμαστε προς όλους ανοιχτοί και θα βλέπουμε πού υπάρχει η ανάγκη – ποιος είναι φυλακισμένος, ποιος είναι διψασμένος, ποιος είναι πεινασμένος· κυρίως με την πνευματική έννοια – και προς όλους γινόμαστε αγάπη, προς όλους φερόμαστε με αγάπη, όλους τους δεχόμαστε με αγάπη, όλους τους εξυπηρετούμε με αγάπη. Ζούμε με αγάπη σ’ αυτόν τον κόσμο και φεύγουμε από δω με αγάπη. Και αμέσως μετά τον θάνατό μας που θα κριθούμε – είναι η πρώτη κρίση η μερική – αλλά και κατά τη δευτέρα παρουσία που θα γίνει η τελική κρίση, ο Κύριος θα δει την αγάπη.
Να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας βοηθήσει, να μας δώσει πλούσια την αγάπη, για να γίνουμε κι εμείς αγάπη, να εκδηλωθούμε με αγάπη, ώστε να δει ο Κύριος ότι κάνουμε πράξεις αγάπης και να μας βάλει στα δεξιά του, στη βασιλεία του, και να μας φυλάξει από το να βρεθούμε στην αριστερή πλευρά, που είναι η αιώνια καταδίκη.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, Συνάξεις Τριωδίου Α’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, β’ έκδοση 2013, σελ. 157 (αποσπάσματα).
