Υπηρετούσα στην Θεσσαλονίκη – διηγείται ο κ. Γεώργιος Αρβανίτης – όπου ζούσε την εποχή εκείνη μία κυρία, που έλεγε ότι είναι φωτισμένη και μιλάει με την Αγία Τριάδα, και πολύς κόσμος πήγαινε και την άκουγε. Η ίδια ανήκε στην Σχολή Ζολώτα. Η κόρη της ήταν επιμελήτρια στο Δικαστήριο ανηλίκων και εγώ ήμουν δικαστής ανηλίκων και έτσι ήρθα σε επαφή με αυτά τα πρόσωπα. Μία κυρία γνωστή μου σύχναζε με αυτήν και σχεδόν την είχε πιστέψει. Θέλησα να εξακριβώσω περί τίνος πρόκειται. Σκέφτηκα «τι να κάνω» και είπα ότι η καλύτερη πηγή είναι η Μητρόπολις. Πήγα στην μητρόπολη Θεσσαλονίκης στα γραφεία και βρήκα έναν κληρικό και τον ρώτησα «τι συμβαίνει μ’ αυτήν την κυρία». Μου λέει, «ο κύριος απέναντι ξέρει καλύτερα». Απέναντι στον καναπέ καθόταν ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης με πολιτικά, όχι με ράσα. Πήγα, κάθησα δίπλα του και του έθεσα το ερώτημα. Μου λέει:
– Εμείς τα ξέρουμε απ’ τα βιβλία, υπάρχουν άνθρωποι που τα ξέρουν με την εμπειρία.
Του λέω:
– Ποιοι είναι αυτοί;
– Να, ο π. Παΐσιος.
– Ποιος είναι αυτός;
– Ένας Αγιορείτης, μπορείτε να πάτε εκεί να τον γνωρίσετε.
Παράλληλα είχε έρθει ένας Αθηναίος φίλος, ο οποίος ενδιαφερόταν να εξακριβώση και αυτός για αυτό το πρόσωπο και τι επικοινωνία είχε με την Αγία Τριάδα. Αυτός πήγε στην ίδια την κυρία και την ρώτησε:
– Πώς θα βεβαιωθώ ότι αυτά που λες είναι αληθινά;
Και η ίδια απάντησε:
– Να ρωτήστε τον γέροντα Παΐσιο.
Οπότε, αφού ήμασταν φίλοι, είπαμε να πάμε στον γέροντα Παΐσιο να δούμε για την γνησιότητα του πράγματος. Πήγαμε στο Άγιον Όρος και βρήκαμε τον π. Παΐσιο, του εκθέσαμε το θέμα και είπε «την ξέρω την κυρία, της έχω γράψει και γράμμα και μου το επέστρεψε χωρίς να το ανοίξη· έχει μεγάλη έπαρση και είναι δύσκολο να μετανοήση, διότι, όταν φτάση κανείς στην έπαρση, είναι δύσκολο να μετανοήση από τον εγωισμό».
Τον ρωτήσαμε «πώς το διαβολάκι έβαλε την κυρία να πη να ρωτήσουμε τον γέροντα Παΐσιο» και λέει «θα ήταν κανένα aχαζοδιαβολάκι, δεν θα ήταν κανένα αρχικό δαιμόνιο (δηλαδή όχι αρχηγικό με εξουσία), και νόμιζε ότι θα παραπλανήση και εμένα και θα με παρασύρη να πιστέψω τα οράματα της κυρίας». Και έτσι φύγαμε με την πληροφόρηση ότι είναι πλάνη και μάλιστα μεγάλη πλάνη.
* * *
Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία μου με τον Άγιο Παΐσιο. Τον είχαμε ρωτήσει τότε να μας υποδείξη Πνευματικό στην Θεσσαλονίκη. Μας είπε μερικά ονόματα και μετά μας είπε: «Όταν πάτε στην Αθήνα να πάτε στον π. Πορφύριο».
Μετά από ένα-δύο χρόνια μετατέθηκα από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και πήγα στην Πολυκλινική, όπου έμαθα ότι ήταν ο π. Πορφύριος, και πήγα και τον συνάντησα. Δίπλα στην Πολυκλινική, στο ήμισυ του ύψους του Ναϊδρίου του Αγίου Γερασίμου, υπάρχει ένας διάδρομος που δεν έχει τοίχο προς τον Άγιο Γεράσιμο και είναι σαν μπαλκόνι, που βλέπεις από τον διάδρομο στην Εκκλησία. Εκεί έχει ένα παγκάκι και μιλήσαμε αρκετή ώρα με τον π. Πορφύριο. Δεν θυμάμαι τι είπαμε, θυμάμαι μόνο την έντονη επισήμανση του γέροντα Πορφυρίου που μου έλεγε «Γιώργο, η Χάρις του Θεού είναι αισθητή, την αισθάνεσαι την Χάρη του Θεού· δεν είναι κάτι άπιαστο πράγμα».
Μετά αύξησα την επικοινωνία μου με τον π. Πορφύριο, αλλά συνέχισα και την αλληλογραφία με τον π. Παΐσιο οπότε, όταν τον ρώτησα κάτι πνευματικό, μου έγραψε: «Τώρα που έχετε τον καθηγητή εκεί, μην ρωτάτε εμένα, να ρωτάτε τον καθηγητή» κι άλλα τέτοια έγραψε και έτσι σταμάτησε και να αλληλογραφή μαζί μου, γιατί είχε αυξηθή πολύ η αλληλογραφία του και έτσι μεταφέρθηκα χωρίς να το καταλάβω από την πνευματική καθοδήγηση του π. Παϊσίου στον π. Πορφύριο. Αυτή είναι η γνωριμία (με τον π. Πορφύριο), το έτος 1973.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 95.
Η γνωριμία μου με τους αγίους Παΐσιο και Πορφύριο
