Εμείς οι χριστιανοί που ξέρουμε μερικά πράγματα, πρέπει να ανησυχήσουμε. Πώς τότε στην εποχή των μαρτύρων γινόταν έτσι; Και αργότερα πάλι με τους αναχωρητές πώς γινόταν έτσι; Πώς και σήμερα ακόμη, ελαχιστότατες ψυχές, ελαχιστότατες, κάτι-κάτι κάνουν στη σχέση τους με τον Θεό, κάτι συμβαίνει στις ψυχές αυτές και κυριολεκτικά τις κατακτά ο Κύριος, το Πνεύμα του Θεού, και γίνονται όργανά του; Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι από κάπου αλλού· όμοιοι με εμάς είναι.
Μπορεί να φαίνεται ότι «ε, να, αυτόν τον ανέλαβε ο Θεός, τον βοηθάει ο Θεός, και γίνεται έτσι». Μπορεί να φαίνεται, όπως λέγαμε και άλλη φορά, σαν να κάνει κάποιο χατίρι ο Κύριος, σαν δηλαδή κάποιον να τον διαλέγει και χατιρικά να του φέρεται. Όχι· δεν είναι έτσι, δεν είναι. Οποιοσδήποτε κι αν θελήσει να είναι αληθινός με τον Κύριο και να σταθεί ενώπιόν του αληθινά και χωρίς υποκρισία και ψέμα και χωρίς φοβία και δειλία και τέτοια, όποιος κι αν είναι, ο Θεός τον αναλαμβάνει.
Γι’ αυτό έχουμε στην Εκκλησία αγίους που προέρχονται από κάθε τάξη και από κάθε κατάσταση. Μπορούσε ποτέ κανείς να υποθέσει, να φανταστεί ότι η οσία Μαρία η Αιγυπτία, αυτή που ζούσε τόσο άσχημη ζωή, η οσία Πελαγία, η αγία Ταϊσία και άλλες, θα γίνουν οι εκλεκτές ψυχές του Θεού; Ζούσαν μέσα στο σκοτάδι, μέσα στην αμαρτία, αλλά ο Θεός είδε ότι άμα κάνει ένα θαύμα και τις προσεγγίσει, θα πουν το ναι, απόλυτα θα πουν το ναι, όπως και έγινε.
Μου κάνει εντύπωση, από ό,τι παρακολουθώ, από ό,τι βλέπω – αναφέρομαι σ’ εμάς που γνωριζόμαστε· ας αφήσουμε τον άλλο κόσμο – το ότι σε όλες τις ψυχές ο Θεός κάνει μια συγκατάβαση. Χωρίς δηλαδή να το αξίζει η ψυχή και χωρίς πολύ-πολύ να καταλαβαίνει, μπαίνει ο Κύριος δια του Πνεύματός του και τη γλυκαίνει και της δίνει μια αλλιώτικη κατάσταση. Και είναι αυτό ακριβώς ένα τέτοιο πράγμα. Σαν να λέει ο Κύριος: «Και εσένα, αν ανταποκριθείς, θα σε αγιάσω. Και εσένα θα σε καθαρίσω και εσένα θα σε γλυκάνω, και θα έχεις την όλη χαρά, εάν ανταποκριθείς».
Βλέπουμε όμως ότι δεν ανταποκρίνονται οι ψυχές. Χαίρονται εκείνη την ώρα, εκείνες τις ημέρες, που τις επισκέπτεται ο Θεός, και ύστερα δεν ανταποκρίνονται. Κάνουν ότι είναι κουφές οι ψυχές, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν· τάχα δυσκολεύονται. Ενώ αυτό είναι το χαρακτηριστικό των αγίων: η ανταπόκριση. Ο Θεός βρίσκει λοιπόν τρόπο ως Θεός να μπει μέσα στην καθεμιά ψυχή· αλλά οι περισσότερες δεν ανταποκρίνονται.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό των αγίων ψυχών: ότι ανταποκρίνονται. Και γι’ αυτό, μπορεί να είναι κάποια ψυχή στα βαθύτερα μέρη της αμαρτίας και άλλη να είναι μέσα στα σκοτάδια, επειδή όμως μπορεί να βρέθηκαν σε άσχημους δρόμους και κακοτοπιές χωρίς να το καταλάβουν, ο Θεός που αγαπάει όλες τις ψυχές και δεν θα αδικήσει καμία ψυχή, εισβάλλει σ’ αυτές, και εκείνες λένε το ναι. Αμέσως λένε το ναι κατά κοφτό, κατά απόλυτο τρόπο, και δεν κάνουν συμβιβασμούς.
Άλλες όμως ψυχές, όχι μόνο κάνουν μάλλον τον αδιάφορο στο άγγιγμα του Θεού – μπορεί να γίνονται υποσυνείδητα αυτά, και να μην το πολυαντιλαμβάνεται κανείς – αλλά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, καθώς δεν χρησιμοποιούν το μυαλό τους. Και επιπλέον, όχι μόνο κάνει κανείς ότι δεν καταλαβαίνει, αλλά αμέσως επιστρατεύει αυτά τα στεγανά. Τρόπον τινά, στεγανοποιεί την ψυχή του, μην τυχόν μπει μέσα η χάρη του Θεού.
Και φυτοζωεί κανείς και περνάει η ζωή, περνούν τα χρόνια, και αναρωτιόμαστε: «Γιατί δεν προχωρούμε; Γιατί δεν προκόπτουμε; Γιατί είμαστε σ’ αυτά τα χάλια; Μήπως δεν μας βοήθησε ο Θεός; Μήπως δεν θέλει ο Θεός;» Έχουμε όμως εμείς τέτοια διάθεση, όπως οι άγιοι;
Ο άγιος Νέστωρ είναι και αυτός ένας νεανίας, όπως όλοι οι νέοι. Κάτι έχει μέσα του όμως, που του δίνει αυτή τη δύναμη και τολμάει. Αλλά αυτό το κάτι του το δίνει ο Θεός. Και του το δίνει, γιατί; Διότι ακριβώς είναι προθυμότατος να πει το ναι και να ανταποκριθεί.
Λιοντάρια από αυτής της πλευράς απόψε κιόλας μπορεί να μας κάνει όλους ο Θεός, εάν έτσι τα δούμε τα πράγματα και δει ο Θεός ότι έτσι θέλουμε να ανταποκριθούμε. Όχι μόνο τα μικροπάθη και τις μικροαδυναμίες και τα μικροπραγματάκια τα καθημερινά και τα βάσανα – που τίποτε δεν θα είναι αυτά τότε για μας – αλλά και τα μεγάλα, τα οποιαδήποτε που θα επιτρέψει ο Θεός για το καλό μας, θα τα σηκώσουμε όλα και θα τα ξεπεράσουμε.
Ας γίνουν, λοιπόν, απόψε ο άγιος Δημήτριος, ο άγιος Νέστωρ, ο άγιος Λούπος και όλοι οι άγιοι παράδειγμά μας, για να αγιάσουμε και εμείς.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Οκτώβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2018, σελ. 240.
