Ο πατέρας μου – διηγήθηκε μία γυναίκα από τη Σίψα – που τόσο αγάπησε και διακόνησε τον Γέροντα και ευλαβικά κοιμήθηκε, στην αρχή δεν πίστευε, ήταν άπιστος. Πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Τα πρώτα του παιδιά δεν έζησαν, πέθαναν. Τότε ήταν που πρωτοήρθε εδώ στο χωριό ο άγιος Γέροντας και νονός μου. Ήταν σχεδόν παράλυτος και έμενε σε κάποιο σπίτι, του κ. Σπυριδόπουλου. Όλο το χωριό πήγαινε κοντά του, να πάρει την ευχή του.
Πήγε και ο πατέρας μου, κρατώντας μία καντήλα και λίγο λάδι, για να την ανάβει εκεί που έμενε. Όταν όμως ξαναπήγε, είδε την κανδήλα σβηστή και ρώτησε τον Γέροντα, γιατί δεν την ανάβει. Τότε εκείνος του διηγήθηκε το όνειρο που είχε δει:
«Ήμουν επάνω σ’ ένα άλογο, πέρασα πολλά δύσβατα μέρη και πάνω σ’ ένα ύψωμα σας είδα μπροστά σε μία εκκλησία. Είχατε ένα τραπέζι και τρώγατε και η κανδήλα ήταν εκεί αναμμένη. Τότε σας ρώτησα, γιατί αυτή είναι εδώ, ενώ εσείς την φέρατε σε μένα; Αμέσως από την εκκλησία βγήκε ένας ασπρογένης γέροντας και μου είπε· “μη αγγίξεις, αυτοί δεν την έφεραν, εγώ την πήρα, εσύ έχεις, εγώ είμαι πολύ φτωχός”. Ήταν ο άγιος Νικόλαος στα Δενδράκια, ένα γειτονικό χωριό. Γι’ αυτό εδώ σ’ εμένα η καντήλα σου δεν ανάβει. Θα την πάρεις λοιπόν και θα την πας εκεί».
Οι καϋμένοι οι γονείς μου – σαν πρόσφυγες που ήρθαν – ούτε τον δρόμο ήξεραν, πώς να πάνε. Πήραν το ζώο και αφού ταλαιπωρήθηκαν πολύ, κάποτε έφτασαν. Η μητέρα μου έλεγε πως παρ’ όλη την ταλαιπωρία δεν ένιωσε καθόλου κούραση, ήταν ανάλαφρη. Την άφησαν εκεί στον άγιο Νικόλαο και από τότε τα άλλα πέντε παιδιά που γεννηθήκαμε ζήσαμε όλα. Το πρώτο μάλιστα παιδί το ονόμασαν Νικόλαο.
Κάθε χρόνο του αγίου Νικολάου πήγαιναν εκεί, λειτουργούσαν και έκαναν αρτοκλασία. Ο Γέροντας ζήτησε να βαφτίσει το πρώτο από τ’ αδέλφια μου. Στην αρχή ο παππούς έφερε τις αντιρρήσεις του και δεν τον άφησε να βαφτίσει κανένα από τ’ αγόρια. Τελευταία γεννήθηκα εγώ και ήμουν πολύ τυχερή, που με βάφτισε ο Γέροντας.
Ο πατέρας μου, μετά την επιστροφή του στον Θεό, ήταν πολύ αυστηρός. Έκανε όλα του τα καθήκοντα και προπαντός την προσευχή του δεν την άφηνε και αυτό ζητούσε και από εμάς. Όταν γυρνούσε αργά το βράδυ από το χωράφι, όλο μας ρωτούσε αν κάναμε προσευχή. «Όποιος δεν έκανε, αμέσως στο εικονοστάσι και την προσευχή του», φώναζε. Όταν με ρωτούσε και μένα αν έκανα προσευχή, έλεγα ναι, όμως δεν ήταν αυτή η αλήθεια.
Όταν αρρώστησα, με έστειλε η μητέρα μου στον νονό μου, να με διαβάσει μία ευχή. Με διάβασε μπροστά στην Ωραία Πύλη μία ευχή και μετά από το σταμνάκι, που είχε νερό από τον Ιορδάνη ποταμό, με έριξε λίγο στην πλάτη μου. Τότε βλέποντάς με κατάματα, με είπε: «Εσύ το βράδυ προσευχή δεν κάνεις. Γιατί; Παιδί μου, η προσευχή είναι όπλο κατά του διαβόλου, μη την αφήσεις ποτέ».
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 235.
