Ο κατά κόσμον Γεώργιος Λαγιός γεννήθηκε το έτος 1891 στην Λήμνο. Φαίνεται ότι νέος δεν βοηθήθηκε πνευματικά, γι’ αυτό έπινε και μεθούσε. Αυτά γράφονται, όπως τα διέσωσαν παλαιοί γνώριμοί του, για να εξηγηθούν και να κατανοηθούν κάποιες ιδιαίτερες μοναχικές του ασκήσεις. Αλλά ο καλός Θεός που είδε την καλή του προαίρεση, έδωσε μετάνοια φλογερή στην απλή και σπάνια ψυχή του και ήρθε να μονάση στο Άγιον Όρος το έτος 1908.
Οι ησυχαστικές του αναζητήσεις και η φήμη του μεγάλου ησυχαστού, παπα-Δανιήλ Αγιοπετρίτου, ωδήγησαν τα βήματά του στην πιο απομονωμένη και ησυχαστική περιοχή, στο Κελλί που ασκήτευσε ο άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης, ο πρώτος και μεγαλύτερος Αθωνίτης Ησυχαστής. Υποτάχθηκε στον παπα-Δανιήλ, τον οποίον προσπαθούσε να ακολουθή στούς αγώνες του και να του κάνη καλή υπακοή.
Μετά από παρατεταμένη δοκιμή έγινε μοναχός το έτος 1926 με το όνομα Πέτρος. Έμαθε από τον αγιασμένο Γέροντα του την πρακτική καλογερική και μυήθηκε απ’ αυτόν στα μυστικά της ησυχίας, της νήψεως, του εγκλεισμού και της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής, τα οποία κράτησε μέχρι θανάτου.
Βιώνοντας βαθειά την μετάνοια για τα εν γνώσει και αγνοία αμαρτήματα της νεανικής του ζωής ζήτησε και έλαβε ευλογία από τον Γέροντά του επί τρεις μήνες να μην πιή νερό, για να συγχωρήση ο Θεός τις οινοποσίες του. Έτρωγε φαγητό και χόρτα βέβαια, αλλά δεν ήπιε νερό επί τρεις μήνες!
Ήταν πρόθυμος και γενναίος στούς ασκητικούς αγώνες και με την μεγάλη απλότητα που τον διέκρινε έκανε τελεία υπακοή στον Γέροντά του. Η καλή αρχή, το πνευματικό θεμέλιο που έθεσε, προοιμίαζε και την μετέπειτα φωτεινή πορεία του.
Όταν εκοιμήθη ο παπα-Δανιήλ, περίπου το 1929, για λίγα χρόνια έζησε με τούς παραδελφούς του. Κάποιος από αυτούς βγήκε στον κόσμο. Οι άλλοι απεβίωσαν και φαίνεται ότι δυσκολευόταν μόνος του. Ήρθαν και τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και της πείνας· έτσι αναγκάστηκε το 1940 να αφήση το Κελλί της μετανοίας του και να πάρη ένα ξηροκάλυβο στην Μικρά Αγία Άννα. Βρίσκεται πάνω από την Καλύβη του Αποστόλου Θωμά, χαμηλότερα από τον δρόμο που οδηγεί στα Κατουνάκια και δεν φαίνεται γιατί είναι μέσα στον βράχο. Έχει δύο μικρά και χαμηλά κελλάκια. Μια εσωτερική πόρτα οδηγεί στον βράχο, όπου υπάρχει μία σπηλιά αρκετά ευρύχωρη με ένα άνοιγμα για φωτισμό. Εδώ απομονωνόταν ο Γέροντας για περισσότερη ησυχία.
Αυτό ήταν το πνευματικό του εργαστήριο, η πνευματική του κυψέλη, το «γλυκό Κατούνι του», που γι’ αυτόν ήταν επίγειος παράδεισος, αφού γευόταν το μέλι της ησυχίας και το μάννα του ουρανού. Γι’ αυτό δεν του έκανε καρδιά να βγαίνη από το καλύβι του, να συναναστρέφεται και να μιλά με άλλους. Ο μικρόσωμος, αγράμματος και φτωχός «Πετράκης» ήταν ησυχαστής σε μεγάλα μέτρα. Είχε την αδιάλειπτη προσευχή, έβλεπε συχνά το Άκτιστο Φως και ζούσε από αυτήν την ζωή παραδεισένιες καταστάσεις.
Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση, Άγιον Όρος 2011, σελ. 64.
