Ο Κύριος ήρθε στη γη, έγινε άνθρωπος περίπου πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, και από κάποια πλευρά δεν χρειάζεται τίποτε άλλο ο άνθρωπος, παρά να αισθάνεται όλα αυτά τα οποία εορτάζουμε, όλα αυτά τα οποία λέγονται, ψάλλονται.
Είναι πάρα πολύ μεγάλη υπόθεση το ότι τα έκανε ο Θεός όλα αυτά για μας, και μας αξιώνει να τα προσεγγίζουμε, να τα δεχόμαστε, να τα γευόμαστε. Κάθε λέξη που λέγεται, κάθε φράση που ψάλλεται, όλα είναι παράδεισος. Όλα είναι ό,τι χρειάζεται, για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, το κατεστημένο μας, το είδωλό μας, για να ξεπεράσουμε όλη αυτή την ανθρώπινη αθλιότητα, στην οποία μόνοι μας καταδικάσαμε τον εαυτό μας, και να βρεθούμε έτσι στη βασιλεία του Θεού, σε κοινωνία με τον Θεό.
Ακούσαμε να λέει ο απόστολος Παύλος: «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού» (Γαλ. 4:4). Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ανθρωπότητα, καθώς ζούσε την ταλαιπωρία της, περίμενε, ζητούσε. Ακόμη και ο Σωκράτης, και άλλοι φιλόσοφοι, στο μέτρο που τους φώτισε ο Θεός, είπαν ότι η ανθρωπότητα θα ξεγλιτώσει από τον ύπνο της και την όλη ταλαιπωρία της και θα βρει τον δρόμο της, εάν ο Θεός πέμψει τον Υιόν αυτού. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ανθρωπότητα ζητούσε, περίμενε τον λυτρωτή. Πλην όμως, ο Χριστός ήρθε, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιόν αυτού, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, που αυτό είναι στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Θεού. Ο Θεός ήξερε πότε ήταν το πλήρωμα του χρόνου. Ο Θεός γνωρίζει πότε θα κάνει το ένα, το άλλο.
Από το ένα μέρος λοιπόν έχουμε την ανθρωπότητα να περιμένει, από το άλλο μέρος έχουμε τον Θεό που θέλει να έρθει, αλλά όταν θα είναι το πλήρωμα του χρόνου κατά τη δική του εκτίμηση.
Όμως, όταν ο Χριστός ήρθε, η ανθρωπότητα έδειξε ότι δεν περίμενε τον λυτρωτή όπως ο λυτρωτής θα ερχόταν, όπως θα τα κανόνιζε ο Θεός. Αλλιώς τον περίμενε. Και γι’ αυτό, όχι μόνο ήταν αφιλόξενη η ανθρωπότητα – όπως λέει το Ευαγγέλιο: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» (Ιω. 1:11) – όχι μόνο δεν μπόρεσε η ανθρωπότητα να συνεννοηθεί με την ενέργεια του Θεού, με την όλη κίνηση του Θεού, αλλά σταύρωσε, θανάτωσε κατά τον πιο άγριο τρόπο αυτόν που ήρθε ως λυτρωτής.
Αυτό συμβαίνει πάντοτε. Εμείς τώρα χωρίς αμφιβολία δεν βρεθήκαμε τέτοια ώρα μέσα στη νύχτα εδώ έτσι τυχαία. Ζητάει η ψυχή μας τον Θεό της. Βαθιά μέσα στην ύπαρξή μας υπάρχει η άβυσσος της ψυχής μας που ζητάει την άβυσσο Θεό. Και ο Χριστός έρχεται· ήρθε και έρχεται. Σ’ εμάς τώρα συνεχώς έρχεται. Και θα λέγαμε ότι η αποψινή βραδιά είναι η κατεξοχήν βραδιά που έρχεται ο Κύριος. Όμως δυστυχώς, ενώ περιμένουμε τον Χριστό, τον περιμένουμε ο καθένας όπως εμείς θέλουμε. Και ένεκα αυτού δημιουργείται όλο αυτό το δράμα που ζούμε.
Ο Χριστός έρχεται συνεχώς, εμείς τον ζητούμε συνεχώς, αλλά τελικά δεν έρχεται το αποτέλεσμα. Τελικά δεν είμαστε χριστιανοί όπως θα μπορούσαμε να είμαστε, όπως θα ήθελε ο Θεός να είμαστε και να το απολαμβάνουμε αυτό και να το χαιρόμαστε και να ευγνωμονούμε τον Θεό· να πέφτουμε κάτω, να λιώνουμε ευγνωμονώντας και ευχαριστώντας τον Θεό γι’ αυτό που έκανε.
Καθένας περιμένει την έλευση του Χριστού όπως αυτός νομίζει. Και τουλάχιστον, αν μέναμε σ’ αυτό, κάτι είναι. Κάτι είναι και αυτό. Απλώς δεν ξέρουμε και τον περιμένουμε όπως εμείς νομίζουμε. Όμως όχι! Σαν να μη μας φτάνει αυτό, επεμβαίνουμε, νομίζοντας οι δυστυχείς ότι τον πιάνουμε τον Χριστό, ότι θα τον κάνουμε ό,τι θέλουμε, και τα κόβουμε όλα στα μέτρα μας.
Ποιος σημερινός χριστιανός δεν φτιάχνει το Ευαγγέλιο όπως το θέλει αυτός; Έχει τέτοιο θράσος ο καθένας, είναι τόσο τολμηρός ο καθένας, που δεν κάθεται τουλάχιστον στη γωνιά του, να είναι απλώς αυτό που είναι. Αλλά επεμβαίνει και το κουτσουρεύει το Ευαγγέλιο, το αλλοιώνει στη δική του ζωή – το ίδιο το Ευαγγέλιο δεν παθαίνει τίποτε. Επεμβαίνει κανείς και με τα λερωμένα χέρια του, με τη λερωμένη ψυχή του και το λερωμένο, το «άμυαλο» μυαλό του φτιάχνει τον Χριστό όπως θέλει. Και τάχα τον δέχεται, αλλά όπως θέλει. Και επιπλέον καμιά φορά θέλει να τον μεταδώσει και τον μεταδίδει πάλι όπως θέλει. Και είναι συμφορά αυτό· συμφορά! Αν δεν αφήσουμε αυτόν που έρχεται να μας σώσει, ποιος θα μας σώσει ύστερα; Όπως λέει ο απόστολος Παύλος (βλ. Πραξ. 4:12), ποιος άλλος θα μας σώσει;
Και εμείς εδώ και άλλοι αλλού και αλλού και αλλού, που θα δείξουμε απόψε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι περιμένουμε τον Κύριο – φευ! – τον περιμένουμε, για να τον κλείσουμε μέσα στα δικά μας καλούπια. Τον περιμένουμε, για να τον φτιάξουμε όπως εμείς θέλουμε. Και έτσι έχουμε αυτό το αποτέλεσμα: Χρόνια και χρόνια χριστιανοί, χρόνια και χρόνια μέσα στην Εκκλησία και, αν θέλετε, και μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας, τελικά όμως το αποτέλεσμα δεν είναι εκείνο που θα μπορούσε να είναι.
Για όλους, αδελφοί μου, είναι ανοιχτός ο δρόμος, ανοιχτή η πόρτα. Για όλους έρχεται ο Κύριος, σε όλους μπορεί να γίνει αυτό το θαύμα. Ας το δεχθούμε όπως εκείνος θέλει να το δεχθούμε και ας τον αφήσουμε να μας κάνει όπως εκείνος θέλει.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Δεκέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2021, σελ. 239.
