Μία κυρία από την Καβάλα αναφέρει πως δεν γνώριζε αρκετά για τον βίο του οσίου Γέροντα Γεωργίου Καρσλίδη. Μία ημέρα που ερχόταν στο μοναστήρι με τον σύζυγό της, που οδηγούσε το αυτοκίνητό τους και είχαν πλησιάσει, άκουσε ένα θρόισμα, έστρεψε τα μάτια της προς τα εκεί και είδε στο απέναντι βουνό ένα Γέροντα. Ήταν με τα πόδια του δεμένα, είχε κάτι για στήριγμα και σερνόταν μέσα στα χαμόκλαδα.
Μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συνέβη και να πει κάτι στον σύζυγό της, είδε αυτόν τον Γέροντα πλάι στο αυτοκίνητο, που έτρεχε για τον προορισμό τους. Βρέθηκε σε μεγάλη απορία και αυτό που συγκράτησε ήταν τα μεγάλα, φωτεινά, εκφραστικά του μάτια, που την κοίταζαν επίμονα.
Συγκλονισμένη έφθασε στο μοναστήρι και διηγήθηκε στις μοναχές το περιστατικό. Όταν τον είδε αγιογραφημένο στην εικόνα του, θαύμασε ξανά τα λαμπερά και αστραποβόλα μάτια του. Όταν διάβασε τον βίο του και είδε πόσα υπέφερε με τα πόδια του, τότε βεβαιώθηκε και κατάλαβε, γιατί τον είδε με δεμένα πόδια και να βαδίζει συρτά.
Από τότε τον ευλαβήθηκε ιδιαίτερα και μία φορά, που στον τάφο του είχε πέσει ένα κουκουνάρι από τα γύρω πεύκα, το πήρε για ευλογία και φυλακτό σπίτι της και το τοποθέτησε στο εικονοστάσι της. Όποτε έχει κάποια δυσκολία ή πρόβλημα σταυρώνεται με αυτό και, όπως αναφέρει, βρίσκει μεγάλη βοήθεια.
Μία άλλη κυρία, εγγονή του Κυριάκου Καρσλίδη, αδελφού του οσίου Γεωργίου, από τα μέρη της Ξάνθης, πήγε σε μία επέτειο μνήμης του οσίου στη μονή του. Ένας ανιψιός της, ονόματι Δημήτριος, 38 ετών, έπαθε ακατάσχετη αιμορραγία και εισήλθε στο νοσοκομείο. Εκεί διαπιστώθηκε ότι είχε έλκος του δωδεκαδακτύλου κι έπρεπε να χειρουργηθεί αμέσως, γιατί η πληγή αιμορραγούσε ακατάσχετα. Στάθηκε όμως αδύνατον να βρεθεί αίμα της σπάνιας ομάδος που είχε. Οι ιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα.
Ο αδελφός του Βασίλειος με πολύ πόνο είχε βγει στο μπαλκόνι κι έκλαιγε. Τον ακολούθησε και κάποιος φίλος, που τους συνόδευε στο νοσοκομείο. Μέσα στην απόγνωσή του επικαλέσθηκε τον όσιο Γέροντα, που η οικογένειά του από ετών τον τιμούσε ως άγιο, με όλη του την ψυχή, να τους βοηθήσει. Τότε είδε μέσα σε φωτεινή νεφέλη τον όσιο να κατεβαίνει από τον ουρανό, τον κοίταξε με βλέμμα ιλαρό και χάθηκε, αφήνοντας στην καρδιά του γαλήνη και παραμυθία. Ο φίλος του δεν είδε τίποτε.
Την ίδια ημέρα με νέες εξετάσεις οι ιατροί έδωσαν εξιτήριο, απορούντες για την τελεία και άμεση θεραπεία του. Όταν, σ’ επίσκεψη στο σπίτι της θείας του, είδε το βιβλίο του οσίου Γεωργίου, τον αναγνώρισε περιχαρής, παρατηρώντας με θάμβος την πρώτη σελίδα του βιβλίου· ήταν όπως τον είδε στο όραμα. Κάθε χρόνο κάνουν κουρμπάνι για το θαύμα που τους έκανε ο συγγενής τους όσιος.
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 446.
