Έλεγε ο αββάς Ζωσιμάς: «Τι πιο εύκολο από το να αγαπά κανείς όλους, και να τον αγαπούν όλοι; Υπάρχει ανάπαυση που δεν την προσφέρουν οι εντολές του Χριστού; Όμως δεν προθυμοποιείται η προαίρεσή μας· γιατί, αν έδειχνε προθυμία, όλα θα της ήταν εύκολα με τη χάρη του Θεού. Και μικρή κίνηση της θέλησής μας προσελκύει τη βοήθεια του Θεού, όπως πολλές φορές είπα. Η αρετή χρειάζεται μόνο τη θέλησή μας, όπως είπε ο άγιος Αντώνιος, και δεν χρειάζεται κάποιος κόπος, αφού σε όλα μας βοηθά η θεία χάρη. Υπάρχει λοιπόν ανάπαυση που δεν την έχει ο πράος και ταπεινός; Στ’ αλήθεια, οι πράοι θα κληρονομήσουν τη γη και θα απολαύσουν άφθονη ειρήνη (Ψαλμ. 36:11· πρβ. Ματθ. 5:5)».
Ο αββάς Ζωσιμάς διηγούνταν ακόμη και για κάποιον γέροντα και έλεγε: «Ήταν ένας γέροντας πάρα πολύ πράος, τον οποίο, για την πολλή του αρετή και τα θαύματα που έκανε, όλη η περιοχή τον σεβόταν σαν άγγελο Θεού. Κάποτε λοιπόν ένας αδελφός που ζούσε πολύ κοντά στον γέροντα και τακτικά τον συμβουλευόταν ως οδηγό του στον δρόμο του Θεού, παρακινήθηκε από τον εχθρό και πήγε και τον έβρισε με τα χειρότερα λόγια, την ώρα που εκείνος ήταν μαζί με πολλούς.
» Ο γέροντας στεκόταν και μόνο κοιτούσε το στόμα του και έλεγε· “Η χάρη του Θεού στο στόμα σου, αδελφέ μου”. Εκείνος μάνιαζε περισσότερο και φώναζε· “Ναι, παλιάνθρωπε, γεροφαγά, αυτά τα λες, για να φανείς πράος”. “Πράγματι, αδελφέ μου”, του αποκρίθηκε ο γέροντας, “αυτά που λες, σωστά τα λες”. Έπειτα τον ρώτησε κάποιος από τους παρόντες· “Την ώρα αυτή δεν ταράχτηκες, καλόγερε;” “Όχι”, αποκρίθηκε, “αλλά αισθανόμουν την ψυχή μου, σαν να με σκέπαζε ο Χριστός”.
» Πραγματικά, τέτοιου είδους ανθρώπους οφείλει να τους ευχαριστεί κανείς, όπως είπα πολλές φορές, και, αν είναι εμπαθής, να τους θεωρεί γιατρούς που θεραπεύουν τα τραύματα της ψυχής του· αν πάλι είναι απαθής, να τους θεωρεί ευεργέτες, που του προξενούν τη βασιλεία των ουρανών».
Ο αββάς Ζωσιμάς έλεγε επίσης: «Έχουμε ανάγκη από πολλή επαγρύπνηση και φρόνηση, για να αντιμετωπίσουμε τα διάφορα τεχνάσματα του διαβόλου. Μερικές φορές, ας πούμε, κάνει κάποιον να ταραχτεί από το τίποτε, ενώ άλλες φορές φέρνει εύλογη πρόφαση για να νομίσει κανείς ότι δίκαια θύμωσε. Και τούτο όμως οφείλεται στο μίσος του προς τον άνθρωπο· γιατί σε εκείνον που ειλικρινά ποθεί να βαδίσει τον δρόμο των αγίων είναι εντελώς ξένο το να θυμώνει με άνθρωπο. Όπως λέει ο μέγας Μακάριος, είναι κάτι ξένο για τους μοναχούς το να οργίζονται ή να εξοργίζουν άλλον».
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση Β’, σελ. 53, 55, και Υπόθεση ΛΕ’ (35), σελ. 299. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2003.
